voorlopig …
Daar is nog baie dinge om vir julle te sê. Ek wil dit egter nie skriftelik doen nie, maar hoop om na julle toe te kom en persoonlik met julle te praat, sodat ons blydskap volkome kan wees (v. 12).
Net dertien versies lank, hierdie briefie, niks meer nie as ’n enkele hoofstuk. Maar veelseggend soos min: Naas bekende Johannes-opmerkings oor die liefde wat gelowiges aan mekaar verskuldig is, is daar die vermaning om mense wat iets anders as Jesus Christus verkondig, liefs nie in jou huis te verwelkom nie. Om diesulkes nie eens te groet nie, “… want wie hom groet, is saam skuldig aan die kwaad wat hy doen”.
Hoekom dit? Kan groet dan kwaad doen?
Blykbaar, ja. Aan dié wat jy groet, word jy geken, sê Johannes. Want sê nou iemand anders hoor of sien hoe jy ’n mens groet wat op Christus vloek?
Maar wag, sê Johannes, ek moet die briefie afsluit. Tot weersiens, dan! Daar is nog baie om oor te gesels, maar kom ons wag totdat ons mekaar eendag in die oë kan kyk. Dán praat ons kopstukke.
Ek sou graag deel van so ’n opvolggesprek wou wees. Ek sou onder meer vir Johannes oor die groetery wou uitvra, en wou weet of Jesusvolgelinge nie maar voor die voet moet groet nie. Of ons regtig ons hand van enigeen mag terugtrek, ons rug vir andersdenkendes mag draai.
Dalk weet hy uit ondervinding wat die gevolge van so ’n groetery is: Jy groet ewe vriendelik – en voor jy jou kom kry, sit hulle op jou stoel en verkondig hul soort dwaalleer. Gee hulle die pinkie en hulle gryp na jou geloof.
Ons sal hieroor moet praat, Johannes.
____________________
Here, help my elke dag, in al my doen en late, om te doen wat Jesus sou doen.
Dinsdag 17 MAART 2020 Lees Genesis 29:1-14
Só begin die storie
Daarna het Jakob vir Ragel gesoen en toe het hy begin huil (v. 11).
Jakob soek vrou. Maar dit moet ’n meisie uit sy ma se familie wees; sy is “siek en sat” (Gen 27:46) vir haar ander seun se klomp volksvreemde vroue.
So reis Jakob ooswaarts en ná vele avonture kom hy by ’n put waar hy ’n klompie veewagters uitvra en, ja, hulle ken oom Laban. Hier kom sy dogter Ragel nou juis met die troppie wat sy vir haar pa oppas.
Dit was toe Jakob wat die klip oor die put wegrol sodat sy oom se kleinvee kon suip – en toe soen hy sy niggie. En hy begin sommer huil. Hy het tuisgekom, dit weet hy nou.
Só het die storie begin. Daar sou nog baie water uit daardie put gedrink moes word voordat dinge regtig na plan sou verloop. Maar dit is ’n ander storie. Vir eers is dit genoeg om te weet dat Jakob se soektog tot ’n einde gekom het; hy het die vrou van sy drome gesien. Vir haar sou hy sy arms stomp werk.
Daar is baie mense wat so ’n storie kan vertel: die soektog na ’n lewensmaat, die raaksien, die eerste gesprek, dalk ook ’n klip wat uit die pad gerol word, die emosie wat straks oorweldigend was. Sulke mense sal daarop terugkyk en miskien sug: Dit was maar die begin; daar sou nog baie water in die see loop.
As jy, die toehoorder, dalk met die res van die storie vertrou word, sal jy die menswees daarin hoor, in al sy vreugde en verraderlikheid. En hopelik ook die daadwerklike ingrype van die God wat mense na mekaar toe bring in die hoop dat hulle gelukkig saam sal wees, en wat hulle dan daarmee help.
____________________
U gee die beste aan u kinders, Here. Leer ons om ons beste vir mekaar te gee.
Woensdag 18 MAART 2020 Lees Jeremia 2:4-13
Vertel my van Hom!
Die priesters het nie gevra: “Waar is die Here?” nie … (v. 8).
Leiers is tussengangers: Hulle moet na twee kante toe praat, na hul mense en na hul Here, en gereeld vra: Hoe gaan dit met julle? En: Wat sê U vir hulle?
Die Here se aanklag hier is oor die voorvaders se versuim om ná die aankoms in die beloofde land aan hul Redder erkenning te gee. Én Hy het dit teen die huidige geestelike leiers, die priesters en profete, wat hulle aan die luilekker lewe in die nuwe land oorgegee het. Wat die Een wat hulle tot daar gebring het, heeltemal vergeet het.
Dit was nie ’n vreemde verskynsel nie: Die ou woestyntrekkers het tydens en ná hul lang reis gereeld sulke “geheueverlies”-episodes beleef. Die Here moet help, en gou ook. Maar as Hy sy “doel” gedien het, vergeet hulle Hom gou. Dan was diegene wat geroep is om aan die voorpunt te staan om te help onthou, nêrens te hoor of te sien nie.
Die gevolge hiervan is goed gedokumenteer: Ons lees dit in die latere gedeeltes in die Ou Testament. Die ballingskapverhale en die pynlike gevolge wat daaruit gespruit het, eggo ook in die Nuwe Testament.
Ons lees dit in ons Geloofsboek, ja. En ons moet kennis neem van die implikasies vir ons. Veral diegene wat as geestelike leiers geken word: elke ma en pa, ouma en oupa, elke onderwyser. Elke voorganger, ook dié in die kerk. Ons almal wat elke dag ons mense – sommige jonk, party sommer nog klein – raaksien wanneer hulle na ons opkyk en vra: Vertel my van ons en die Here?
En wat dan dalk in ’n klein stemmetjie byvoeg: Weet Hy nog van ons? En ken Hy my?
____________________
Help my onthou, o Gees, sodat ek vir hulle kan sê: God is goed.
Donderdag 19 MAART 2020 Lees 1 Samuel 15:10-21
Voorgangers
“Maar ek hét na die bevel van die Here geluister! … Die manskappe het egter uit die buit kleinvee en beeste gevat …” (v. 20-21).
Dit is nie ék nie; dit is húlle!
Bekend, nè? Elkeen wat al ’n kind in aksie gesien het, sal dié frase ken. Dalk het jy al iemand gekonfronteer, en toe kry jy dié reaksie. Dalk laat hierdie verskoning, so oud soos die Bybel self, jou net verleë glimlag omdat jy in jou hart weet: Dit is ék daardie, ’n kind wat nog nie grootgeword het nie.
Saul, Israel se eerste koning, die een wat kop en skouers bo sy tydgenote uitgetroon het (vgl. 1 Sam 9:2), kruip nou agter hierdie ou ekskuus weg. Hy, die opperbevelvoerder wat die verantwoordelikheid dra vir sy manskappe se gedrag, haal sy skouers op, sê soos Adam en Eva: Dit is nie ék nie; dit is ’n ander een (vgl. Gen 3:12-13). Soos Kain sou sê: Moet ek hulle dan oppas? (vgl. Gen 4:9).
Ons staan altyd gereed met hierdie soort verskonings. En die ellendigste is dat ons onsself glo. Ons selfbedrog en eiewaan, ons liefde vir onsself, ken geen perke nie. Soos by Saul, en by ’n kind wat kanse vat, smelt botter nie in ons mond nie. Maar ons bluf nie die Here nie.
As Hy ons boonop met leierskap vertrou – soos Hy elke pa en ma en ouma en oupa en onderwyser en voorsitter en president vertrou – dra ons ’n dubbele verantwoordelikheid: vir onsself én vir diegene wat Hy ons gegee het om te lei en te begelei.
Ons kan nie bloot ons kop skud as ons volgelinge droogmaak nie. Nie by die Here nie; Hy vra uiteindelik rekenskap van ons, die voorgangers.
____________________
Leer
