“Nie dié keer nie. Sorg net weer dat dit verskil van die ander gevalle.”
Die baas kug. “Daar is nog ’n takie … dit pla my heeltyd. Ek vertrou nie die kuberkraker nie, dalk het hy ’n los mond. En hy weet hoe jy lyk. Dis beter dat jy van hom ook ontslae raak. En van sy rekenaartoerusting.”
“Ek maak so.”
Die baas glimlag onverwags. “Die tweede in bevel stuur groete vir jou. Ek het vanoggend met hom oor die foon gepraat.”
“Cope hy nog sonder die ander sektorhoofde?”
“Ja, maar hy sal nie lank so op sy eie kan aangaan nie. Ek sal vir hulle ook opvolgers moet kry soos vir Kazadi. Ons wil nie hê die tweede in bevel moet onder die buitewêreld se vergrootglas kom nie. Dit sal nie goed wees vir ons besigheid nie.”
Richter wil nog ’n kans vat en aanbied om die tweede in bevel vir ’n tydjie te gaan uithelp, maar die baas het reeds sy foon se gehoorstuk opgetel.
“Kry vir my Kenny Matthews van Mawason Mining op sy huisfoon,” hoor Richter sy opdrag aan die sekretaresse toe hy by die kantoor uitstap.
Mawason Mining is ’n Kanadese maatskappy, weet Richter. Hy’t in sy jonger dae dikwels met hulle te doen gekry.
Hy neem die trappe ondertoe, sy gedagtes by die tweede in bevel.
“Ek mis die Afrika-bos,” prewel hy toe hy by die gebou uitstap en die Kaapse motreën teen sy vel voel. Wat sal hy nie gee om weer daar ontplooi te word nie! Die tropiese klimaat, mistige mere, lowergroen woude, berggorillas, ’n bord kassawe met vis, ’n yskoue Primus-bier om dit mee af te sluk …
Hy’t die baas al daaroor gepols, maar dié wil niks weet nie. “Jy besef tog seker ek het juis hier ’n vertroueling nodig? Iemand wat my opdragte doeltreffend kan uitvoer.”
Daarmee was die saak afgehandel. Richter het geweet hy hoef nie weer te probeer nie.
Sy gedagtes draai na sy nuwe opdragte. Die kuberkraker sal nie ’n probleem wees nie. Hy bly op ’n afgesonderde plek.
Aan die vierde sektorhoof se moord sal hy deegliker moet beplan. Hy het die man al dikwels op die lughawe gaan haal, want anders as die res vereis sy sektorbedrywighede dat hy die baas gereeld in Kaapstad moet kom sien.
Dis ’n groot, lywige kêrel. Sal nie maklik wees om hom te oorrompel nie.
Dalk kan hy hom vol lood pomp, want hy’t nog nie daardie opsie uitgeoefen nie.
Die vraag is net, wáár doen hy dit?
7
Donderdag 21 Junie 2018 – Manila, Filippyne
Carl Bester druk twee vingers tussen die blindings in en trek dit versigtig weg om beter te kan sien. Die mans het pas uit die motor geklim en staan helder verlig onder ’n straatlamp. Hy was reg, die passasier ís ’n Westerling. Die bestuurder, ’n Filippyn, beduie in die rigting van Carl se woonstelblok.
Hy was op die balkonnetjie toe hy die kar tien minute gelede skuins oorkant die straat dubbel geparkeer sien staan, flikkerlig aan. Duidelik het die bestuurder gewag vir ’n parkeerplek om oop te gaan. ’n Aankomende voertuig se ligte het op die kar se voorruit geskyn en Carl kon sweer die passasier is ’n Westerling, wat hom dadelik op sy hoede gestel het. Wit mense is skaarser as hoendertande in hierdie deel van Manila.
Carl weet Interpol gebruik deesdae ook privaat speurders om hulle vuilwerk te doen, en in uitsonderlike gevalle selfs huurmoordenaars om van “probleemgevalle” ontslae te raak. Die sirene in sy kop het skril gelui en hy’t kamer toe gehardloop om aan te trek. Nie eens die moeite gedoen om die meisie in sy bed wakker te maak nie. Kezia … of is dit Loyza? Hy’s nie seker nie, hy raak deurmekaar met die twee kelnerinne. Of is Kezia die assistent in die koffiekroeg? Dit maak in elk geval nie saak nie, hulle ken nie een sy regte naam nie.
Hy’t die rugsak met sy vyf paspoorte, skootrekenaar en ander noodsaaklikhede vir ’n noodgeval uit die kas se boonste rak gepluk. En nou, met die twee mans wat wag vir ’n gaping in die stroom verkeer om oor die straat te stap, verspil hy nie tyd nie. Dalk jaag hy spoke op, maar hy gaan nie kanse waag nie. Hy sal die woonstelblok op ’n afstand dophou en as die ligte in sy plek aangeskakel word, sal hy weet hulle soek na hom.
Hy kyk terug na die bed. Die meisie slaap nog vas ná sy haar vroeër vergryp het aan die goedkoop wyn wat hy aanhou. Hy gooi die rugsak oor sy skouers en trek die voordeur agter hom toe, hardloop holderstebolder die twee stelle trappe af.
By die uitgang kyk hy vlugtig na die oorkant van die pad, maar ’n bus versper sy sig. Sonder om om te kyk, kies hy koers in die teenoorgestelde rigting as waar die mans vandaan sal kom. Hy vleg vinnig en gebukkend op die sypaadjie tussen die horde voetgangers deur.
Dan hoor hy die uitroep agter hom.
“Bester!”
Vir ’n oomblik vries hy in sy spore.
Dit slaan hom soos ’n bliksemstraal tussen die oë. Hulle weet wie hy is en hulle het hom gesien!
Hy skud die gevoel van verlammende paniek af en hardloop, druk mense uit sy pad, struikel toe hy ’n paar kissies groente by ’n straatstalletjie met sy heup omstamp, behou sy balans en beur verbete vorentoe. Verontwaardigde uitroepe van omstanders klink op.
Sy bene pomp reëlmatig, sy oë soekend na ’n geskikte ontsnaproete.
Hy hoor die voetval van sy agtervolgers duidelik op die sypaadjie. Hulle skree iets, maar dit word uitgedoof deur die stad se geluide en die gezoem van stemme. Mense spring verskrik opsy om uit sy pad te kom, wat hom ’n maklike teiken maak om te agtervolg.
Elke sening en spier in sy lyf is gespan, maar dit voel of hy lood in sy skoene het – asof hy op een plek watertrap.
Hy sien die steeg tien meter voor hom. Soms lei die stegies in Manila na ander straatblokke, soms loop dit dood.
Hy besluit om die kans te waag.
Die steeg is donker en smal, maar omdat daar nie voetgangers in sy pad is nie, kan hy voluit hardloop.
Daar is skielik harde voetstappe agter hom. Hulle het hom die steeg sien vat, besef hy. Paniek klop opnuut in sy slape.
Hy hardloop om ’n blinde hoek, en steek vas. Die steeg verdeel na links en regs. Hy swenk dadelik links. Dis ’n kronkelpaadjie, wat beteken hulle gaan hom moeilik op ’n afstand kan sien.
Hy hoor hulle stemme dofweg opklink. Hulle moet nou by die plek wees waar die steeg verdeel. Hy trek sy skoene uit en hou dit teen sy bors vas terwyl hy in sy sokkies verder hardloop.
Die paadjie maak ’n skerp draai na regs en hy kom in ’n klein vierkant uit, wat hom verwilderd laat vassteek.
Doodlooppad.
Sy blik skeer angstig oor die omgewing. Hoë kantoorgeboue omring hom. Diefwering voor die vensters. Geen pype om teen op te klim nie.
Dan sien hy die inham. En daar’s ’n deur. Hy haas hom soontoe.
Hy stamp die deur hard met sy skouer.
