van sondaars en boetelinge, en van ontwykende crostolas daar by Canossa waar die pous vir koning Hendrik drie dae in die sneeu laat staan het om hom oor sý sondes te laat besin?
Portis, die een om wie alles gedraai het, moes eintlik saamgekom het Kanada toe. Maar hy was ook nie vroeër die jaar saam toe ek uiteindelik die crostolas-papies by Canossa gaan haal het nie. Veral dáár wou ek met iemand gesels oor sondes en oor die belydenis van sondes. En wie kan met groter gesag daaroor praat as die gemartelde self? En wáár is die paslikste plek? ’n Beskeie huisie in Bonteheuwel sal doen. Maar nie só nie … nie só ’n patetiese spektakel nie – van daai bedompige eksminister wat op sy benerige ou knieë die voete was van die ma’s en sibbe wat steeds treur oor hulle jong geliefdes wat in daai verskriklike jare weggeraap is.
Almal onthou daai prentjies van hom eens, parmantige fisantveer in die band van sy fedora, terwyl hy sy moordlinies inspekteer en bebloede hande skud en medaljes aan daai borskaste vasspeld van almal wat so dapper was om kinders te gaan ontvoer en te martel en dood te maak. Maar soos Simson ontneem van hare en krag, so is daai ou minister sonder sy swart fedora uiteindelik ook ontneem van al sy kragdadigheid.
Nee, nie só ’n skynheilige bieg nie. Portis moes saam met my gewees het, dáár, daar by Matilda se kasteel … die bouval bewaar as universele simbool van bieg en berou. Peccavi! Ek het gesondig. Vergeef my.
Maar daardie lang pad Canossa toe was net té swaar vir Portis. Dalk geestelik ook swaar, maar veral fisiek te steil en moeisaam vir iemand sonder voete, selfs vir sy nuwe LuxFoot-voete met hulle volmaakte ambulansie in die enkelgewrigte.
Ook Molly het tuisgebly. En dit is net so jammer. Stil-stil, reg onder my neus, het sy by ander belange betrokke geraak. Ja, Italië saam met Molly sou lekker gewees het. Was dit nie vir daai ontwikkelaar nie. Glo van Gauteng, wil glo die vleie by Wildernis omskep in ’n soort Sun City. Gholfbane, polovelde, vliegveld, vyfsterhotel, luukse mansions agter hoë mure om die rykes apart te hou van die plebs. Liewe aarde!
* * *
In die Goeroegabvallei is ons broeikamer, steriele huisvesting van honderde delikate ova, ’n plek van wondere. Dit is hier waar ek, ná al die jare, steeds met verwondering die transformasie gadeslaan van larwes wat ontwikkel tot papies, toegevou in hulle kokon, net om later moeisaam uit daai doppe uit te sukkel as vlinders wat bevry hulle vlerkies oopvou en toets en op die lug wegsweef.
“Die crostolas ís die holy grail,” sê Portis verwonderd.
Ten minste van blou skoenlappers. “En noudat ons hulle gekry het, kan ons rustig na die ander ook gaan soek,” sê ek.
“Jý gaan soek, ek pas die huis op,” sê Portis. “Jy weet mos ek laaik nie van vlieg nie. What’s next … die Karner Blue?”
“Jip,” sê ek. In Amerika en Kanada word die Karner Blues ernstig bedreig. Maar ons sal ’n plan maak, ons maak altyd ’n plan as ons ’n spesifieke spesie soek.
“Totdat jy in die tronk beland as wildlife smuggler,” lees Portis my gedagtes. Dit is die ding van twee mense wat so lank so nou saamleef: hulle word telepate van mekaar.
Ons staan by die kas met die sewe crostolas-papies wat ek onder die drie dosyn ander algemene spesies uit Italië saamgebring het, om hopelik uit hierdie sewe ’n nuwe eie klein kolonie te vestig.
“En jy sê jy’t niks van dokter Onkers gehoor nie?” vra ek.
“Nope.”
“Sy’t jou nie eens gebel om te hoor hoe dit met my gaan daar in Italië nie?”
“Nope.”
“Of om te hoor presies wanneer ek terugkom nie?”
“Nope. Kyk hier, is daar iets aan die gang waarvan ek nie weet nie?”
“Sy’t ’n ou geldgat gekry,” sê ek vies en draai om na die binnedeur die huis in.
Die aand oorweeg ek dit om vir Molly ook te bel. Maar ek los haar eers en bel vir Mira. Ook nie danig nuuskierig oor my Italiaanse besoek nie. Stel niemand dan meer in my welstand belang nie? Of lê die fout by mý? Loop ek dan só toe-oog deur die wêreld? Of is ek bloot net te gevrek, kom te laat agter hoe al die kanse deur my lompe vingers glip?
“O, jy’s terug?” is al wat Mira te sê het, so ewe how-d’ye-do.
“Al drie dae terug, dankie dat jy vra.” Sagte musiek oor die foon, klink na Beethoven se Negende. Self is ek ’n Handel-man, selfs soms soos Timotheus geneig tot gedagtes van wraak.
“Hoe was dit?”
“Luigi stuur groete.”
“Ja, hy’t vir my ’n e-pos gestuur om te vertel hoe lekker julle twee kuier. Hy sê jy’t toe jou skoenlappers gekry.”
“Luister, Mira … daai ander besigheid.”
… en hulle twee sal een wees, sodat hulle nie meer twee is nie, maar een. Wat God dan saamgevoeg het, mag ’n mens nie skei nie.
Die Roomse teologie sê as julle albei gedoop is en eers getroud is, as die sakramentele huwelik eers voltrek is … Nee, as die paartjie wat só sakramenteel met goddelike ratifikasie in die kerk tot man en vrou verbind is, as hulle dan die ding doen, die seksding op die wittebrood, of wanneer ook al, as hulle hul huwelik met Die Daad voltrek het, dan’s dit verby, dan’s daar g’n kans vir egskeiding agterna nie. Dan’s hulle een en nie meer twee nie. Skeiding, ja, maar nooit égskeiding nie. Net die dood kan daai sakramentele trouband breek, en ek, Wim Kellerman, is nie van plan om binne die afsienbare tyd om te kap nie; my gat mag klaar bespreek wees daar in die kerkhoffie langs Vader Stefano se kerk op die nek, maar ek is allermins gretig om dit nou al te gaan beset. Want ek het nog ’n hele paar goed op my kluiteklaplys. Soos hoekom ek Lenny Arries môre wil gaan sien.
“Wim,” sê Mira oor die foon, “kan ons later weer daaroor praat, ek’s bietjie besig op die oomblik, ek en … ek en Dirk is besig om kos te maak.”
Dirk kan kook!
“Wim?”
“Wou net weet oor … Oukei, ek bel later weer, môre of so.”
Die “Declaration of Nullity” waarvoor Mira by haar kerk gaan aansoek doen het, beteken nie die ontbinding van ons huwelik nie, kerkregtelik moet nou bevind word dat ons huwelik eintlik nooit wettiglik voltrek was nie. Die huwelik het dus nooit bestaan nie; dit was ongeldig, ab initio. Die ekklesiastiese tribunaal moet beslis of Mira se aansoek op grondige redes berus. Soos dat ek, Wim, Mira “bedrieg” het deur net voor te gee dat ek haar liefhet, en dat ek haar kerk boonop nooit werklik in my hart aanvaar het nie. En ek wou net gou bel om te sê sy moet nooit aanvaar dat dit werklik so is nie.
Maar nou het sy nie tyd vir my nie, sy en Dirk maak kos, saam met: Joy! Joy! … Whoever has found a beloved wife, let him join our songs of praise!
Met mý gedagtes by: Revenge, revenge, Timotheus cries, see the furies arise, see the snakes that they rear, how they hiss in their hair …
Bedug om Mira en haar Dirk wéér oor ’n kosmakery, of erger, te onderbreek, wag ek dat Mira my terugbel.
Soos koning Hendrik moet ek drie dae en drie nagte lank in spanning wag.
“Wim, jy moet ’n verklaring voor
