hotel toe stap.
Neil is nog nie terug nie, die sleutel hang by ontvangs.
Markus wonder of die hotel se daktuin in die aand oop is. Hulle was nog nie daar nie en hy is nuuskierig. Hy stap met die nou trappies op wat, soos die hotel se gange, dof verlig is. Bo druk hy aan die houtdeur. Dit gaan oop. Die daktuin is donker, maar die ligte van die geboue weerskante sorg vir ’n bietjie lig sodat hy kan sien waar hy loop. Dis sag onder sy voete. Dit lyk na gras in die donker. Hy buk en voel daaraan. Dit voel nie na regte gras nie.
Hy kyk verras na die liggies van Istanbul. Hy besef nou eers hoe groot die stad regtig is. Die Blou Moskee, waarvan Nina ook tot vervelens vertel het, lyk soos ’n reuse-verjaarsdagkoek met baie kersies op. Hy stap tot aan die ander kant van die daktuin en kyk na die donker see, waar ’n boot soos ’n spookskip verbyvaar. Van die Bosporus, die groot stuk donker see wat Istanbul se historiese deel van die moderne stad skei, weet hy nou al.
En toe begin ’n gesing wat oor die hele stad weergalm. Dis ’n man se stem wat eentonig en effens hartseer van iewers kom en vermoedelik deur luidsprekers versterk word om dit so hard en duidelik te laat klink.
Hoendervleis slaan op Markus se arms uit. Hy voel die haartjies regop staan. Hy luister totdat die gesing ná ’n paar minute stil word, draai terug na die deur en stap weer versigtig met die nou trappies af.
Hy weet nie van Istanbul nie.
* * *
Liewe Liesie
Ons is veilig. Dit was ’n ernstige lang trip en ons is nogal moeg. Istanbul lyk awesome. Ons het nog nie veel gesien nie, maar ek hou baie van wat ek sover gesien het al wil ek glad nie hier gewees het nie. Dis so oud en anders. Hier het al mense gebly eeue voordat Jan vR aan die Kaap geland het.
Ons het vannaand by ’n restaurant geëet en die kos was beautiful. Hoender met so ’n vrugtestorie bo-op. Ek en jy moet dit google as ek terug is. Ek gaan nou slaap want ek is nogal gaar. Sal later in die week weer mail.
Die Combrinks? Oor hulle het ek nog nie ’n clue nie. Ek het ook nog nie ’n clue hoekom ek hier is nie. Ag shame?
Liefde
Neil
HOOFSTUK 4
Jy sal nie sommer die geroeste draadhekkie in die hoë, ruwe baksteenmuur tussen die twee ou geboue raaksien nie. Dis ’n stil Istanbulse straat, iewers aan die buitewyke van die stad. Al is dit net enkele blokke van die geroesemoes van die besige toeristedeel, is jy hier in ’n ander wêreld. Hier is nie helder verligte vensters en veelkleurige aandenkings vir toeriste te koop nie.
Die straat lyk strak en koud in die ligte van die enkele straatlampe op die smal sypaadjies. Daar is geen ligte in die geboue aan weerskante van die straat nie. Van die geboue se vensters is gekraak. Dis duidelik ’n meer vervalle deel van die stad.
As dit gereën het, sal jy dalk nou en dan ’n taxi spookagtig met geel ligte deur ’n waterpoel hoor verbysjoesj. Dalk sal jy ’n ou man wandelend met ’n hond by die hekkie sien verbystap. Miskien sal jy ook ’n enkele sakeman sien wat sy brood in dié deel van die stad verdien, kop onderstebo vinnig op pad huis toe met ’n aktetas aan die hand.
As jy die geroeste hekkie in die ruwe hoë baksteenmuur sou oopstoot, sal dit saggies kraak. Jy sal beslis verbaas wees om die oorgroeide tuin met ruie bome en struike voor jou te sien. In die aand is die tuin in donkerte gehul. Jy sal voel-voel deur die tuin moet stap tot by die flou liggie aan die agterkant, wat jy gelukkig sou wees om deur die toegegroeide tuin raak te sien.
Die liggie skyn flou bokant ’n houtdeur wat iewers heen moet lei. Dis nie maklik om te bepaal waarheen nie. Dit lyk nie asof daar ’n gebou van die een of ander aard agter die deur kan wees nie. Weer net ’n ruwe baksteenmuur.
As jy versigtig op een van die groot klippe weerskante van die deur sou klim, op jou tone staan, en rek om deur een van die klein, vuil venstertjies langs die deur te loer, sal jy dalk verras wees om die klein vertrek, wat lyk asof dit uit klip gekap is, te sien. Dit lyk soos ’n klein grot. Stowwerig, met net die enkele plat houttafel in die middel van die vertrek.
En as jy gelukkig is om op die regte tyd deur die venster te loer, sal jy ook sekerlik verbaas wees om die groep jong mans kruisbeen om ’n lae tafel in die middel van die vertrek te sien sit, sommer so op die kaal klipvloer. Nee, hier en daar sit een tog op ’n kussing.
Jy sou miskien ook die vreemde letters wat in die strokie sement bokant die deur gegraveer is, opmerk.
As jy moes raai, sou jy dink dat van die jong mans rondom die tafel dalk nog op skool kan wees. Miskien moet hulle nog later vanaand gaan huiswerk doen. Maar jy sal ook sien daar is ’n paar met harde baard tussen die groep van sowat tien.
’n Paar kerse op die tafel sorg vir ’n bietjie lig. Verder is die vertrek donker.
Wat die jong mans in gemeen het, is die swart broeke en swart T-hemde en die rooi bandanas om die voorkoppe gebind. Sommige dra rooi doeke om hulle nekke. Hulle sit vooroor gebuk by die plat tafel.
As jy nader sou kom en mooi kyk, sal jy sien dis ’n kaart wat op die tafel oopgevou is. Jy sal dalk nie weet dat dit ’n kaart van hierdie ou stad met sy baie stegies en koepels is nie. Hulle staar aandagtig daarna.
Aan die kop van die tafel, links, sal ’n ou met donker ernstige oë sit. Hy praat gedemp en beduie na die kaart. Die ander luister aandagtig. Een van die jonger seuns mag miskien ’n vraag vra. Die ou met die ernstige oë antwoord dan geluidloos en beduie weer na die kaart. Daar is soms ’n geluidlose geredekawel, of so mag dit lyk. Almal stem duidelik nie altyd saam met wat die ou aan die kop van die tafel te sê het nie.
Dit lyk asof hy die laaste sê het. Die ander bly stil wanneer hy die kaart opvou en in sy rugsak stop.
Dan staan almal op en vir ’n oomblik is die koppe vooroorgebuig. Hulle prewel gesamentlik iets en maak vinnig ’n teken met hulle linkerhande. Die drie vingers wat hulle voor hulle uithou, lyk effens na ’n voëlpoot. As jy steeds op die klip staan, moet jy nou vinnig skuiling soek voordat hulle jou sien.
Die houtdeur gaan oop en die jong mans sluip in enkelgelid tussen die donker struike deur na die hekkie. Niemand praat ’n woord nie. By die hek gaan hulle staan. Die ou met die ernstige oë stoot die hekkie versigtig oop. Kyk heen en weer. Kyk oor sy skouer en knik vir die res.
Dan verdwyn hulle een-een by die hekkie uit die nag in.
HOOFSTUK 5
Markus gaan saam met sy medereisigers op die Angel’s Tears Hotel se daktuin ontbyt eet. Hulle klim steunend die klomp smal trappies na bo. Hysbakke gaan waarskynlik nog ’n paar eeue vat om hier te kom, dink Markus. Hy vertel nie vir die ander dat hy reeds op die daktuin was nie.
In die daglig lyk Istanbul anders, miskien vriendeliker en minder scary as in die aand, dink Markus. Die lug is dynserig met ligte wolkies wat lyk asof jy maklik daaraan kan vat, so naby is hulle. ’n Paar meeue vlieg raserig verby. Die daktuin het ’n mooi uitsig op die Bosporus en as hy omdraai, sien
