jy, Markus? En daai rooierige een is …” Sy kyk weer na die spyskaart. “Muhammara.” Sy proe. “Sjoe, hy’t ’n byt.”
Markus proe versigtig van die hummus wat hy nie kan onthou sy ma al gemaak het nie. Die ene knoffel. Hy probeer weer Nina se simpel ge-oe en ge-aa ignoreer. Hy en knoffel is nie baie close nie, maar hy eet dit omdat hy honger is.
Nog net ’n paar dae, dan is hy terug in Pretoria – met of sonder ’n nuwe boetie.
Hy gaan nét vir sy ma iets koop met sy geld, en miskien iets vir Jamie, maar hoe duur Jamie se present gaan wees, sal hy nog besluit. Dit hang baie af van die boodskappe vanuit down under. Beslis vir sy ma ’n paar stringe van die Turkish Delight wat lyk asof dit aan ’n Kersboom hoort. ’n Paar pienk stringetjies met rooswater gegeur en met neute in. Sy ma is mal oor neute, maar sy is gewoonlik op ’n dieet. Miskien moet hy liewer vir haar ’n mooi lampie koop.
“Ons asems gaan lekker stink van al die knoffel,” sê hy aan niemand in die besonder nie.
“So what? Ons asems mág stink. Ons is op vakansie,” sê Nina.
“Jy moet chill, Markus,” lag Neil. “Jy vat die lewe te ernstig op.”
Chill jouself, wil Markus sê, maar hy besluit om Neil te ignoreer. Om iemand te ignoreer, is nogal erg. Hy wat Markus is, weet hoe simpel hy voel as hy vir iemand ’n boodskap met sy foon gestuur het en hy kry niks terug nie. Stilbly is ook ’n antwoord, sê sy ma altyd.
Hulle pa kyk van sy selfoon af op. “Ek sal my voorlegging moet aanpas. Die ekonomiese aanwysers het die afgelope vier en twintig uur baie verander. Dit het implikasies vir die Turkse ekonomie. Weet jy hoe werk PowerPoint, Neil?”
“So ’n bietjie. Ek sal oom vanaand help.” Neil vat nog ’n happie brood met ’n skep baba ganoush op, so ’n eiervrugnommer.
Definitief nuwe boetie, dink Markus afgehaal. Hy weet alles van PowerPoint af. Sy pa kon hom net sowel gevra het. Hoe kan sy pa nie onthou dat hy hom laas in Pretoria met ’n PowerPoint-voorlegging gehelp het nie? Hy kyk na Neil, wat nie genoeg van die spul knoffelsouse kan kry nie. Wat het ons hier? Hierdie lang, stil dude wat niks verraai van wat in sy kop aangaan nie. Sulke mooi maniere, dié seun, het Markus se ma gesê.
Hy staan op. “Ek gaan ’n toilet soek.” Hy skuif sy stoel agteruit. Dit lyk nie asof iemand hom hoor nie. Hulle praat nog onophoudelik oor die Aya Sophia se dakpanele terwyl hulle hulle aan die ryk souse vergryp. ’n Maer kat hardloop verskrik weg toe hy opstaan. Wat is die storie met al die katte? wonder Markus vies.
Die kelner beduie die toilet is af met die trappe. Waar anders? In hierdie plek moet jy gedurig trappe klim. As dit nie af is nie, dan is dit op, maar klim sal jy klim.
* * *
LL
Die Combrinks werk toe so.
•Oom H: Oukei ou lyk dit vir my, maar sy kop is altyd op ’n ander plek en sy oë op sy selfoon. You won’t believe die selstorie. Dis soos in erg. Ek dink hy stres oor alles wat hy by die konferensie moet doen. (Iewers gelees jy kan aan jou selfoon verslaaf raak.)
•Nina: Cute en ons bond bietjie. Sy is baie fun al praat sy nogal baie. (Adrie in jou klas, you get the picture.) Chill, jy is BAIE ouliker as Nina, en sy het ’n ou by die huis.
•Markus: Hy lyk ’n bietjie na ’n spoilt brat wat van niks en niemand hou nie. Maar ek dink hy het issues wat hy nie met ons share nie en dit het niks met hierdie plek te doen nie. Miskien gaan daar dinge in sy kop aan wat ons nie van weet nie. Ek kyk nog die spulletjie uit.
Verlang ’n hond uit ’n bos uit na jou.
N
HOOFSTUK 6
In hulle huisie nie ver van die besige Sultanahmet af nie, het Meryem die sitkamer se mat oor die wasgoeddraad in die klein agterplasie gehang. Dis gewoonlik ’n gesukkel. Sy doen elke week net een. Die matte is swaar.
Vandag is dit die mat in haar en haar ma se kamer. Sy het dit met ’n gesteun uit die kliphuisie en by die klein agterdeur uit gesleep. Maar sy kla nie. In hierdie huis moet almal help om te doen wat gedoen moet word.
Haar ma is winkel toe om die su böreği – pasteie propvol kaas en spinasie – en die bakke börek – goudbruin deegrolle, volgestop met maalvleis – te gaan aflewer. Die vrouens in hulle familie wonder jaloers oor haar ma se maalvleisresep, maar haar ma kyk anderpad as haar maalvleisresep ter sprake kom. Hoor niks, sê niks.
Meryem glimlag. Haar ma tog! En hoe het hulle lewe nie die afgelope twee jaar verander vandat haar pa weg is nie. Haar ma is soos iemand wat nie links of regs kyk nie, beur net doelgerig vorentoe teen die wind in. Hoor niks nie, sien niks nie, soos met haar maalvleisresep.
Sy en haar ma het tot in die oggendure in die klein kombuisie gespook om al die kos gemaak te kry. Dis elke aand se ding.
Azir, haar neef, kom laai haar ma elke oggend met sy taxi op en karwei haar en die vele bakke wat op die kar se agtersitplek en in die kattebak gelaai word, na die winkel naby die Sultanahmet-plein waar dit aan die toeriste en die plaaslike inwoners verkoop word. “Party eet sommer so terwyl hulle loop en rondkyk, Meryem,” vertel haar ma wanneer hulle saans deeg knie in die kombuis vir die volgende dag se sarsie. Die toeriste is mál oor haar su böreği, sê haar ma dan trots. Hulle kom terug om weer te koop.
Haar ma werk ook bedags in die winkel se kombuis en kom eers by die huis wanneer dit begin donker word en Azir haar weer met die leë bakke by die huis kom aflaai.
Dis Meryem se werk om al die leë bakke te was in die klein sinkopwasbak op die agterstoep. Sahib is te moeg om hulle met die voorbereiding van die kos vir die volgende dag te help wanneer hy laat van die speserymark af kom.
Sahib moes baklei vir dié staanplek nadat hulle pa weg is. “’n Seun!” het van die mans in die speserymark onthuts gemompel. Maar Sahib het gemaak of hy nie hoor nie. “My pa se plek is my pa se plek,” het hy net gesê. En aangehou totdat hy sy staan mooi tussen die ouer mans gekry het. En nou is hy miskien een van hulle, vermoed Sahib. “Meryem, hulle skinder oor als met my. Tot oor die Galatasaray wat so vrek sleg gespeel het sover vanjaar.”
Meryem glimlag. Sahib se sokkerspan, Galatasaray. Haar broer met die pikswart oë.
Wanneer hy saans moeg by die huis kom en sy motorfiets by die syhek van die agterplaas instoot, gaan sit hy kruisbeen op die mat in die voorkamer met ’n glas granaattee langs hom op die tafel. Hy pak die munte en geldnote in hopies en tel die dag se wins. Dan lyk hy vir Meryem soos sy haar pa onthou: die frons op die voorkop, daai trek om die mond. Kyk, hulle vat nie nonsens nie. Jy moenie eens probeer nie.
Sahib tel die hopies altyd ’n tweede keer, net om seker te maak. Dan sit hy die munte in die blou lapsak, vou dit dubbel en gaan bêre dit onder die matras in sy kamer om die volgende dag bank toe te vat.
Wanneer die blou sak veilig onder sy matras is, tap Sahib water in die sinkbad in die agterplaas. Hy maak water warm in die groot kastrol op die stoof. As dit ’n baie lang dag was, maak hy tot drie groot kastrolle op die stoof warm. Trek die gordyn wat oor die wasgoeddraad hang toe om hom van die res van die huishouding af te skort.
Sahib
