hoe Sahib se planne werk nie; hy praat nie daaroor nie.
Wanneer hy klaar geëet het, gaan lê Sahib op die bed in sy kamertjie langs die agterstoep. Hy lê gewoonlik met sy hande agter sy kop na die plafon en staar voordat hy aan die slaap raak. Sy loer soms versigtig om die deur.
Dan wonder sy waar sy met ’n glas tee op die agterstoeptrappie sit en na die vaal sterre in die lug staar: Wat gaan van Sahib word wat nie skool klaargemaak het nie en nogal kwaad is vir die wêreld? Gaan hy vir altyd en altyd op hulle pa se plek in die speserymark kan staan en praatjies maak met die ryk toeriste van baie lande waar nie een van hulle twee waarskynlik ooit hulle voete sal sit nie?
Dié goed bedink Meryem terwyl sy die mat met ’n houtstaaf klop. Die stof wat uit die mat die lug in opstyg, lyk vir haar na blinkerige liggies. Die stoffies lyk fyn, amper onsigbaar as jy nie mooi kyk nie, soos die vuurvliegies wat sy eenkeer gesien het toe hulle op die platteland by familie was.
Sy sleep later die mat terug na sy plek binne die huis. Steun toe sy orent kom. Besluit om deeg aan te maak. Sy sal vanaand pide vir haar broer en haar ma maak. Daar’s nog maalvleis en spinasie van gisteraand se gewerskaf in die kombuis oor. En daar is nog baie van die homp börekkaas oor wat Sahib by sy buurman by die speserymark geruil het vir ’n sak orego en ’n sak komyn.
Pide is haar broer se gunsteling. Dit proe glo soos hulle pizza, sê die Amerikaners volgens Sahib. Sy kan vir ure na sy stories oor die toeriste luister. Hulle snaakse goetertjies en sêgoed. “Niks gewoond nie,” sê Sahib gewoonlik en klik sy tong. “Níks gewoond nie, Meryem, al het hulle geld om die wêreld vol rond te lê.”
Sy wil nie onthou van Sahib wat gisteraand met ’n swart hemp en broek en ’n rooi doek, wat hy in sy rugsak gedruk het, met sy motorfiets die nag in is nie. Sy wou dit nie gesien het nie.
HOOFSTUK 7
Markus en Nina sit in die binneplein van die Hotel van Trane. Markus dink oor die trane. Daar’s nie regtig vir hom ’n punt aan die hotel se trane nie. Hoekom huil die engeltjie?
Nina strek haar bene voor haar uit in die sonnetjie – “vir ’n bietjie Istanbulse kleur,” sê sy.
Markus luister nie juis na haar aanhoudende gebabbel nie. Sy kop is by die suite op die vierde vloer waar kopgekrap word oor die PowerPoint-voorlegging wat blykbaar so ingewikkeld is dat net Neil Privaatskool daarmee kan help.
“Kom saam met my speserymark toe, Boetie. Almal sê dis absoluut awesome. Ons kan maklik met die trem daar kom. Ek het op die app gekyk.”
“Moenie vir my Boetie sê nie. Daar is nou te veel boeties in jou lewe. Ons gaan maklik deurmekaar raak.”
Nina trek haar bene terug tot onder die stoel en sit regop.
“Weet jy, Markus, dis ook nie vir my maklik nie – Ma en Pa … Ek haal dit net nie soos jy op die res van die wêreld uit nie. Die lewe gaan aan. ’n Mens kan nie op een plek vashaak nie.”
Markus voel hoe hy sy moer strip vir hierdie preek wat hy nie wil hê nie, maar hy hou hom in. Hy staan op.
“Nee, dankie, speserye is nie my scene nie.” Hy maak die glasdeur na hulle kamer oop, gaan lê op sy bed en staar na die plafon.
Hy sit later regop en kyk of hy selfoonboodskappe het. Nie eens naby nie. Hy loer deur die venster. Nina sit nie meer buite nie. Hy gaan mal word as hy die res van die oggend in hierdie vertrek moet rondsit tot eenuur wanneer hy die Sonskyngroepie iewers vir knoffel moet ontmoet.
Volgens sy selfoon is dit nou halftien die oggend in Pretoria. Hy skakel sy rekenaar aan en maak Skype oop. Hy stuur vir sy ma ’n boodskap met sy foon.
Hy sukkel ’n ruk en toe skielik, die gekraak op Skype.
“Hallo, Ma.”
“Markus! Dis lekker om van jou te hoor. Geniet julle die vakansie?”
Sy lyk bly om hom te sien. Sy ma met die nuwe kort hare.
“Wat het Ma se hare getref?” Hy sukkel om sy sit op die harde stoel voor die spieëltafel te kry.
“Eet julle oukei?” ignoreer sy die vraag.
“Die kos is weird. Nina freak uit asof sy nog nooit iets beters in haar lewe geeët het nie. Maar ek sien in een van die hotel se brosjures hier is ’n McDonald’s iewers. Ek moet nog gaan soek. Ek gaan maar cheese burgers eet as ek honger word. Is Ma oukei?”
“Ja, wat. Waar is Nina?”
“Ek wil huis toe kom. Dis nie my scene hierdie nie.”
Hy het nou nie meer ’n saak met wie wat daarvan dink of daaroor te sê het oor hoe ondankbaar hy is om nie dié stokou plek te waardeer nie.
“Waar is Nina?” vra sy ma weer.
“Sy is na die speserymark toe. Nuwe boetie help vir pa.”
“Probeer nice wees, Markus. Neil is deur ’n moeilike tyd.”
“Maar gaan hy nou by ons kom bly?” Markus kyk afwagtend na die rekenaarskerm. Hy ken sy ma. Sy kan nie jok nie. Jy sien en voel dit ’n myl ver as sy probeer.
“Hy moet self besluit. Hy het ook familie in die Kaap – sy ma se suster. Daar’s ook ’n oom wat iewers in die Noord-Kaap met beeste boer. Hy kan daar ook gaan bly as wil. Maar soos ek sê, hy moet self besluit.”
Markus staar bewegingloos na die skerm.
“Hy is welkom om by ons te kom bly, al is dit net tot die einde van die jaar,” voeg sy by.
Markus antwoord nie.
Sy ma vee ongemaklik oor haar nuwe hare. “Miskien moet jy probeer om vriendeliker met hom te wees. Julle kan lekker maats word. Jy wou mos nog altyd ’n boetie gehad het? Onthou jy toe jy klein was, het jy altyd—”
“Hy’s ’n wise-ass. Ek wil hom nie as ’n boetie hê nie. Dis nie my skuld wat met hom gebeur het nie! En Nina maak nou asof sy nie ’n régte broer het nie,” val hy sy ma in die rede.
Daar is dit nou op die tafel. Almal moet maar daarvan dink net wat hulle wil. Markus Combrink gaan nie meer vir mense sê wat hulle wil hoor nie. Hy speel verleë met die rekenaar se muis. Hy wag. Dit moet nou kom – sy ma se preek.
Maar sy ma sê niks nie, kyk net na hom. Al ken hy sy ma, kan hy nie hierdie uitdrukking lees nie.
“Dis oukei, Markus. Lief vir jou.”
Die beeld word dynserig. Sy ma kom en gaan en dan is die verbinding verbreek. Hy probeer weer om by haar uit te kom, maar sonder sukses. Hy verwens die hotel se swak internetverbinding.
Hy skakel die rekenaar af en trek sy tekkies aan. Dis tyd om te gaan kyk of Istanbul meer as net winkeltjies en kerke is.
Hy dwaal doelloos deur die strate en kies dan koers in ’n noordelike rigting, weg van die spul toeriste met hulle selfiestokke wat hom
