uiteindelik by iets soos ’n voordeur uitkom.
“So is this the stoep or the hallway?”
“He’s your dad. Maybe you can figure out the insides and outsides.”
“Huis, paleis, slakdop.”
“I don’t really speak Afrikaans. But the house does. Pris, sê groete vir Rebecca.” Klink of Ariel met Google Translate Afrikaans geleer het.
“Pris? Soos in Blade Runner?”
“How did you know?”
“Daryl Hannah made me realise I’m gay. When I saw Splash, I was confused. When I saw Blade Runner, I knew.”
“You’re LGBTQ+? Cool.”
“Just L.”
“Baie welkom, Rebecca,” sê die huis. “My naam is Pris.”
“Hallo, Pris. Nice om jou in die oog te kyk,” sê sy en kyk na die koepelvormige swart lens in die hoek van die vertrek.
’n Naels-teen-swartbord-gekekkel klink op in surround sound.
“Liewe Jesus! Wat was dit?”
“She laughs when she registers puns or jokes.”
“Pris, moet asseblief nooit weer lag nie.”
“Jammer, Rebecca. Slegs die primêre gebruiker kan hierdie opdrag vir my gee.”
“Is ‘Pris’ ’n brand name?”
“No. It’s a concept model. Only one of her kind. Thank god.”
“Rebecca, moet ek die koffiemasjien aktiveer?”
“As my pa slaap, net pille en ’n bed vir my ook, dankie.”
Sy kyk rond in die massiewe leefvertrek.
“The whole interior was done by VanderMeer&Merwe. Afro-Scandi minimalism.”
Nog aliens, dink Rebecca. Aliens se idee van Homo sapiens se idee van tuisvoel. Amper reg, en daarom so verkeerd. Die sitkamer is een moerse uncanny valley.
“En hier het ons die Collodi&C-ontwerpersrusbank,” sê Ariel in een van haar aangeleerde PR-Afrikaanse sinne.
Die menslikste deel van die leefvertrek is die robothuis se beligting, wat verander toe hulle die vertrek binnestap.
“Nice ligte.”
“You should thank Pris. Say her name first, then she knows you are addressing her.”
“Pris, die ligte is mooi.”
“Dankie, Rebecca. Ek het die staanlampe op ’n spesifieke warm, gedempte sterkte gestel binne ’n radius van ligfrekwensies wat die meeste mense ’n onbewuste gevoel van geborgenheid gee weens millennia oue neurale assosiasies met vuur.”
“Wel, my neurale assosiasies like hierdie frekwensie baie.”
Ariel sê niks oor die rots wat ’n groot gedeelte van die verste muur uitmaak, of die dik boomstam wat in die middel van die vertrek deur die plafon na die tweede verdieping strek nie. ’n Mens raak dit seker maar gewoond.
“Nice rock and tree too,” probeer Rebecca verder wegstuur van die meubels, elkeen met ’n groter inferiority complex as die ander.
“Nice, hey? Milkwood. Don’t know what brand of rock it is.”
Ariel noem die volledige fabrikaatnaam en -nommer van die TV.
Dit is ’n skouhuis, verduidelik Ariel. Sy lei die voornemende kopers gewoonlik rond. Die meeste van die toebehore en meubels is geborg en word hier uitgestal. Selfs al wil iemand nie in eiendom belê nie, kan hulle wel besluit dat hulle nie sonder daardie ontwerpers-toaster op die rak kan lewe nie. Ariel sê sy ken elke uitgestalde produk se bar code. Rebecca glo haar.
Hulle kyk albei na die gevriesde beeld op die skerm: ’n Zombie ontplof van die binnekant met ’n hoeveelheid bloed en derms wat onmoontlik in enige menslike torso sou pas.
“Wel, iemand het pret gehad.”
“Sorry about that. After this week I needed to, you know, fuck some shit up.”
“You keep fucking shit up. Just show me to my room.”
Ariel loop met Rebecca se tas voor haar uit in die steil stygende gang – “Recycled driftwood,” sê sy – tot op wat waarskynlik die tweede verdieping is, maar dis nie te sê nie. Rebecca maak haar hande oop en toe om gevoel in hulle te pomp. Die plek se geometrie is onverskillig teenoor enige menslike perspektief, die lyne lê nie reg nie, die hoeke maak nie sin nie. Sy kyk om haar rond, loop amper in die steierwerk in die smal gang vas. Oop elektriese drade hang uit die betonmuur om die volgende draai. Haar voete is onseker in die onklaar huis.
Ariel wys na ’n deur aan die einde van die gang, wat weer horisontaal loop. “Pris, gangligte. Gastekamerligte,” sê Ariel in haar Google-Afrikaans. Toe sy Rebecca sien glimlag: “Henk taught me the basics so I can speak to the house.”
Die gastekamer is stylvol leeg, soos die res van die huis. Seker wat gebeur as jy aangewese is op product placement en daar nie genoeg products is om te place nie. Die eierdopkleurige mure ruik nog na verf, die bamboesvloer is vars uit die een of ander sustainable plantasie. Die bedkassie is van die massavervaardigde, handgemaakte, herwinde tipe. Sy dink aan die meme van die houtpallet gemaak uit ’n herwinde koffietafel. Die opgerolde handdoeke op die bed, die vereiste organiese scented sepie op die kussing. Ariel vertel dat die kleivaas op die bedkassie gemaak is deur ’n plaaslike inwoner wat uit Ghana geëmigreer het. Binne-in drie klipsterretjies – “Pauridia longituba,” sê toergids Ariel – uit die tuin bo haar kop. In die hoek staan twee stoele deur die plaaslike ontwerper Jan-Frederick. Net Jan-Frederick. Met ’n C.
“Rebecca, moet ek die ruite verdonker vir die nag?”
Rebecca kyk na Ariel. “Electrochromic glass,” sê sy.
Die mis gee af teen die ruit. Buite is dit meer as donker. Daar is niks. “Los maar,” sê Rebecca.
Die mis is minder as die som van die miljoene druppels. Dit is een enkele ding met onmoontlike buitelyne, ’n soliede lyf wat alles deurlaat en alles verorber. Vir ’n oomblik is sy iewers anderkant die ruit, diep in die voue van die mis, hou iets klams haar dop. “Actually, Pris, maak maar donker.”
“Spooky, nè?” sê Ariel.
“Reg so, Rebecca,” sê die huis.
Daar is iets fout met Pris se stem. Rebecca vra of die bedrading nie lekker is nie. “Klink soos een van my mix tapes op skool.”
“No, this is exactly what Henk wants her to sound like, apparently.”
“Don’t let the zombies bite.”
Pris vra of haar kamer se temperatuur na wense is en hoeveel grade Celsius sy haar stortwater verkies. Sy sê ja, en sy weet nie.
In
