вам, прафесар.
Паклаўшы трубку, Лiтвакас застыў на некалькі імгненняў, а потым, рэзка адкрыўшы дзверы з машыны, пайшоў прагуляцца па горадзе і перакусіць да сустрэчы з дзяўчынай.
Віка тым часам абдумвала нечаканае з'яўленне Лiтвакаса. Яна ўсё яшчэ сядзела на ложку не адзеўшыся. Віка правяла рукамі па валасах. Незвычайны яркі і цікавы сон, прымусіў дзяўчыну задумацца пра прычыну яго з'яўлення.
– Звычайна я не бачу сноў, – сказала яна сама сабе і працягнула руку да тэлефона, які паспела адкласці на маленькі часопісны столік.
У гэты час Мечыслаў і Уладзімір абедалі дома ў гродзенскага гісторыка. Мечык даў прытулак свайму мінскаму калегу, і яны ўжо паспелі з раніцы пазаймацца ўнікальнымі артэфактамі, якія да гэтага былі знаёмыя Уладзіміру толькі па фота і апісанням сяброў. Уладзімір змог сам патрымаць у руках сярэбраную капсулу – добра вычышчаную і бліскучую.
Жонка Мечыка ўвайшла на кухню, дзе размясціліся гісторыкі.
– Смачна есцi, – сказала яна.
– Дзякуй! – хорам адказалі Мечык і Уладзімір.
– Вельмі смачна. Вы выдатна гатуеце, – зрабіў Уладзімір камплімент гаспадыні дома, якая была апранута ў хатні спартыўны гарнітурчык і як раз збірала валасы ў пучок на патыліцы.
– Вельмі прыемна, – сказала маладая гаспадыня і ўсміхнулася.
Тут у кухню ўбег маленькі сын Мечыслава. Ён кінуўся да бацькі і паспрабаваў схапіць яго за гарлавіну швэдры.
– Я ж ем, ты ж бачыш, – сказаў Мечыслаў і, усміхнуўшыся, падняў сына і пасадзіў яго да сябе на калені.
У гэты час у пакоі на гарышчы, дзе Уладзімір і Мечыслаў пакінулі свае тэлефоны побач з артэфактамі Панятоўскага, чуўся званок. Тэлефон Мечыка вібраваў на стале, але насельнікі дома не чулі, бо былі занадта далёка.
Віка пачакала яшчэ трохі і, так і не пачуўшы прывітання Мечыка ў трубцы, апусціла тэлефон на калені.
– Не падымае, – задуменна сказала дзяўчына, – Трэба будзе набраць пазней.
Яна ўстала і пачала збірацца на сустрэчу з Лiтвакасам.
У гэты час Мечык і Уладзімір скончылі абед і вярнуліся да сваёй працы.
– Захаванасць дзівосная, – сказаў Уладзімір, яшчэ раз беручы сярэбраную капсулу ў рукі.
– А гэтая скрыначка з чырвонага дрэва, – вымавіў Мечыслаў, – проста ладная штучка. Нават складана сказаць, што тут радуе больш.
– Залаты герб Панятоўскіх, – адказаў гісторык.
– Ну дык! – усклікнуў Мечык.
– Але пергамент… Ведаеш, нават калі б на ім нічога не было напісана, я б усё роўна лічыў, што ён выдатны, – вымавіў мінчанін.
Мечыслаў усміхнуўся і кіўнуў галавой. Уладзімір працягваў трымаць у руках сярэбраную капсулу.
– Ты вельмі добра яе ачысціў. Яна прама ва ўсім бляску. Цяпер выдатна відаць усё, што на ёй адлюстравана, – адзначыў Уладзімір.
– Звярні ўвагу на гэтую ручку ў выглядзе галавы вала, – параіў гарадзенец.
– Яна
