юрт ерига сен оёқ қўйдинг,
Бегуноғ инсонларни қонини тўкдинг,
Мажрух, майибларни элга қолдириб,
Бу юртда иблис ишини қилдинг,
Ғарбдан беномусу бехаёликни,
Жирканч иллат баччавозликни,
Эркак билан эркак яшашини,
Қулдорлик ва чуричиликни,
Инсонларни қурбон қилишни,
Бойлик кетидан қувушликни,
Греклар ва араб иллатларини,
Покиза давлатларга келтирдинг.
Худоларни қахрин келтирдинг.
Мароканнда ўлимдан қолдинг,
Қуёш ўғли, Спитаманнинг,
Ўлимига сабабчи бўлдинг.
Худолар, сени огоҳлантирган,
Яна жанг қилсанг аниқ ўласан.
Бир саволимга жавоб бергин сан,
Не фарқли ёввои ҳайвон инсондан?
Искандар жавоб қилганди бирдан,-
“Ҳайвондан юқори инсон ақлдан.”
Авлиё деди унга,-“Билмас экансан,
Ёввои ҳайвонлар ўстун сенлардан.
Сардорни қуйшмас ақли заифдан,
Хайвонот юқорида македонлардан”,-
Деб, шу он ғоиб бўлганди кўздан.
(фото из свободного ресурса)
Ҳиндистон чегарасида, кучли жанг бўлди,
Оғир найзадан Александр жарохат олди.
Ўнг сон эти хамда суяги кўп парчаланди.
Македонияга қайтишга у мажбур бўлди.
Атрофдагиларни кўпи сотқинлик қилди.
Қушин ҳам шунда пароканд бўлди.
Бошлиқлари уни, бойлик талашди,
Аскарларини ишончи унга йўқолди.
Уч юз йгирма тўртинчи йилда,
Милотдан олдин, кузнинг сўнгида,
Месопатамияга етиб у оғирлашди,
Сонидаги жарохат йиринглаб кетди,
Бутун танаси унинг захарланганди.
Уч юз йгирма учинчи йилнинг бошида,
Узоқ ётиб тушакда, қийналиб ўлди…
(фото из свободного ресурса)
Дунёдаги энг гўзал аёл уша замонда,
Александр маъшуқи Гефестионниг,
Берган буйруғини, бажариб унинг
Ўлдирилди Ракшонак ва ўғли унинг.
Дейдиларки, Спитаманнинг оти,
Эгасини танасин тошларга кўмди,
Келиб эгасини боши қабрида,
То ўлгунча шу атрофда юрди.
Икки минг икки юз йиллардан буён,
Қабр атрофида ўсар тиканлар,
Ўртада гуллар бир тўп лолалар.
Афросиёб тепалигида кўриб қолсангиз,
Атрофида тикан, ўртада бир тўп лолани,
У ерда Спитаман қабри, билингиз,
Илтимос шу ерни тавоб қилингиз,
Тиканни босиб, лолани силаб қўйнгиз.
Жиззаҳ давонида ва Афросиёбда,
Ватанга садоқатнинг бир тимсолида,
Спитаманга
