алмам сине яратып.Җилләр булып очып киләсең —
Иләсләнер күңел бер дәвер.
Эх, каласы иде яшьлектә
Синең белән генә бергә-бер.
Эх, каласы иде яшьлектә,
Башка беркем белмәс сер илә.
Җилләр сыман очып киләсең
Сәгадәткә, җырга, сөюгә.
Җилләр мәңге тынмас син булган
Мәхәббәтле якты дөньяда.
Чәчләреңдә синең гүяки
Коңгырт төсле якты төн яна.
Очып-очып миңа киләсең,
Җилең генә китә кагылып.
Бер гомер дә бигрәк аз булыр,
Туя алмам сине сагынып.
Йолдыз Миңнуллина
Йолдыз Фәрваз кызы Миңнуллина 1985 елның 6 апрелендә Казанда туа. Урта мәктәпне тәмамлагач, Казан дәүләт университетының механика-математика факультетына укырга керә. Ләкин анда озак тоткарланмый, әдәбиятка булган мәхәббәте аны Казан дәүләт университетның татар факультетына алып килә. Аны тәмамлагач, Мәскәүдә Әдәбият институтында укый. «Ялкын» журналында баш мөхәррир булып эшли. Бүгенге көндә шигърият, драматургия белән бәйле иҗади проектларны гамәлгә кую белән шөгыльләнә.
Татарстан китап нәшриятында чыккан «Күк тирмәсе» җыентыгы (2011) авторы.
Татарстан Язучылар берлеге әгъзасы.
«Казан әле, Казан уянмаган…»
Казан әле, Казан уянмаган, Күңелем Ленин белән сөйләшә.
Һәр заманның үз шигаре була,
Дөрес сүзләр генә сайлау кирәк:
Икмәк! Дидең – Икмәк! Дип шаулады,
Милләт! Дидең – дау кубарды милләт.
Йөзләр, меңнәр бердәй кабатлады,
Һәркем, без – көч, диде, без – көтү;
Безнең максат – шәхси җәннәтләрне
Барчабызга уртак бер җәһәннәм итү.
Җир – халыкка! Дидең, халык – җиргә
Күндәм генә зарлы башын салды —
Кардәш белән кардәш бәрелешер вакыт,
Илдә бәйрәм – зур тамаша алды.
Икмәк һәм тамаша! Икмәк һәм тамаша!
Каршы чыкканнарны җир йотсын!
Яңа әйдәманнар мәйданнарны яулар,
Айнытырлар Казан йокысын!
Икмәк һәм тамаша! Әй шаулаша халык —
Хаклык безнең якта яктырак!
Фетнәчеләр генә, җиңсәк нишләрбез, дип,
Бер читтәрәк тора аптырап.
Һәр заманның үз гыйсъяны куба,
Дөрес сылтау гына табу кирәк.
Тик ни хикмәт, бездә,
Икмәгеннән бигрәк,
Тамашасыз булмый кебегрәк…
«Бу күңелсез, төксез, шәрә илнең…»
Бу күңелсез, төксез, шәрә илнең
Һәрбер көне көзгә көйләнгән.
Монда җиһангирлар, капчык асып,
Хәер эстәп йөри өйләрдән.
Асты-өскә килгән бүлмәләрдә
Син бер шәүлә генә, шыксыз сурәт —
Аһ, без дөнья тоткан кавем! – диген,
Соңгы тәмәкеңне алып көйрәт.
Кылычымны сындырдым да, карап торам:
Адәм баласына, ахыр чиктә,
Бер илереп һава сулар өчен
Аяк эзе кадәр туфрак җитә.
Сүгенүгә күчкән бу телемдә
Кемгә эндәшим соң
