җирем диептормаса да Казан, Татарстан,
минем өчен,
дөньядагы барлык
татарлар да өчен, ул – Ватан!
Фидаил
Фидаил Васил улы Мәҗитов 1984 елның 24 маендаТатарстан Республикасының Актаныш районы Кыр-Каентүбә авылында туа. Туган авылында башлангыч, Иске Кормаш авылында урта мәктәпне тәмамлый. 2001–2006 елларда Чаллы дәүләт педагогия институтының филология факультетында белем ала. Аны тәмамлагач, «Россия Федерациясе халыклары әдәбияты» белгечлеге буенча аспирантурада укый. «Мәйдан» әдәби-нәфис, иҗтимагый журналында 2006–2010 елларда бүлек редакторы, 2010–2014 елларда җаваплы секретарь – баш мөхәррир урынбасары, 2014–2018 елларда баш мөхәррир булып эшли.
Фидаил Мәҗитов Чаллыда узган «Туган телем – Тукай теле», Муса Җәлилнең 100 еллыгына карата үткәрелгән «Татарстанның шигъри бәйләме», «Студентлар язы» конкурсларында, Әлмәт шәһәрендә узган С. Сөләйманова исемендәге «Тормыш, исәнме!» республикакүләм фестивальдә шигърият буенча беренче урыннарга лаек була. Әсәрләре һәм мәкаләләре «Шәһри Чаллы», «Ватаным Татарстан», «Мәдәниҗомга», «Юлдаш», «Яңарыш» (Ижау) газеталарында һәм «Казанутлары», «Мәйдан», «Идел», «Тулпар» журналларында басыла. «Сагышлар да алтын була икән…» (2006), «Йолдызлы чатыр» (2015) исемле шигырьләр һәм поэмалар җыентыклары авторы.
Татарстан Журналистлар берлеге, Россия Журналистлар берлеге, Халыкара Журналистлар Ассоциациясе һәм Татарстан Язучылар берлеге әгъзасы.
«И милләтем, син йокыда тагын…»
(2002 елгы халак санын алу уңае белән)
И милләтем, син йокыда тагын,
Нарасый күк үлеп йоклыйсың.
Даһиларың күпме дәште сиңа,
Ә син әле һаман тормыйсың.
Тукай дәште, Такташ һәм Рәмиев
Уяттылар алсу таңнарда.
Күзең ачып карадың да – яттың,
Чыкмадың син торып урамга.
Туксаннарда тордың син сискәнеп,
Колачларга уйлап үткәнне.
«Азатлык!» – дип йөрдең урамнарда,
Белдерергә теләп үпкәңне…
Бирделәр… Тик кәгазьләрдә генә
Күренде шул изге хыялың.
Динең кайтты, телең кайтты бераз,
Тик ашмады чынга идеалың…
И милләтем, уяу булчы, зинһар,
Бүлгәлиләр бүген кисәккә.
Йоклап китсәң ялгыш, торуыңа,
Башың ятар канлы кисмәктә.
Кыю бит син, түгел лә бу синең
Беренче йә соңгы көрәшең,
Һәрчак шулай черем иттең бераз,
Ә соңыннан ярсып көрәштең!
Тарих ялгышы
Сынык кылыч, туфрак эшкәрткәндә,
Көрәгемә килеп эләкте.
Күз алдымнан үтте кара яулар,
Билгесез көч кысты йөрәкне.
Бу кылычта гасыр салкынлыгы,
Кояш күрми йөзе тутыккан.
Ошбу корал кемгә күтәрелгән,
Кара көчләр кемне котырткан?..
Ничә башны кистең һәм кемнәрнең
Тишеп кердең кайнар йөрәген?..
Ни өчен дип җир өстенә чыктың,
Син бит сынык, юктыр кирәгең?..
Әйтмәсәң дә беләм: бу дөньяда
Һич тынмаган вәхши сугышлар.
Аккан җиргә кайнар адәм каны
Һәм
