жаночыя позiркi i мужчынскiя, адкрыта-нахабныя, быццам рэнтгенаўскiя промнi. Яна з непрыхаванай пагардай глядзела на iх, усiм выглядам паказваючы, што любы можа заняць месца сённяшняга кавалера. Ён не жалезабетонная сцяна, але гэта зробiць толькi той, у каго хопiць грошай… Ядзi заўсёды падабалася быць у цэнтры ўвагi, уражваць, адчуваць, што ёй захапляюцца, бачыць гэтыя пажадлiвыя, прагныя позiркi. У такiя хвiлiны яна рабiлася летуценнай, хацелася кахаць i быць каханай. I цяпер, iдучы па доўгiм прыцемненым фае, яна раптам адчула ў сабе столькi незапатрабаванай энергii, неўтаймаванай прагi да кахання, што ў нейкi момант спалохалася самую сябе.
– У цябе поспех, – кплiва ўсмiхнуўся Калеснiк. – Спадзяюся, я не памылiўся, цябе ацэняць…
– Хто ён? – нiбы мiж iншым, нiбы зусiм спакойна запытала Ядзя.
Яе шчокi паружавелi, у шырока расплюшчаных вiльготных вачах з’явiлiся млявая лагоднасць i сум.
– Пацярпi трошкi, – шэптам адказаў Калеснiк i павiтаўся з незнаёмым ёй.
Яны ўвайшлi ў асобную кабiну, Калеснiк старанна захiнуў за сабой цяжкiя чырвоныя занавескi i ўрачыста падвёў Ядзю да стала.
– Iван Фёдаравiч, пазнаёмцеся – Ядвiга Станiславаўна, мая даўняя i добрая знаёмая яшчэ са студэнцкiх гадоў.
З-за стала, застаўленага бутэлькамi i рознымi стравамi, устаў высокi, крыху паўнаваты мужчына. На выгляд – не болей за сорак гадоў. На з густам пашытым шэрага колеру гарнiтуры красаваўся дэпутацкi значок. Ён выйшаў з-за стала i, ветлiва ўсмiхаючыся, пацалаваў Ядзiну руку.
– Iван Фёдаравiч, – прыемным барытонам прагаварыў новы знаёмы i, зiрнуўшы на Калеснiка, якi засяроджана назiраў за iмi, спрабуючы прадугадаць першую рэакцыю ад прысутнасцi Ядзi, напаўжартаўлiва дадаў: – А Вы, Сяргей Мiкалаевiч, лавелас, хавалi ад мяне такую прыгажуню.
Гэты пяшчотны голас, цёплыя далонi, дотык гарачых вуснаў нечакана ўсхвалявалi Ядзю. Яна, спрактыкаваная i прадбачлiвая ў паводзiнах з мужчынамi, раптам адчула, што ёй непрыемна хiтрыць i хлусiць гэтаму чалавеку. Ад новага знаёмага веяла спакоем, надзейнасцю, цеплынёй, i гэта нейкiмi нябачнымi шляхамi перадалося ёй, устрывожыла пачуццi. Мацней затахкала ў грудзях сэрца. Ядзя ўмела валодаць сабой i за маскай абыякавасцi цi халоднага спакою хаваць сапраўдныя пачуццi. Яна чамусьцi з жалем падумала, што гэты Iван Фёдаравiч сустрэўся занадта позна. Калiсьцi быў Калеснiк, было каханне, i, каб не турма, хто ведае… Ядзя скоса зiрнула на былога каханка, перавяла позiрк на новага знаёмага i ў думках адзначыла, што гэтыя два чалавекi нечым падобныя. Аднолькавага росту, сiваватыя, валасы коратка падстрыжаныя.
– Ядвiга Станiславаўна, – спакойна, з цвёрдасцю ў голасе адрэкамендавалася Ядзя.
– Вы заўсёды такая сур’ёзная? – прапаноўваючы сесцi ў крэсла, спытаў Iван Фёдаравiч.
– З вамi, мужчынамi, трэба быць такой, – адказала Ядзя i, прыгадаўшы сваю ролю ў гэтай кампанii, вымушана, аднымi вуснамi ўсмiхнуўшыся, напеўна дадала: – Вунь, хоць бы ўзяць за прыклад Сяргея Мiкалаевiча.
– Ого, вельмi цiкава! – падахвоцiў Ядзю новы знаёмы.
– Калiсьцi
