зрабiў…
Зондакс адразу стаў сур’ёзны, паўнаваты твар яшчэ больш пачырванеў: Петэрс зразумеў, куды хiлiць Бусел.
– Вось, аказваецца, што цябе турбуе! – нядобра прагаварыў камісар i праз хвiлiну здзеклiва ўскрыкнуў: – Хочаш сам разабрацца? Кажаш, аднаму спадручней?
Iх вочы сустрэлiся, Бусел вiнавата ўсмiхнуўся.
– Так будзе лепш, – разумеючы, што гаворыць нешта не тое, перасмыкнуў плячыма Бусел.
– Якой лухтой забiта твая галава?! – узрушыўся Зондакс. – Гэта ўжо не твая справа i нават не наша. Плявузгаеш, як дылетант, быццам не ведаеш, якая заўсёды бывае кругаверць вакол забойства мiлiцыянера! Раскрыццём займаюцца лепшыя сышчыкi, i мы павiнны дапамагчы, а не дзялiць на тваё i маё. Мяне аберагаць не трэба, калi памятаеш, я не толькi твой сябра, i гэта мой службовы абавязак…
Зондакс сеў побач з Буслам на ложак, паклаў руку на плячо, хацеў яшчэ штосьцi сказаць, але толькi цяжка ўздыхнуў i сцiх. Яны доўга сядзелi моўчкi, думаючы кожны пра сваё i, урэшце, пра адно i тое. Бусел дакараў сябе, што распачаў гаворку на гэтую тэму, бо наперад ведаў рэакцыю Петэрса.
– Андрэй, не муч сябе, – Зондакс прыхiльна паглядзеў на сябра, – ты нi ў чым не вiнаваты, для мяне вялiкая радасць – бачыць цябе жывым.
I зноў у пакоi запанавала цiшыня, сябры зразумелi адзiн аднаго.
– Дык з чаго пачнем? – парушыў маўчанне Петэрс.
– Трэба наведаць маю кватэру, – сказаў Бусел. – Неадчэпна праследуе пачуццё, што за мной назiралi i кватэра кiмсьцi праслухоўвалася.
– Пачуццi да справы не прышыеш…
– Па-першае, нiхто не ведаў, што я iду на сустрэчу з «добраахвотнiкам», па-другое, Мароз валодаў усёй iнфармацыяй, нават ведаў пароль.
– Згодзен, толькi што будзем шукаць? – перапытаў Петэрс.
– Калi праслухоўвалi, павiнны застацца сляды, – адказаў Бусел i задумлiва дадаў: – Але галоўнае тое, што ў мiлiцыi ёсць чалавек, якi паставiў на мне крыж. Думаю, яго i трэба шукаць.
– Каго-небудзь падазраеш? – насцярожана паглядзеў на Бусла Зондакс.
– Пакуль што не.
– Тады я да цябе на працу, даведаюся агульную абстаноўку, – Зондакс перасеў да стала, дастаў самапiску, занатоўнiк. – Называй прозвiшчы, хто на фотаздымку, акрамя хiба што Сарокi. Дарэчы, наконт яго ў мяне прапанова: давай раскажам Алесю праўду, як нi круцi, а свой чалавек у аддзеле патрэбен.
– Мне б не хацелася рызыкаваць…
– Ты хацеў сказаць – падстаўляць Сароку? – рашуча перапынiў Бусла Зондакс. – Папярэджваю апошнi раз: не крыўдзi сяброў…
Было адзiнаццаць гадзiн, калi Зондакс пастукаў у дзверы кабiнета з шыльдай, на якой яшчэ значылася прозвiшча Бусла.
«Гэта добры знак», – толькi падумаў ён, як за спiнай прагучаў зычны голас:
– Вам каго? Маёра Сарокi няма.
Зондакс няспешна павярнуўся. Перад iм стаяў чарнявы хлопец гадоў дваццацi пяцi i ўважлiва пазiраў на яго шырока расплюшчанымi вачыма.
