Cinayət və Cəza. Федор Достоевский

      Kargüzar Raskolnikova öz dilindən verəcəyi iltizamnaməni diktə etdi, o da yazdı. İltizamnamədə deyilirdi ki, borcumu indi verə bilmirəm, filan vaxt verəcəyəm, şəhərdən çıxıb getməyəcək, əmlakımı satmayacağam.

      Birdən Raskolnikov düşündü ki, Nikodim Fomiçə yaxınlaşsın, dünən olanları ona danışsın. Bu vaxt Nikodim Fomiçlə İlya Petroviçin söhbətini eşitdi:

      – İkisini də buraxmaq lazımdır. Əgər cinayəti onlar törədiblərsə, niyə dalandarı çağırırdılar, özlərini ələ vermək üçün? Bir də ki tələbə Pestryakovu darvazanın qabağında iki dalandar və meşşan arvad görüb. Kox da ki yuxarı qalxmazdan öncə yarım saat aşağıda gümüş əşyalar düzəldən ustanın yanında oturub.

      – Özləri deyir qapını döydük, qapı bağlı idi, ancaq dalandarla gələndə qapı açıq olub axı.

      – Əgər Kox səfehlik edib aşağı düşməsəydi, qatili tuta bilərdilər. Belə çıxır ki, qatil içəridə olub, onlar aşağı düşəndən sonra aradan çıxıb.

      Raskolnikov şlyapasını götürüb qapıya sarı getmək istədi. Lakin qapıya çatmadı. Ayılanda özünü stulda oturmuş halda adamların arasında gördü. Nikodim Fomiç soruşdu:

      – Siz xəstəsiniz?

      – Yazı yazanda əli əsirdi, qələmi güclə tutmuşdu, – kargüzar dedi.

      – Çoxdan xəstəsiniz? – İlya Petroviç soruşdu.

      – Dünəndən…

      – Dünən həyətdən çıxmışdınız?

      – Bəli.

      – Xəstə-xəstə? Saat neçədə?

      – Axşam səkkizə işləyəndə.

      – Hara getmişdiniz?

      – Küçəyə.

      Nikodim Fomiç dedi:

      – Ayaq üstə güclə durub, sən də…

      Hamı birdən susdu. İlya Petroviç:

      – Yaxşı, daha sizi saxlamırıq, – dedi.

      …Raskolnikov küçədə lap ayıldı. “İndi gəlib evi axtaracaqlar, şübhələnirlər!” Əvvəlki qorxu yenə başdan-ayağa onu bürüdü.

      II

      “Bəlkə, evi axtarıblar?! Birdən gedib görsəm, evdədirlər, onda?!”

      Bu da onun otağı. Heç kim yoxdur. Əşyaları necə qoyubsa, elə də qalıb. Şeyləri paltosunun və şalvarının ciblərinə doldurdu. Pul kisəsini də içindəkilərlə birlikdə götürdü. Cəmisi səkkiz şey idi: iki xırdaca qutu, dörd kiçik meşin qutu, bir qızıl saat zənciri, qəzetə bükülmüş başqa bir şey, xırdaca qutulardakı, deyəsən, sırğa idi.

      Əvvəl şeyləri çaya atmağı düşündü. “V” küçəsi ilə Nevaya sarı getdi. Lakin başqa təsadüf üz verdi. “V” küçəsindən meydana çıxanda birdən sol tərəfdə bir həyət darvazası gördü. Bura hər iki tərəfdən hasarlanmış adamsız bir yer idi. Hasarın üstündən emalatxananın bir hissəsi görünürdü. Yəqin, bura ya karet emalatxanası, ya dülgərxana, ya da bunabənzər bir yer idi. Darvazadan başlayaraq hər yerdə çoxlu daş kömür tozu qaralırdı. Birdən bayır divarın lap dibində gördüyü iri daşa sarı getdi. İkiəlli onun baş tərəfindən bərk-bərk yapışıb var gücü ilə çevirdi. Cibindəki şeyləri daşın altında əmələ gəlmiş çuxura atdı. Daşı çevirib əvvəlki yerinə qoydu. Torpağı eşib ayağı ilə daşın qıraqlarına basdı. Baxanda heç nə görünmürdü. İçində bir sevinc duydu: “Cinayətin izi itirildi. Daha məni ələ verəcək bir dəlil yoxdur!”