üstünə iki, üç, dörd, beş və Pentfilddəki kimi boş xana düşdü. Hatçinson ah çəkdi:
– Belə hadisə yüz ildə bir dəfə olur.
Pentfild zərləri tələsik qamarlayıb təzədən atdı.
– Milyonda bir dəfə.
Üç beşlik düşdü. O, stəkanı xeyli silkələdi, nəhayət, zərləri atanda bir beşlik də düşdü. Korri hövsələsini lap itirdi. Ancaq onun üç altılığı düşdü. Oyun yoldaşının gözlərində inamsızlıq, onun baxışlarında isə ümid parladı. Bir altılıq da düşsəydi, o, buzun üzəri ilə ştatlara yollanardı. O, stəkanı silkələdi, istədi atsın, tərəddüd etdi, yenə də silkələməkdə davam elədi.
Pentfild qəzəblə qışqırdı:
– At, at! Bizi incitmə! – O, həyəcanını gizlətmək üçün stolun qırağından elə yapışdı ki, dırnaqları əyildi.
Zərlər diyirləndi. Stolun üstündə altılıq göründü. Onlar yerlərində donub-qalaraq altılığa tamaşa edirdilər. Araya uzun sükut çökdü. Hatçinson altdan-yuxarı yoldaşına nəzər saldı. Pentfild onun baxdığını görüb özünü etinasız göstərmək üçün soyuq-soyuq gülümsündü.
Hatçinson yerindən sıçradı. Üzündə pərt və əsəbi ifadə vardı. Bu oyunda udmaq uduzmaqdan çətin idi. O, dostuna yaxınlaşdı, amma dostu da onun nə deyəcəyini bildiyindən danışmağa qoymadı:
– Sus, Korri, mən bilirəm sən nə demək istəyirsən. Mənim getməyimi istəyirsən və sairə və ilaxır. Yaxşısı budur, dinmə. Detroytda qohumların yolunu gözləyir, buna görə də getməlisən. Bir də ki sən mənim istəyimi yerinə yetirə bilərsən.
– Yəni?
Pentfild dostunun onun ürəyindəkiləri anladığını hiss etdi:
– Yəni ki, sən onu bura gətirə bilərsən. Fərq onda olacaq ki, toy San-Fransiskoda yox, Dousonda olacaq.
Hatçinson etiraz etdi:
– Ağlın çaşıb, nədir? Mən onu necə gətirrəm, onu heç tanımıram da. Sənin nişanlın mənə bacı kimidir, amma özün başa düşürsən də, ikilikdə yola cıxa bilmərik. Sənlə mən bilirik ki, arada heç nə ola bilməz, amma başqaları bunu söz-söhbət eləyərlər.
Pentfild boğuq səslə söyüş söyüb başqalarını Alyaskadan daha isti yerlərə göndərdi. Şəriki isə sözünə davam etdi:
– Əgər sən mənə qulaq assaydın, öz alicənablığını gözə soxmasaydın, indiki şəraitdə özünün getməyin daha yaxşı olardı. Cəmi-cümlətanı bircə ildən sonra mən gedib kefə baxaram.
Pentfild yola düşməkdən özünü güclə saxlayaraq başını buladı:
– Dostum, özünə nahaq zəhmət vermə. Mən sənin xeyirxahlığını qiymətləndirirəm, ancaq olmaz. Mən sənin burda, mənim də yerimə can qoyduğunu bilə-bilə orda rahat otura bilmərəm.
Birdən ağlına qəribə fikir gəldi. O, taxtın üstünə atıldı. Tələskənliklə yatağı alt-üst edib qələm-kağız tapdı. Stolun arxasına keçib tələsik, ancaq inamla yazmağa başladı.
– Hə, al bunu, – deyib əlindəki kağızı şərikinin ovcuna basdı. – Təkcə ünvanına çatdır, hər şey yoluna düşəcək.
Korri kağızı oxuyub şübhə ilə dedi:
– Hardan bilirsən ki, qardaşı bu dalbucaq yerə gəlmək istəyər?
Pentfild sözünün üstündə inadla durub dedi:
– O mənim, bacısının xətrinə razılaşar. Sadəcə, iş orasındadır ki, qardaşı nərmənazikdir. Qızın onunla tək yola çıxmasını istəmirəm. Sən yanlarında olsan, ürəyim rahat olar. Həm də camaat artıq-əskik danışmaz. Şəhərə çatan kimi birbaşa onlara get, hər şeyi başa sal, sonra öz evinizə gedərsən. Yazda da onların dalınca gəlib bura gətirərsən.
Bu sözləri deyib saatın qapağını açdı:
– Əminəm ki, seçimimi bəyənəcəksən. – Qapağın içindəki şəkli göstərdi. Korri şəklə tamaşa etdikcə heyran qaldı. – Yaxşı bax ki, rastlaşanda tanıyasan, – deyə Pentfild əlavə etdi. – Adı Meybldir. Yeri gəlmişkən, ünvanı başa salım ki, tapa biləsən. San-Fransiskoya çatanda bir keb6 tutub sürücüyə de: “Mirdon avenyuya7, Holmsun evinə sür”. Şəhərdəki bütün faytonçular məhkəmə hakimi Holmsun harda yaşadığını yaxşı bilirlər.
O, sözünə azacıq fasilə verib dedi:
– Bilirsən nə var, sən mənə bəzi şeylər alsaydın, pis olmazdı, məsələn… məsələn…
– Ailəli adama lazım olan şeylər.
Pentfild bu cavabdan pərt halda gülümsündü.
– Hə, düz tapdın. Süfrələr, salfetlər, döşəkağı, balışüzü, yaxşı qab-qaşıq dəsti və sairə. Axı buralara alışınca ona çətin olacaq. Aldığın şeyləri gəmi ilə yola salarsan. Bir də yaxşı olardı ki… Royal barədə nə fikirləşirsən?
Hatçinson bu fikrə ürəkdən razı oldu. Bayaqdan bəri səfərə etiraz etdiyini unutmuşdu. Artıq üzərinə qoyulan vəzifə ona daha cəlbedici görünürdü. Söhbətlərini qurtarıb ayağa qalxanda o dedi:
– Lorens, Tanrıya and olsun, onu dəbdəbə ilə gətirib gələrəm. Yol uzunu bişirib-düşürməyi, itlərə qulluq etməyi də öz öhdəmə götürürəm. Onlara əziyyət çəkdirmərəm. Qardaşına da ancaq bacısının rahatlığını təmin etmək, bir də mənim nəsə yadımdan çıxsa, onları eləmək qalır. Amma yenə də çalışaram ki, heç nə unutmayım.
Ertəsi gün Pentfild dostunun əlini sonuncu dəfə sıxıb onun itlər qoşulmuş kirşədə donmuş Yukon çayı ilə üzüyuxarı “gen dünya”ya tərəf yollanmağına tamaşa etdi. Daha sonra mədənə, iş başına qayıtdı. Burada onun ürəyi çox sıxılırdı. Uzun qışı dözümlə qarşıladı. İşi başından aşırdı; fəhlələrə göz qoymalı, torpaqda aparılan kəşfiyyat işlərinə rəhbərlik etməli idi. Ancaq onu təkcə iş məşğul etmədi, təpənin üstündə, mədənlərin arxasında yeni koma tikdirdi. Bu, möhkəm tikilmiş, xudmani koma idi: üç rahat otağı vardı. Onun hər bir tiri çox yaxşı yonulmuşdu. Hər halda, dülgərlərə gündə on beş dollar vermək hər adamın xərci deyildi. Ancaq söhbət sevimli Meybldən gedəndə heç bir xərc onu qorxutmurdu. O, komanı səliqəyə sala-sala oxuyurdu:
Haçan mənim məhəbbətim,
Qovuşaram mən səninlə?!
Divardan təqvim
