yox idi. Belindən xəncər asılsa da, davakar adama oxşamırdı. Bu adam nədənsə məni bərk təşvişə saldı.
Nə lazım olduğunu soruşdum. Rom tələb etdi. Sifarişini yerinə yetirmək üçün otaqdan çıxmaq istəyirdim ki, yenidən məni yanına çağırdı.
– Bu süfrəni mənim dostum şturman Billi üçünmü hazırlayırsan? – deyə soruşdu.
– Dostunuz Billini tanımıram, amma süfrəni "kapitan" deyə çağırdığımız kirayənişinimiz üçün hazırlayıram.
– Çox gözəl. Elə mənim dostum şturman Billiyə də kapitan demək olar. Onun yanağında çapıq var, eləmi? İndi bilmək istəyirəm, Billi evdədirmi?
– Yox, gəzməyə çıxıb, – dedim.
– Oğul, hansı tərəfə gedib?
Barmağımla böyük qayalığı göstərdim və dedim ki, yəqin, indilərdə qayıdar.
– Hə, mənim gəlişim dostum Billini çox sevindirəcək. Amma kapitana qarşı yaxşı niyyətdə olmadığı hiss olunurdu.
Yad adam çöl qapısının ağzını kəsdirmişdi, bir gözü də eşikdə idi. Elə bil pişikdi, siçan güdürdü. Həyətə çıxmaq istəyirdim ki, məni geri çağırdı. Mən gec tərpənəndə onun hirsindən sifəti sanki qıc oldu, elə qışqırdı ki, qorxudan geriyə sıçradım. Amma yenidən əvvəlki kimi mənimlə yaltaqcasına mehribanlıq edirdi. Ürəyinə yatdığımı, hətta oğluna bənzədiyimi söylədi.
– Oğlan uşağı gərək hər şeydən əvvəl böyüyün sözünə qulaq assın. Sən Billi ilə birlikdə dənizə çıxmış olsaydın, bunu başa düşərdin. Billi heç vaxt bir əmri iki dəfə təkrar etməzdi. Bax, odur, mənim şturmanım Billi özü də gəlir. Gəl biz də zala keçək.
Bu sözlərlə o məni qabağına qatıb ümumi otağa apardı və qapının dalında küncə sıxışdırdı. Mən, əlbəttə, təlaşa düşdüm. Onun da tez-tez udqunaraq qorxduğunu görəndə vahimə hissi məni lap üstələdi.
Nəhayət, kapitan içəri girdi. Yad adam:
– Billi! – deyə ötkəm səslə bağırdı.
Kapitan geri döndü və bizimlə üzbəüz gəldi. Onun sifəti avazıdı, qarşısında kabus görürmüş kimi dayandı. Bir anda elə bil qocaldı və elə büzüşdü ki, mənim ona yazığım gəldi.
Yad adam dilləndi:
– Billi, yoxsa məni tanımırsan? Doğrudanmı, öz köhnə dostunu unutmusan?
Kapitan ağzını açdı, sanki nəfəsi çatmırdı:
– Ay səni, Qara Köpək!
Yad adam daha rahat və əmin səslə:
– Özüdür ki var! Qara Köpək öz köhnə dostunu "Admiral Benbou" mehmanxanasında görməyə gəlmişdir. Eh, Bill, Bill, biz səninlə nələr yaşamadıq! Bu iki barmağımı itirən gündən nələr baş vermədi…
Kapitan:
– Mənə bax, sən məni izləyib tapdın. İndi sənin qarşındayam. De görüm, məndən nə istəyirsən?
– Sən düz deyirsən. Bu cavan oğlan mənə bir qədəh konyak gətirsin. Biz də səninlə köhnə dostlar kimi səmimi söhbət edək.
Mən bir şüşə konyak gətirdim, onlar artıq kapitan üçün hazırladığım süfrə arxasında oturmuşdular.
Qara Köpək qapıya yaxın oturmuşdu. Əmr etdi ki, qapını açıq qoyum və otaqdan çıxım. Mən onları ikilikdə qoyub çıxdım və piştaxta dalına keçdim.
Uzun müddət nə qədər içəriyə qulaq versəm də, bir şey eşidə bilmədim. Bir azdan onlar ucadan danışmağa başladılar və nəhayət, mən tək-tək sözləri, əsasən də, söyüşləri eşitməyə başladım. Sonra birdən gurultu, hay-həşir qopdu. Stol, skamya gurultu ilə yerə aşdı, polad tiyələr cingildədi, kimsə bağırdı və həmin dəqiqə Qara Köpəyi qapıya doğru qaçan gördüm. Onun sol çiynindən qan axırdı. Qara Köpək bir göz qırpımında qapıdan çıxıb yola sıçradı. Yaralı olsa da, çox tez qaçırdı. Tez bir zamanda təpənin dalında gözdən itdi.
Kapitan ağlını itirmiş kimi dayanıb onun ardınca baxırdı. Birdən qışqırdı:
– Cim, mənə rom ver.
Bu sözləri deyərkən bir az səndələdi və əlini divara söykədi. Mən qışqırdım:
– Siz yaralısınız?
– Rom, – deyə təkrar etdi, – mən buranı tərk etməliyəm.
Qədəhə rom süzmək istəyirdim ki, ağır bir şeyin gurultu ilə yerə sərildiyini eşitdim. Tez içəri cumdum, kapitanın döşəmədə uzanıb qaldığını gördüm. Çığır-bağırı eşidən anam qorxmuş halda aşağı endi. Biz kapitanın başını qaldırdıq. O ağır-ağır nəfəs alırdı.
– Aman Allah, biabır olduq, tərslikdən yazıq atan da xəstədir, – deyə anam çığırdı.
Biz bilmirdik kapitana necə kömək edək. Düşünürdüm ki, yad adamla döyüşdə ölümcül yaralanmışdır. Mən rom gətirib onun boğazına tökməyə çalışdım.
Qara köpәk bir göz qırpımında qapıdan çıxıb yola sıçradı. Yaralı olsa da, çox tez qaçırdı.
Bu vaxt qapı açıldı. Xoşbəxtlikdən içəri atamı yoluxmağa gəlmiş həkim Livsi girdi.
Biz qışqırdıq:
– Həkim, kömək edin. Baxın harasından yaralanıb?
Həkim kapitana diqqətlə nəzər salıb dedi:
– Yaralanıb? Boş sözdür. Bu, içki tutmasıdır. Mən onu xəbərdar etmişdim. Miss Houkins, siz ərinizin yanına qalxın, ancaq ona heç nə deməyin. Cim, sən də bir ləyən tap, mən bu yaramazı özünə gətirim.
Mən ləyəni gətirəndə həkim onun qolunu çırmalamışdı. Qolunda bir neçə döymə şəkil, çiynində "Uğur olsun", "Yaxşı yol" və "Bill Bonsun arzusu yerinə yetsin" sözləri aydın görünürdü. Bədəninin çiyninə yaxın yerində dar ağacından asılmış adam şəkli həkk olunmuşdu. Onu da deyim ki, şəkil çox böyük ustalıqla çəkilmişdi.
Həkim şəklə toxunaraq dedi
– Hə, deməli, adın Bill Bonsdur. Görək qanın nə rəngdədir? Cim, sən qandan qorxmursan ki?
– Yox, cənab, qorxmuram.
– Lap
