bir heykəl dayanmışdı. Qız pıçıldayaraq Dunkana dedi:
‒ Dunkan, mən arxayın yata bilərəm. Əminəm ki, Unkas kimi adamlar qəddar hərəkətə yol verməzlər.
‒ Sizin bu fikrinizə şərikəm, Alisa, ‒ deyə Heyvord cavab verdi. ‒ Ağ adamların da, hinduların da arasında çox yaxşı və ləyaqətli insanlara rast gəlmək olur.
Yolçular mağarada yerbəyer oldular.
‒ Buyurun, yeyin! ‒ Şahingöz yolçulara ocaqda qızardılmış maral ətinin dadına baxmağı təklif etdi.
‒ Bu mağarada qalmaq təhlükəli deyilmi? ‒ deyə Heyvord soruşdu. ‒ Burada qəflətən bizə hücum etməzlərmi?
Şahingöz gülə-gülə dedi:
‒ Narahat olmayın, bizim bu mağara çox etibarlı yerdir. Sağımız da, solumuz da şəlalədir. Bizdən aşağıda çay axır. Bu mağaranı sular ovub düzəltmiş, sonra şəlalə məcrasını dəyişmişdir.
Qızlar və Heyvord ovçunun şəlalə barədə izahlarına maraqla qulaq asırdılar.
Unkas Koraya və Alisaya əlindən gələn qədər qulluq edirdi. Bu, Heyvordun diqqətindən yayınmadı. Lakin gənc hindunun canfəşanlığı mayora xoş gəlirdi. Kənardan baxan hiss edərdi ki, Unkas Alisaya qabda su və ya taxta nimçədə ət tikələri gətirəndə gözlərini bu qızın cazibəli üzündən çəkə bilmirdi.
Zəbur müğənnisi Şahingözün aşpazlığını bəyənirdi. Şahingöz şax-şəvəlin arasından şərabla dolu balaca bir çəllək çıxarıb müğənniyə müraciət etdi:
‒ Dostum, bu üzüm şirəsinin dadına baxın, dərd-kədəriniz yaddan çıxsın. Adınız nədir?
‒ David.
‒ Bu, çox gözəl addır. Ancaq ad qoymaqda xristianlar hindulara çata bilməzlər. Hindu, adətən, özünə yaraşan bir ad seçir; məsələn, mənim dostumun adı Çinqaçkukdur. Çinqaçkuk «böyük ilan» deməkdir. Bu adam danışmağı sevmir, düşmənə gözlənilmədən zərbə vurmağı bacarır. Xristianlarda belə deyil. Mən bir adam tanıyırdım, adı Lion, yəni şir idi. Halbuki o, indiyə kimi rast gəldiyim ən qorxaq adamlardan biri idi.
Yolçuların əhvalı yaxşılaşmışdı. Zəbur müğənnisinin öz kamertonunda çaldığı təntənəli himn ətrafa yayıldı. Alisa oxumağa başladı. Kora onun səsinə səs verdi. Şahingöz əlini çənəsinə dayayıb bir kənarda oturmuşdu. Onun yadına uşaqlığı, anasının bu cür Zəbur nəğmələri oxuduğu vaxtlar düşmüşdü.
Birdən qışqırıq səsi eşidildi. Bu, insan bağırtısına bənzəmirdi. Tükürpədici bir səs idi. Mağaraya dərin bir sükut çökdü. Sanki Qlenn çayının suları da bu dəhşətli səsdən qorxub susdu.
Alisa özünə gələrək:
‒ Bu nədir? ‒ deyə soruşdu.
Şahingöz dedi:
‒ Biz otuz ildir bu meşələrdə dolaşırıq. Amma bu səsi ilk dəfədir eşidirik.
Unkas bayıra çıxıb qayıtdı. Heç bir şey görünmədiyini dedi.
Heyvord yanar şam kösövünü götürüb mağaranın o başında qızlar üçün hazırlanmış yataq yerini göstərdi. Alisa ona:
‒ Yanımızdan getməyin, Dunkan, ‒ deyə xahiş etdi. ‒ Bu qorxulu yerdə gözümüzə yuxu getməz. Bayaqkı səs hələ də qulaqlarımda cingildəyir.
‒ Biz bu səsin haradan gəldiyini aydınlaşdırmalıyıq. Siz rahat yatın, unutmayın ki, etibarlı keşikçiləriniz var.
VII fəsil
Heyvord daşın üstünə qoyduğu tapançasını götürüb bələdçilərlə birlikdə mağaradan çıxdı.
Bayırın sərin havası onların üzünə vurdu. Ay üfüqdən aralanıb xeyli yüksəyə qalxmışdı. Adamlar qarşıdakı sahildə hər hansı bir həyat əlaməti görmək üçün gözlərini ora zilləmişdilər. Onlar yalnız çılpaq qayaları və hərəkətsiz ağacları görə bilirdilər.
Bayaqkı bağırtı bir də eşidildi. Səs çayın yatağından gəlirdi.
Heyvord dedi:
‒ Bu səs mənə tanışdır. Mən döyüş meydanında buna bənzər səsləri çox eşitmişəm. Bu, at bağırtısıdır. At ya dözülməz ağrıdan, ya da gördüyü dəhşətdən bu cür səs çıxara bilər. Yəqin, kiminsə atı yırtıcı heyvanlara qismət oldu.
Mogikanlar razılıq əlaməti olaraq:
‒ Xuq! ‒ dedilər.
Şahingöz dedi:
‒ Yəqin ki, siz haqlısınız. Görünür, sahildə qoyduğumuz atlara canavarlar hücum etmişlər. Odur ki qorxudan bağırırlar. Unkas, ‒ deyə gənc delavara müraciət etdi, ‒ aşağı get, yanan kösövləri canavarlara at.
Gənc mogikan əmri yerinə yetirməyə getdi. Az sonra çayın sahilində tükürpədici ulama səsi eşidildi və bu səs yavaş-yavaş öləziyib itdi. Unkas tezliklə geri qayıtdı.
Mogikanlar və Şahingöz keşik çəkməli oldular. Onlar qayalıqda dayanmışdılar. Buradan çayın hər iki sahili görünürdü, lakin onlar elə dayanmışdılar ki, sahildə duranlar onları görə bilməzdi.
Bayırdakı sayıq keşikçilərin gözünə yuxu getmirdi. Onlar qayaların çıxıntılarına söykənib daş kimi hərəkətsiz uzanmışdılar. Nəhayət, ay batdı. Meşənin üstü çəhrayı rəngə çaldı. Bu o demək idi ki, səhər açılmaq üzrədir.
Şahingöz Dunkanın yanına gəlib yuxuya getmiş zabiti oyatdı:
‒ Yola düşmək vaxtıdır.
‒ Gecə bir şey olmadı? Deyəsən, yuxu mənə dov gəldi, ‒ deyə Heyvord gözünü ovuşdurdu.
‒ Dörd tərəf sakitlikdir. Amma səs salmayın! Qızları oyadın. Mən qayığı rahat bir yerə gətirənəcən siz də hazırlaşıb çayın kənarına enərsiniz.
Şahingöz bu sözləri deyib qayığa tərəf getdi.
Dunkan yuxudan tam ayıldı. Mağaraya girib qızları səslədi:
‒ Kora! Alisa! Oyanın, getmək vaxtıdır!
Kora üstündən şalın götürüldüyünü hiss edərək əlini qaldırdı. Sanki kimi isə özündən kənara itələyirdi. Alisa yuxuda atası ilə danışırdı. Birdən o, zil səslə qışqırdı. Kora bu səsə yerindən sıçrayıb qalxdı. Mayor söz deməyə macal tapmamış elə qorxulu ulaşma başlandı ki, qan Dunkanın beyninə vurdu. Sanki cəhənnəmdəki bütün iblislər, şeytanlar buraya axışıb
