uçandan sonra quş yenə aşağı enib hündür bir təpənin üstünə qondu. Belə olanda tez özümü quşun ayağından açdım. Ondan yaman qorxurdum, ancaq quşun məndən xəbəri də olmamışdı, ayağına sarındığımı duymamışdı.
Çalmamı açıb quşun ayağından azad olandan sonra qorxudan titrəyə-titrəyə ondan aralandım. Quş da yerdən caynağına nə isə alıb təzədən göyə qalxdı. Mən quşun yerdən götürdüyünə diqqət yetirəndə gördüm ki, bu, nəhəng bir ilandır. Quş onu caynağına alıb havaya qaldırdı, mən buna lap mat qaldım.
Oraları gəzib baxmağa başladım, gördüm qəlbi bir yerdəyəm, aşağıda enli, dərin dərə vardı, dərənin qırağında böyük dağ ucalırdı, özü də o qədər hündürdü ki, təpəsini yerdən görmək olmurdu. Ora piyada qalxa bilən bir adam tapılmazdı.
Yenə də tutduğum işə peşman oldum, özümü danlamağa başlayıb dedim: «Kaş elə o adada qalaydım! Ora yenə bu biyabandan yaxşı idi. Orada, heç olmasa, yeməyə meyvədən-zaddan tapardım, çaydan su içərdim; burada nə ağac var, nə meyvə, nə də çay. Bir bəladan qurtarmamış ondan betərinə düçar oluram!»
Axırı özümə ürək-dirək verib ayağa qalxdım, başladım dərəni gəzib-dolaşmağa, gördüm burada hər yan almaz daşıdır. Belə daşlarla daş-qaş yonurlar, çini, əqiq deşirlər. O qədər möhkəm olur ki, onu nə dəmir kəsir, nə də çaxmaqdaşı. Qurşun daşından başqa heç bir şeylə onu parçalamaq, əzmək olmaz. Dərə başdan-başa ilan-çayanla, zəhərli gürzəylə doluydu, hər biri də bir xurma ağacı boyda. İlanlar o qədər iriydilər ki, qabaqlarına fil çıxsa, yəqin, diri-diri udardılar. Bu ilanlar gecə çıxıb gəzirdilər, gündüzləri gizlənirdilər, qorxurdular ki, Ruh quşu, ya da qartal onları tutub parçalar. Mən bunların sirrini bilmirdim.
Bəli, qalmışdım dərədə, bərk dilxor idim, ürəyimdə deyirdim: «And olsun Allaha, öz əlimlə özümü vaxtsız-vədəsiz ölümə verdim!» Gün batırdı, başladım dərədə gəzə-gəzə gecələmək üçün yer axtarmağa. İlanların qorxusundan yemək-içmək yadımdan çıxmışdı, canımın hayındaydım. Elə bu vaxt aralıda gözümə bir mağara dəydi, yaxınlaşdım, gördüm mağaranın girəcəyi çox dardır, birtəhər içəri keçdim. Girəcəyin yanında iri bir daş vardı, daşı itələyib içəridən mağaranın ağzına tıxadım, sonra öz-özümə dedim: «Bura ki girdim, hələlik qorxum yoxdur. Səhər olar, çıxaram, görərəm Allahın qisməti nədir».
Bundan sonra içəri göz gəzdirdim, bir də gördüm mağaranın ortasında yumurta üstündə nəhəng bir ilan yatıb. Tüklərim biz-biz oldu, üzümü göyə tutub Allaha pənah apardım.
O gecəni göz yummadım. Gün doğanda mağaranın ağzına qoyduğum daşı qırağa itələyib içəridən çıxdım; elə bil sərxoş idim, yuxusuzluqdan, acından, çəkdiyim qorxudan başım hərlənirdi. Belə bir halda dərə boyunca gəzib-dolanmağa başladım. Elə bu vaxt bir iri parça ət qəfildən qabağıma düşdü. Ancaq yan-yörədə gözümə kimsə dəymirdi, mat qalmalı işdi. Birdən yadıma keçmiş tacirlərdən, səyyahlardan, uzaq səfərdə olanlardan eşitdiyim bir əhvalat düşdü. Nağıl eləyirdilər ki, almaz dağında çox qorxulu işlər olur, heç kəs o dağa yaxın düşə bilmir. Ancaq almaz daşları alıb-satan tacirlər oradan almaz yığmaq üçün hiylə qururlar: qoyunu kəsib soyurlar, ətini parça-parça doğrayıb təpənin başından dərəyə atırlar. Çiy ət dərəyə düşəndə almaz daşları ətə yapışır. Tacirlər bir yerdə gizlənib gün günorta olanacan gözləyirlər, ley, qartal ət parçasını caynağına alıb təpənin başına qaldırır; bu vaxt tacirlər daldadan çıxıb qışqırışırlar, quş əti orada atıb uçur; tacirlər gəlirlər, əti götürüb üstünə yapışan daşları qoparırlar. Əti qoyurlar qalır quşlara, heyvanlara, daşları götürüb aparırlar öz məmləkətlərinə. Bu cür hiylə işlətməsələr, almaz dağlarına heç kim yaxın düşə bilməz.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
