o tərəfdə əclaf minqlərin izi var. Ən pisi odur ki, minqlər qarnizona tərəf yollanıblar. İndi kim qalanın dövrəsindəki açıqlığa ayaq bassa, irigözlü minqlər onu dərhal görüb güllələr vıyıldadacaqlar.
– Məgər toplarla atəş açıb düşməni uzaqdan pərən-pərən salmaq mümkün deyil?
– Qarnizonları iri qalalarla müqayisə etmək olmaz. Bunların iki-üç xırda topu çayın ağzına tərəf yönəldilib. Bu toplar meşədə ağacların arxasında gizlənmiş bir dəstə minqə atəş açsa, əbəs yerə barıt sərf edər. İndi bir çarəmiz var. Biz burada gözləyərik, sahil və kolluq bizi giz- lədər. Bizi yalnız çayın o biri sahilindən görə bilərlər. De- məli, burada ləngisək, bizə heç nə olmaz. Amma bir iş var ki, bu qaniçən məlunları çayla başyuxarı getməyə necə məcbur edə bilərik? Aha, tapdım, tapdım! Casper, çayın o tayındakı qollu-budaqlı şabalıd ağacını görürsənmi?
– Yıxılmış şam ağacının yanındakı?
– Özüdür ki var! Çaxmaqdaşı götür, çayın kənarı ilə tez get, orada ocaq qala. Bəlkə, minqlər ocağın tüstüsünə gəldilər. Biz qayıqlara minib bax oraya enərik və başqa bir sığınacaq taparıq. Orada kol çoxdur, gizlənmək asandır.
Casper cəld sahilə tullandı. Ləpirçi gülə-gülə dedi:
– Şirin Su, bu dəfə də yaş budaqları əsirgəmə.
…Casperin ocaq qaladığı yerdən bura aydın görünürdü. Amma hər iş ehtiyatla görüldü. Sonra onlar qayıqları kolların arasından çıxarıb çayın axarı ilə sürməyə başladılar. Ocaq qalanan yer gözdən itənədək uzaqlaşdılar.
Çayın üstündə burula-burula tüstü qalxırdı. Arouhed:
– Lap çox tüstü olanda, – dedi, – hiylə də çox olur.
– Haqlı sözdür! Minqlər bu tüstünü görəndə elə biləcəklər irlandiyalı və ya şotlandiyalı əsgərin başı şorba və ya kartof bişirməyə qarışıb.
– Deyirlər ki, buradakı əsgərlər fəndgirlikdə hindulardan geri qalmırlar. Doğru deyilmi? – Meybl soruşdu.
– Yox, doğru deyil. Əsgərlərin təcrübə toplaması onların ağlını heç də artırmır. Bir hindu böyük bir alaydan qat-qat fəndgirdir.
Onlar yenə yola davam etdilər və gəlib çayın sahilində kiçik bir körfəzə çıxdılar. Bura gizlənmək üçün münasib idi. Körfəzin arxası isə bataqlıq olduğundan oradan çətin ki kimsə keçə bilərdi.
Ləpirçi yeni mövqeyi diqqətlə gözdən keçirib hindu ilə yaxınlıqdakı kola girdi. Onlar səs salmadan qızılağacdan bir neçə budaq kəsdilər və qayıqların qabaq tərəfindəki bataqlığa sancdılar. On dəqiqə ərzində çəpər dü- zəltdilər. Çayın o tayından baxdıqda çəpər sahildə bitmiş təbii kollara bənzəyirdi. Ləpirçi kənardan öz işinə baxıb razı qaldı.
Casper geri qayıdarkən qayıqları öz əvvəlki yerlərində görməyib bildi ki, yoldaşları qayıqla çayın döngəsindən burulub keçiblər. O, iz salmamaq üçün çayın içi ilə getməyə məcbur olmuşdu. Sahilə baxa-baxa irəliləyirdi. Kolluğun arxasındakılar gördülər ki, Casper çaşıb-qalıb və onların harada gizləndiklərini anlaya bilmir. Ləpirçi budaqları azca aralayıb onu yavaşca səslədi. Casper onların gizləndikləri yerə gəldi.
Ləpirçi yoldaşlarına bildirdi ki, İlan qayıtmayınca buradan tərpənmək olmaz.
– İndiki halda yola çıxsaq və bizi təqib etsələr, mütləq əsir düşərik. Qayıqları burada qoyub yola çıxsaq, qarnizona qədər meşədə arxamızca böyük iz salarıq və əldə silah vuruşa-vuruşa özümüzə yol açmalı olarıq. Gözləyək, mogikan gəlib çıxsın.
Heç kəs etiraz etmədi.
Arouhed kolların arasında öz arvadı ilə danışırdı. Hindunun səsi qəzəbli idi, arvadı isə ona mülayimcəsinə cavablar verirdi. Ləpirçi ilə Kap qayıqda oturmuşdular. Casper və Meybl o biri qayıqda idilər.
Birdən Casper mogikanın gəldiyini xəbər verdi.
– Çox yaxşı! İndi görək kimin gözü itidir, mogikanın, yoxsa suda yaşayan oğlanın? – Ləpirçi dedi.
Mogikan da Casperin gəldiyi tərəfdən gəlirdi. Lakin çay dirsəyini burulan kimi özünü kolluğa verib geriyə baxdı.
– İlan o alçaqları görür! – Ləpirçi pıçıldadı. – Onlar hiyləmizə aldanıblar. Xəlvətcə tüstüyə sarı gedirlər.
Ləpirçi dirsəyi ilə ehmalca Kapı vurdu, sonra yenə səssizcə mogikanın – Çinqaçqukun hərəkətlərini izləməyə başladı. Mogikan su ilə irəliləyirdi. O tələsirdi. Gah geriyə baxır, gah da sahilə göz yetirib qayıqların harada gizlədildiyini bilməyə çalışırdı. Nəhayət, oranı tapdı. Ləpirçi budağı aralayıb astadan soruşdu:
– Yenə lənətə gəlmiş minqlər?
– İrokezlər, – deyə mogikan qısa cavab verdi.
Onların hər ikisi bir kənara çəkilib oturdu və delavar dilində danışmağa başladı. Mogikan xəbər verdi ki, irokezlər qalanmış ocağı tapıb ona yaxınlaşıblar. Lakin ətrafda heç kimin olmadığını görüb çayın axarı ilə hərəkət etməyi qərara alıblar.
Onlar vəziyyətdən çıxış yolları barədə mülahizələr yürüdən vaxt Meybl heç bir səs çıxarmadan budaqların arasından açıqlığı göstərdi. Ləpirçi yarpaqların arasından baxaraq pıçıldadı:
– Onlar lənətə gəlmiş minqlərdir! Silaha sarılın, dostlar, ancaq quru kötük kimi tərpənməz olun.
Casper tüfənginin çaxmağını çəkərək onu hazır tutmuş halda Meyblin yanında dayandı. Arouhed və Çinqaçquk ilan kimi sürünərək onların yanında uzandılar. Tuskaroranın arvadı kətan ətəyini başına çəkdi və otur-duğu yerdə donub-qaldı. Kap tapançasını çıxarmışdı, lakin nə edəcəyini bilmirdi. Ləpirçi yerində uzanıb qımıldanmırdı. O, çox soyuqqanlı idi, özünü əsla itirməmişdi.
Dəhşətli dəqiqələr idi. Meybl açıqlığı göstərdiyi vaxt onlardan yüz yard aralıda üç irokez bir yerdə dayanıb suyun axarı ilə aşağı baxırdı. Aydın idi ki, onlar ingilislərin yerini tapmaq üçün hansı səmtə getməli olduqlarını bilmir və tərəddüd edirdilər. Biri çayın yuxarısını, biri aşağısını, digəri isə qarşı sahili göstərirdi.
Beşinci fəsil
Ləpirçi çox təhlükəli vəziyyət yarandığını anlamışdı. O, işarə ilə adamlarını yanına çağırdı və pıçıldadı:
– Biz hazır olmalıyıq! Onlar üç nəfərdir. Şirin Su, üzünə ölüm boyaları çəkilmiş
