təcrübədə sınaqdan çıxarmaq qərarına gəldim. İşə sadə varlıq yaratmaqdan başlamaq əvəzinə, dərhal insan bədəni kimi mürəkkəb bir orqanizm formalaşdırmağa başladım. Günümü qəbiristanlıqda, sallaqxanada, meyitxanada, laboratoriyada keçirir, gecələr evimin çardağında qurduğum emalatxanaya çəkilirdim. Şübhə etmirdim ki, insan orqanizmi qədər mürəkkəb bir mexanizm yaratmaq vəzifəsinin öhdəsindən gələcək, ona nəfəs verə biləcəyəm. Tezliklə necə böyük şöhrət sahibi olacağım barədə düşünür, bəşəriyyətin minnətdarlığını qazanacağıma inanırdım. Əgər materiyanı canlandırmağın üsulunu tapmışamsa, deməli, ölmüş insanı həyata qaytarmağın yolunu da əvvəl-axır öyrənəcəyəm.
Gərginlikdən arıqlamışdım, hərdən işim alınmayanda çox həyəcan keçirir, amma ümidsizliyə qapılmır, cəhdlərimi uğur qazananadək təkrar edirdim.
Bütün qışı, yazı, yayı inadla çalışdım. İş yekunlaşmağa doğru gedəndə artıq yarpaqlar saralmağa başlamışdı. Bir dəfə güzgüdə özümü görüb qorxdum. Sifətimin rəngi də qaçmışdı. Fikirləşdim ki, eybi yox, işimi başa çatdırandan sonra gəzinti və əyləncələrlə sağlamlığımı tez bir zamanda bərpa edərəm.
V fəsil
Soyuq noyabr gecəsi idi. Axır ki, hər şey hazır idi. Böyük həyəcanla lazım olanları yanıma yığıb yerə uzatdığım təxminən iki metr yarım boyu olan varlığa nəfəs verməyə hazırlaşırdım. Yağış həzin-həzin pəncərəmi döyəcləyirdi. Səyriyən şamın işığında onun sarı gözləri açıldı. Bədəni gərildi, sonra titrətdi, nəhayət, sakitləşib baxışlarını boşluğa zillədi.
Böyük zəhmət bahasına yaratdığım bu varlığın məndə oyatdığı dəhşəti təsvir etməyə çətinlik çəkirəm. Mən onun üçün mütənasib sifət cizgiləri seçməyə çalışmışdım. Sarımtıl dərisi əzələlərinin üstündən tarım çəkilmişdi, qara saçları, ağappaq mirvari kimi dişləri var idi. Amma indi dərisi lap dartılmışdı, bu saçlar və dişlər bəbəyi seçilməyən sulu gözlərlə birlikdə qorxunc mənzərə yaradırdı.
İki il bir arzu ilə gecə-gündüz əlləşəsən, arzuna yetəndə isə iyrəndiyindən üzünü yana tutasan! Çardaqda duruş gətirə bilməyib öz otağıma düşdüm.
Necə yuxuya getdiyimi də bilmədim. Yuxuda gözəl və şən Elizabeti gördüm. Onu qucaqlayıb öpmək istəyirdim ki, halı dəyişdi. Bir də baxıb gördüm, qucağımda anamın meyitini tutmuşam. Qan-tər içində yuxudan ayıldım, titrəyirdim. Bütün bədənim əsirdi. Gözlərimi açanda başımın üstündə o bədheybəti gördüm. Dodaqları qəribə bir gülüşlə əyilmişdi, çənəsi tərpənirdi, anlaşılmaz səslər çıxarırdı.
Nə isə deyirdi, amma başa düşə bilmirdim. Əlini mənə tərəf uzadanda onu itələyib otaqdan qaçdım, həyətdə gizləndim.
Nəhayət, hava açılmağa başladı. İnqolştadt kilsəsinin qülləsi görünəndə tələsik həyətdən çıxdım. Yuxulu-yuxulu yağışın altında küçələri gəzir, evə qayıtmağa qorxurdum.
Mehmanxananın yanından keçəndə qarşımda bir karet dayandı. Karetdən Anri Klervalın düşdüyünü görəndə necə sevindiyimi təsəvvür edə bilməzsiniz. “Əziz Frankenşteyn, – deyə Anri üstümə atıldı, – nə yaxşı ki, sənə elə burada rast gəldim”.
Klerval, axır ki, atasından İnqolştadtda oxumağa razılıq ala bildiyini söylədi:
– Onu inandırmaq çox çətin idi ki, dünyada mühasibdən də maraqlı peşə var. Amma sonda övlad sevgisi atamın elmlərə olan sayğısızlığına üstün gəldi, təhsilimi davam etdirməyə icazə verdi.
– Bəs mənim atam, qardaşlarım, Elizabet necədir?
– Hamısı yaxşıdır, amma səndən xəbər olmadığından narahatdırlar. Özüm də səni danlayacaqdım, niyə onlara məktub yazmırsan? – Klerval ayaq saxlayıb üzümə baxdı. – İndi fikir verirəm ki, xəstəyə oxşayırsan, yaman arıqlamısan, çox yorğun görünürsən, elə bil neçə gecədir yatmamısan.
– Düz tapmısan. Əlimdə vacib iş vardı, dincəlməyə vaxt qalmırdı, amma hər şey bitdi, artıq sərbəstəm.
Dünənki gecə yadıma düşəndə bədənim əsdi. Mənim qaldığım evə çatmışdıq. O bədheybətsə hələ də orada ola bilərdi. Anriyə dedim ki, həyətdə gözləsin, özüm isə qorxa-qorxa yuxarı qalxdım. Qapının dəstəyinə əl atdım və yerimdə donub-qaldım. İçəri girməyə ürək etmirdim. Nəhayət, bütün cəsarətimi toplayıb qapını itələdim. Otaq boş idi. Dərindən nəfəs alıb Anrinin dalınca qaçdım.
Otağa qayıdan kimi xidmətçiyə iki nəfərlik səhər yeməyi sifariş etdim. Sevincim yerə-göyə sığmırdı. Əvvəl Klerval elə başa düşürdü ki, onun gəlişinə sevinirəm. Sonra hərəkətlərimə, gözlərimdəki dəlisov ifadəyə fikir verib ehtiyatlandı:
– Əziz Viktor, sən Allah, bir şey baş verməyib? Belə gülmə. De, sənə nə olub?
– Soruşma! – Birdən mənə elə gəldi ki, bədheybət qapıda görsəndi. Əllərimlə üzümü örtdüm. – O özü hər şeyi sənə danışar… Məni xilas et, xilas et!
Özümdən gedib yerə yıxıldım.
Mənim bir neçə ay çəkən ağır xəstəliyim belə başlandı. Bütün bu vaxtı Klerval mənə dayəlik edirdi. Sonralar bildim ki, xəstə olmağımı əzizlərimdən – atamdan və Elizabetdən də gizlədibmiş. Əgər onun qayğısı olmasaydı, çətin ki, mən həyata qayıdardım. Tez-tez o bədheybət gözümə görünürdü, qışqırır, sayıqlayırdım.
Yadımdadır, birinci dəfə özümə gəlib ətrafa boylananda pəncərəmin qarşısındakı ağacların saralmış yarpaqlarının yerində təzə zoğlar gördüm. Yazın lap əvvəli idi, tez ayağa qalxmağıma onun da təsiri oldu.
– Əziz dostum, – minnətdarlıqla Klervala baxdım. – Sən buraya dərs almağa gəlmişdin, amma bütün qışı mənim çarpayımın böyründə keçirməli oldun. Bilmirəm, əvəzini necə çıxacağam?
– Əvəzini çıxmaq istəyirsənsə, atana və Elizabetə məktub yaz. Əzizlərin sənin xəstə olduğunu bilmirlər və onları unutduğuna görə inciyirlər. Bir neçə gün əvvəl Elizabetdən məktub gəlib, yəqin, bu xəbər səni sevindirər.
VI fəsil
Klerval Elizabetin məktubunu mənə verdi.
“Əziz Viktor! Çoxdandır səndən məktub gözləyir və əmimi İnqolştadta səfər etmək fikrindən daşındırmağa çalışıram. İstəmirəm ki, uzaq yolun əziyyətini çəksin. Atan sağ-salamatdır, ona bircə səni görmək çatışmır.
Sən
