buna əhəmiyyət vermədim.
– Orada çox qaldı?
– Evdəmi? Yox, canım. Beşcə dəqiqə.
– Hündür idimi? Məsələn, altı fut.
– Desəm ki, az deyildi, inanın.
– Üzü təmiz qırxılmışdı?
– Hə. Nə bığı vardı, nə də saqqalı.
– Bəs siz onun başının formasına fikir vermədiniz ki?
– Başı adi idi, mis… hə-ə, açarı verimmi? Sizi ötürərdim, amma…
Açarı alıb evə tərəf addımladım. İndi aydın idi ki, Mill-hausda olan centlmenlə metrodakı “həkim” arasında fərq yoxdur. İntuisiya mənə başqa versiya da deyirdi: metroda həlak olan şəxslə xanım de Kastina, şübhəsiz, Mill-hausda bir-biri ilə görüş təyin etmişdilər.
Metrodakı kişi qəfildən “doktoru” görərək özünü itirmiş və həlak olmuşdur. Bəs “doktor”? O, həlak olanın cibindən vərəqi tapır, qiyafəsini dəyişərək Marlouya tələsir.
Budur, Mill-hausun qapısı ağzındayam. Alçaqtavanlı holl isti idi, kif iyi gəlirdi. Ev sanki sahibsiz idi. Qeyri-iradi səksəndim. Görəsən, gülümsəyərək bu otağa daxil olan qadın nə fikirləşirdi?
Ürəyimin bərk döyündüyünü hiss etdim. Həqiqətənmi ev boşdur? Bəlkə, məni də burada ölüm hərləyir? Bu evin ab-havasından həyəcan, qəzəb, qəddarlıq süzülürdü.
VI fəsil
Həyəcanı və inamsızlığı dəf edərək yuxarı mərtəbəyə qalxdım. Faciənin baş verdiyi otağı axtarıb tapmaq çətin deyildi. Meyitin tapıldığı gün leysan yağış yağırdı və buna görə də döşəmədə çoxlu ayaq izləri qalmışdı.
Budur, bu da otaq. İçərisi bomboşdur. Bloknot və qələm çıxartdım. Lakin yazmalı heç nə yox idi. Qələmi çantama qoymaq istəyirdim ki, birdən sürüşüb düşdü və eyvanın qapısına tərəf diyirləndi. Qələmi yerdən götürüb qapını açdım. Onun altında yarıq vardı. Əyilib qurdaladım və əlimə “Kodak” firmasının fotokaseti keçdi. Bu da tapıntı!
Kaset doldurulmuşdu və… naftalin iyi verirdi. Onu kim itirmişdi? Nə vaxt? Metroda həlak olan adam burada olmayıb. Demək, “həkim”? Plyonkanı aşkarlamaq kifayətdir, onda hər şey aydınlaşacaq!
Mill-hausu tərk etdim. Londona qayıdanbaş yolda vərəqi bir də oxudum və birdən rəqəmlər mənə başqa cür göründü: 17.1.22… Bəlkə, bu, ayın tarixidir? Məsələn, 17 yanvar 1922-ci il? Lakin bu gün yanvarın on dördüdür və deməli, Kilmorden qəsrindəki hansısa hadisəyə cəmi üç gün qalıb.
Ertəsi gün tələsik Recent-stritə getdim. Qiymətli plyonkanı emalatxanaya verib təcili bütün kadrların çıxarılmasını xahiş etdim. Bir neçə dəqiqə sonra qulluqçu kaseti geri qaytararaq sıxıla-sıxıla dedi:
– Mənə belə gəlir ki, miss, kaseti səhv salmısınız. Bu plyonka tərtəmizdir, çəkilməyib.
Hiddətimi çətinliklə gizlədərək emalatxanadan çıxdım. Həyatımda heç vaxt belə axmaq vəziyyətə düşməmişdim.
Nəhayət ki, möcüzə baş verdi! Paroxod kontorunun yanından ötərkən gözüm pəncərəyə qoyulmuş gəmi modelinə sataşdı. Üzərindəki “Kilmorden qəsri” yazısı nəzərə çarpırdı. Qəfil sevincdən yerimdə donub-qaldım, sonra isə ofisə, demək olar, soxuldum. Klerkin sual dolu baxışlarını görəndə isə nəfəsimi dərmədən dedim:
– Kilmorden qəsri!
– On yeddisində Sauthemptondan yola düşür. Keyptauna istəyirsiniz? Birinci, ya ikincidərəcəliyə? Birinciyə səksən funtdur…
Təsadüfə bax! Bu, qismətdir! Üstümdə məhz bu qədər pul vardı!
Klerkin sözünü kəsərək qətiyyətlə: “Birincidərəcəli”, – dedim.
VII fəsil
(ser Yustas Pedlerin gündəliyindən)
Görünür, mən heç vaxt rahatlıq tapmayacam. Mən isə məhz sakit həyatı xoşlayıram. İstədiyim yalnız rahatlıqdır. Lakin böyür-başımda tez-tez müxtəlif hadisələr baş verir.
Bax bu gün səhər Qay Peycet əlində teleqram yataq otağıma soxuldu. Elə sifət almışdı ki, sanki gəmiləri batıb.
Peycet mənim katibimdir. Çalışqan, əməksevər, bir sözlə, yaxşı adamdır. Halbuki məni heç kim onun qədər narahat etmir. Ondan yaxa qurtarmaq üçün az bəhanə aramamışam. Amma özünüz deyin, adamı yalnız işi əyləncədən üstün tutaraq səhərdən axşamadək çalışdığına, zərərli vərdişlərdən uzaq olduğuna görə işdən çıxarmaq olarmı? Peycetin yeganə, həm də qəribə nöqsanı sifətində idi. Onun sifəti XIV əsrdə yaşamış adam zəhərləyənlərin sifətinə oxşayırdı.
Ötən həftə ağlıma gözəl bir fikir gəldi. Onu Florensiyaya göndərməyi qərara aldım. O mənə Florensiya barədə danışdı və üstüörtülü işarə etdi ki, orada olmağı arzulayır.
– Əzizim, – deyə sevindim, – günü sabah gedin. Bütün xərcləriniz mənim boynuma.
Sonrakı həftəni gözəl keçirdim. İstədiyimi elədim. Lakin bir neçə gün sonra o, səhər tezdən qarşımda peyda oldu. Xoş günlərimə son qoyulduğunu anladım.
– Əzizim Peycet! Bu nədir, dəfn mərasiminə hazırlaşırsınız?
Yumor hissindən tam məhrum olan Peycet çaşdı.
– Necə? Siz artıq hər şeyi bilirsiniz, ser Yustas?
– Nəyi bilirəm?
– Ser, bilirəm, ertədən durmağı xoşlamırsınız. Ancaq artıq saat doqquzdur! – səhər saat doqquzun günorta olmasına Peycet tam əmin idi. – Fikirləşdim ki, belə vəziyyətdə…
– Bir deyin görək, axı nə olub?
– Polisdən teleqram gəlib. Marlouda, sizin evdə qətl baş verib!
– Belə de! – ucadan dilləndim. – Nə üçün məhz mənim evimdə?
– Bu haqda heç nə yazılmayıb. Belə hesab edirəm ki, tezliklə İngiltərəyə qayıtmalıyıq.
– Niyə ki?
– Polis…
– Polisin nə dəxli var bura?
– Axı bu sizin evinizdir!
– Hə,
