Шундый минутларның берсендә:
– Нигә тын? – диде Мәнвия, аптырап.
Кызлар бер-берсенә карап көлештеләр, болай гына.
– Син көннәреңне ничек үткәрәсең? – дип сорады Рәҗия Хөрмәттән.
– Төрлечә була инде. Тулай торак та спортзал инде минем. Уку күп вакытны ала, телевизор карыйм. Беркөн безнең илнең җыелма командасы Англия белән футбол уйнады – ничьяга, икегә ике булды. Унысы көнне хоккей карадым, безнең Урицкий клубы ЦСКА белән уйнады.
– Кем җиңде соң? – дип сорады Мәнвия, егетенә яратып карап, ул аны бик сагынган иде, чөнки күрешмәгәннәренә атнадан артты.
– Тегеләр инде, җидегә бер белән оттылар.
– Ничек карыйсыздыр шуларны?! – диде Миңнира, кашын җыерып. – Алар гел сугышалар бит.
Хөрмәт аңа каршы төште, һәр спорт төренең кагыйдәләре булуын әйтте, кайчагында эләгешеп алалар икән – бу гадәти хәл икәнен аңлатты.
– Бигрәк тә хоккейда… Йә бәрелешеп, йә силовой приём аркасында егылсалар, кызып та китәләр – йодрык уйнаталар. Шуңа күрә хоккей – чын ир-егетләр уены бит!..
Аннары ул сүзне көрәш тирәсенә күчерде. Анда да төрле хәлләр булуын искәртте…
Рәҗия кабат футбол темасына әйләнеп кайтты:
– Пеле, Пеле, диләр, кем соң ул? Андый исем буламыни?
– Ул Бразилия уенчысы. Чын исеме Эдсон Арантес ду Насименту… – Егет даны бөтен дөньяга таралган атаклы футболчы турында сөйләп бирде.
Бераз гәпләшеп утыргач, Хөрмәт белән Мәнвия урамга чыктылар.
Хөрмәт, юри үпкәләгән булып:
– Хәлне белергә килмәдең дә, – диде.
Эш шунда: егетләргә көрәш алымы күрсәткәндә, ул аягын каймыктырган иде.
– Белмәдем бит, – диде кыз, акланып. – Егетләр килеп әйтсен иде.
– Бу аксак-туксак хәлдә килеп күренәсем килмәгән иде дә, бик сагындым, – диде егет, юри чатанлаган булып.
Мәнвиянең ачуы килде:
– Хәзер мин гаепле.
– Үпкәләмә, үпкә бәлеше ашатырмын.
– Үзең аша!
– Ярый, бар, кер, – диде Хөрмәт, кызы ни әйтер икән дип, һәм, яннан карап, аның реакциясен белергә теләде.
– Ашыгасыңмыни?
– Юк та. Исән булсам, бер килермен әле, – диде егет, һаман аны үртәп.
– Бар, – диде кыз, иренен турсайтып, аннары дымланган күзләрен тутырып Хөрмәткә карады: – Хәзер хәлең ничек соң?
– Врач әйтте, өч көннән үләсең, диде.
– Ай Ходаем! – дип кычкырып җибәргәнен Мәнвия сизми дә калды, егетнең сүзләрен чынга алып.
– Хәзер шундый машина бар: предсказать может. – Ул эчтән генә көлде һәм мескен Мәнвияне кызганып та куйды. – Ярар, шаярттым гына, үпкәләмә. Гафу ит.
– Гафуың белән сату ит, акчасын миңа сдавать ит, – диде Мәнвия, иренен турсайтып, ләкин ачуы тиз басылды.
Урамда эре, йомшак кар ява, бөтен тарафта ак мамык оча сыман. Егет кызның иңбашыннан тотты да юл читендәге карга екмакчы булды.
