Тәлгать. – Мин аңа хәзер учлап учына тоттырам!
– Юк, җизни… Алай түгел… Әтиегез корткыч булган, ди.
– Салага! – дип төкерде Тәлгать. – Нәрсә белә соң ул?
– Мин дә аңа: «Провокатор!» – дидем. – Маһупкамал ападан сорарбыз әле. Хөснетдин исемле ул. Көтүче.
– Ә-ә, – диде Наилә. – Әнә тегеннәнрәк чыбыркы сөйрәгән берәү безнең якка карый-карый узып киткән иде. Шулдыр ул.
Ания, кич утырып, әлеге күңелсез очрашудан калган тәэсирләрен көндәлегенә төшерергә дип утырган гына иде, күрше хатыны Хәтимә килеп керде.
– Маһупкамал кая? – диде ул, Аниягә ямьсез генә күз ташлап.
– Хәерле кич! – диде Ания. – Алар түр якта. Чәй эчәләр.
Хәтимә эчкә үтте. Хәл-әхвәл сорашкач, чәйдән авыз иткәч, әле Рәшидәгә, әле Маһупкамалга карап:
– Әйтәсе сүземне ничек башларга белми утырам әле, – диде.
Маһупкамал сагаеп кына:
– Берәр хәвеф булмагандыр ич? – дип сорады.
– Юк ла, хәвеф түгел. Менә балалар…
– Әйтсәң әйт инде, – диде хуҗабикә. – Балалар нишләгән?
– Минем кыз сыер сава бит. Әле генә эштән кайтты.
– Соң! – дип тәкатьсезләнде Маһупкамал.
– Менә шунда көтүче Хөснетдин… Ни дип… Маһупкамалларга кунакка кайткан бер пар көпә-көндез… чишенеп… Ялангач ук калып, малай… Мин сиңа әйтим, оятсызланып яталар… Ир-ат белән хатын-кызның нишләп ятканын аңлыйсыз инде… Яңгыр юк дип, ах- ух киләсез! Шундый хәлләрдән соң нинди яңгыр яусын! – дип әйтә икән.
Бу хәбәрне ишеткәч, Рәшидәнең чынаягы кулыннан төшеп китте. Йөзе бер агарды, бер кызарды. Ни әйтергә, ни дип җавап бирергә сүз таба алмыйча изаланды. Ниһаять, фикерен туплап, нык итеп бер сүз әйтте:
– Бул-мас!
– Мин дә шулай дип уйлыйм, – дип кушылды Маһупкамал. – Менә нинди эссе көннәр тора. Кияүне майкадан да күргәнем юк. Өстендә – һәрчак күлмәк.
– Балаларның үзләрен дәшим әле, – дип, урыныннан кузгалды Рәшидә.
– Ашыкма әле, – дип киңәш итте Маһупкамал. – Ашыкма, апай. Яшьләрнең күңелен пычрак гайбәт белән буяма. Көтүче Хөснетдин сөйләгән бит. Ул адәм актыгының кем икәнен беләсеңме? Ул – Сәгъдәтшин Гата малае!
– Алайса, аңлашыла, – диде Рәшидә. – Аңа ни җит- ми икән соң?
– Тик торганда түгелдер, апай. Кызларга күзе төшкәндер. Ә кызларның исе китмәгәндер. Ул малайның үзен хатын-кызларны аулакта очратса бәйләнә башлый, диләр…
– Җылан! – диде Рәшидә, бар ачуын, бар нәфрәтен шушы сүзгә салып. – «Агулы теш» дип Бикмөхәммәт бабай бик белеп әйткән.
– Җыланның җыланы, апай, – дип дәвам итте Маһупкамал. – Син аның мактанчыклыгын күрсәң… Косасылар килә. Кеше янында шундый әйбәт булып кыланыр. Ике кулы белән күрешкән булыр, хәл-әхвәлеңне сорашыр… Эшең төшә калса, игелек өмет итә күрмә инде.
– Гатаның нәкъ үзе икән, – диде Рәшидә.
Әтисе үлем түшәгенә ауганда, Гата уникенче яше
