Toy gecəsi. Qasımov Əlfi

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Toy gecəsi - Qasımov Əlfi страница 13

Автор:
Жанр:
Серия:
Издательство:
Toy gecəsi - Qasımov Əlfi

Скачать книгу

Nə yaxşı, nə yaxşı! Mən də səni təbrik edirəm! Deməli, bu gün hər ikimizin bayramıdır.

      İsmət xanım da Turalı sevinclə təbrik elədi. Heyif ki, professor evdə yox idi. Yəqin o da sevinərdi.

      Ülviyyə yataq otağına keçib paltarını dəyişdi.

      – Ana, – dedi, – bu gün Turalla mənim bayramımdır! Axşama yaxşı bir süfrə aç! Rəfiqələrim də gələcəklər. Gərək bu bayramları əməlli-başlı keçirək. Tural, axşam sən də bizdəsən ha! Mütləq gələrsən.

      Tural sıxıla-sıxıla:

      – Çox sağ olun, Ülviyyə bacı, – dedi. – Axı mən bu axşam yola düşürəm.

      – Hansı rayona?

      – Ağdama.

      – Qatar neçədə gedir?

      – Onda.

      – Eh, çatarsan. Səni lap özüm aparıb yola salaram. İndi isə getdik!

      Tural sual dolu baxışlarını Ülviyyəyə zillədi.

      – Hara?

      – Sonra bilərsən, getdik!

      Tural səmimiyyətlə, böyük ərklə deyilən bu sözlərə necə əməl etməyə bilərdi? Kirimişcə Ülviyyənin arxasınca pillələri endi. Ülviyyə maşını qarajdan çıxartdı.

      – Gəl əyləş! – Tural arxada oturmaq istədi. Ülviyyə qabaq qapını açıb onu yanına dəvət elədi: – Ora yox, bura!

      Tural sıxıla-sıxıla keçib Ülviyyənin yanında əyləşdi. O, ömründə ikinci dəfə idi ki, «Volqa»ya minirdi. Bir dəfə onda – çamadan daşıyanda, bir dəfə də indi. Ülviyyə radioqəbuledicini açdı. Aşıq havaları çalınırdı. Maşın haylı-küylü küçələrdən keçib iri bir binanın qarşısında dayandı. Ülviyyə yenə komanda verirmiş kimi təntənə ilə:

      – Düşdük! – dedi. – Düşdülər, Tural gözucu baxdı. Univermaq idi. – Qalxdıq!

      Qalxdılar. Tural elə fikirləşdi ki, Ülviyyə nəsə almaq istəyir və onu şeyləri daşımağa kömək eləmək üçün gətirib: «Lap yaxşı, nə olar: Bütün ömrüm boyu belə adamlara qulluq eləsəm, onların işinə yarasam «uf» da demərəm».

      Ülviyyə kostyum satılan şöbənin qabağında dayanıb Turalın qulağına pıçıldadı:

      – Bilirsən nə var, Tural? İstəyirəm ki, neft-kimya institutunun tələbəsi yoldaş Tural Qarabağlı öz kəndlərinə, anasının yanına… Sevgilin var? – Tural pul kimi qızardı. – Hə, rəngin dəyişdi, yəqin gözaltın var… Anasının yanına, sevgilisinin yanına təzə kostyumda getsin, yaxşı?

      Turalı tər basdı. O, pörtdü, az qala ağlayacaqdı.

      – Yox, lazım deyil. Siz elə bilirsiniz biz lap kasıbıq? Siz elə bilirsiniz…

      Tural özünü saxlaya bilmədi. Dodaqları titrədi, gözləri doldu.

      Ülviyyə ərklə onun saçlarını qarışdırdı:

      – Mən elə bilirdim sən kişisən, lap uşaqsanmış ki… Alacağam, vəssalam! Sən məni güllə təbrik edə bilərsən, mən səni yox?

      – Axı gül başqa, bu başqa. Almayın, yalvarıram, almayın, anam alar!

      – Bilirsən nə var? Day sənə icazə vermirəm danışasan! Razmerin neçədir?

      – Nəyim?

      – Razmerin, yəni kostyumunun ölçüsü.

      Tural dinmədi. Əvvəla, o, doğrudan da ölçüsünü bilmirdi. Digər tərəfdən bilsəydi də deməzdi. Ülviyyə satıcıya müraciətlə:

      – Xanım qız, xahiş edirəm, bu oğlan üçün bir kostyum seçəsiniz. Tələbəyə yaraşan kostyum olsun.

      Satıcı qız sevinclə:

      – Qəbul olunub? – soruşdu və özü də sorğusuna cavab almadan: – Təbrik edirəm! Böyük xoşbəxtlikdir! – dedi.

      Ülviyyə ilə satıcı qız Turalı güc-bəla ilə pərdənin dalına keçirdilər. Yasəmən rəngli kostyum elə bil Turalın əyninə tikilmişdi.

      – Hə, indi qaldı köynəklə ayaqqabı!

      Tural yenə etiraz etdisə də, Ülviyyə fikrindən dönmədi, Turalı geyindirib-keçindirib yataqxanaya qədər ötürdü.

      – Hə, indi get, yola hazırlaş. Bilet pulun var?

      Tural dedi:

      – Vallah var, anamın canı üçün var!

      – Yaxşı, elə isə xudahafiz. Axşam saat 7-də bizdəsən!

      Maşın şütüyüb uzaqlaşdı. Tural yuxulu adamlar kimi gözlərini döyə-döyə maşının arxasınca baxdı. Maşın uçurdu, sanki şəhərdən çıxır, havaya qalxır, üfüqlərdə qanad çalırdı.

      «KİŞİNİN OĞLUNU VURUBLAR!»

      Tural Ağdam stansiyasına səhər tezdən düşdü. Stansiyada saysız-hesabsız taksilər, şəxsi maşınlar, avtobuslar dayanıb sərnişin gözləyirdi. Şoferlərin bəziləri hövsələsizlik eləyib sərnişinlərin qabağına çıxır, onların hara getməsi ilə maraqlanırdılar. Bəziləri isə maşınlarının. yanında dayanıb ucadan müştəri çağırırdılar:

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

/9j/4AAQSkZJRgABAQEBLAEsAAD/4QBaRXhpZgAATU0AKgAAAAgABQMBAAUAAAABAAAASgMDAAEAAAABAAAAAFEQAAEAAAABAQAAAFERAAQAAAABAAAuI1ESA

Скачать книгу