bu da sənsən! Bax, cibindən dəsmal sallanır. Üstündə də qan ləkəsi var. Dünən əlini kəsmişdin, sonra bu dəsmalla sarımışdıq. İşə bir bax! Deməli, o bizim arzumuzu yerinə yetirib! Deyin görüm, mən də yaraşıqlı olmuşam?
– Siril, bu sənsən? – Ceyn təəccüblə dilləndi. – Əvvəlki görkəmin mənim daha çox xoşuma gəlirdi. İndi buruq saçlarınla lap kilsə xorunda oxuyanlara oxşayırsan! Hə, bu da, yəqin, Robertdir. Lap italiyalı şarmanka[4] çalanlara bənzəyib ki! Saçları da zil qara!
– Siz də Milad açıqçalarının üstündəki səfeh qızlara oxşayırsınız! – Robert acıqla dilləndi. – Ceyn, sənin saçların lap yerkökü rəngindədir!
– Yaxşı, dalaşmayın! – Anteya uşaqları sakitləşdirməyə çalışdı. – Gəlin Quzunu da götürüb evə qayıdaq. Nahar vaxtı yaxınlaşır.
Elə bu vaxt bayaqdan isti qumun üstündə yuxuya getmiş balaca gözlərini açdı. Uşaqlar qorxa-qorxa ona baxdılar. Yox, körpədə bir dəyişiklik yox idi. Uşaqlar dərindən nəfəs aldılar.
Anteya hamıdan qabaq Quzunun yanına qaçıb qollarını ona tərəf açaraq:
– Gəl qucağıma, balaca, – dedi.
Uşaq ona tərəddüdlə baxıb quma batırdığı baş barmağını ağzına soxdu.
– Gəl, balaca, – qız bir də dilləndi.
– Get! – uşaq qışqırdı.
– Yaxşı, onda mənim qucağıma gəl, – Ceyn dedi.
Balaca ağlamağa başladı.
Bu vaxt Robert irəli durub:
– Hə, cavan oğlan, gəl çiynimə çıx görüm, – dedi.
Lakin balaca yenə kirimədi. Birdən uşaqlar nə baş verdiyini anladılar: Quzu onları tanımamışdı! Axı Sammied uşaqların görünüşünü tamam dəyişdirmişdi! Quzuya qardaş-bacılarının şən, doğma, tanış gözlərinin yerinə iri, qəşəng, ancaq tamamilə yad gözlər baxırdı.
Uşaqlar bir müddət çaşqınlıq içində bir-birinə baxıb qaldılar. Nəhayət, Siril irəli durub Quzunu qucağına götürməyə cəhd elədi. Ancaq uşaq bu dəfə elə ucadan qışqırıb ağlamağa başladı ki, elə bil ətini kəsirdilər.
– İşə bir bax! İndi balaca qardaşımızla təzədən tanış olmalıyıq! Bu ki dəhşətdir! – Siril dedi.
Onlar düz bir saat balacanı dilə tutmaq üçün əlləşdilər. Nəhayət, uşaq sakitləşəndən sonra evə yollana bildilər.
– Tanrıya şükür! Gəlib çatdıq, – Ceyn dedi.
Dayə Marta qapının ağzında dayanmışdı.
– Balacanı götür, – Ceyn qucağındakı uşağı ona tərəf uzatdı.
Marta təşvişlə körpəni ondan alıb soruşdu:
– Siz kimsiniz? Bəs bizim qalan uşaqlar hanı?
– Bizik də, tanımadın? – Robert dilləndi.
– Necə yəni bizik? Siz kimsiniz ki? – dayə çaşqınlıqla bir də soruşdu.
– Sənə deyirəm ki, bu bizik, sadəcə, bir az dəyişmişik, daha qəşəng və yaraşıqlı olmuşuq, – Siril izah eləməyə çalışdı. – Mən Siriləm, bunlar da o biri uşaqlardır… Acından ölürük, imkan ver, evə girək.
Di gəl bu sözlərin Martaya heç bir təsiri olmadı. Dayə cəld içəri girib qapını uşaqların üzünə bağlamaq istədi.
– Haqlısan, biz özümüzə oxşamırıq, – bu dəfə Anteya onu dilə tutmağa çalışdı. – Mən Anteyayam. Yanımdakılar da bacı-qardaşlarımdır. Biz çox yorulmuşuq və acmışıq. Nahar vaxtı çoxdan keçib.
– Gedin, haradan gəlmisinizsə, orada da nahar edin, – Marta qəzəblə dedi. – Əgər bu səfeh oyunu quran bizim uşaqlardırsa, buna görə paylarını alacaqlar! Onlara elə bu cür də çatdırın. Qoy bilsinlər ki, evdə onları nə gözləyir!
Qadın bunu deyib qapını çırpıb bağladı. Siril qapının zəngini basmağa başladı. İntəhası cavab verən olmadı. Sonra Marta başını yataq otağının pəncərəsindən çölə uzadıb:
– Əgər elə bu dəqiqə çıxıb getməsəniz, polisləri bura tökərəm! – dedi.
– Burada dayanmağın mənası yoxdur, – Anteya ah çəkərək dilləndi. – Nə qədər ki bizi həbs etməyiblər, çıxıb getsək yaxşıdır.
– Məncə, günəş batandan sonra biz əvvəlki görünüşümüzə qayıdacağıq, – Ceyn dedi.
– Birdən biz də o meqateriyalar kimi daşa dönsək, onda necə? – Anteya titrək səslə dilləndi. Sonra da ağlamağa başladı. Ceyn də ona qoşuldu. Oğlanların isə qorxudan rəngi ağarmışdı.
Uşaqlar yenə bir neçə dəfə dayəni dilə tutmağa çalışsalar da, bunun heç bir faydası olmadı. Nə etməli idilər? İndi onlar heç özləri belə bir-birini tanıya bilmirdilər, kim olduqlarını başqalarına necə başa sala bilərdilər axı?! Bircə səsləri əvvəlki kimi qalmışdı.
– İnanmıram ki, biz sabaha kimi daşa dönək, – Robert dedi. – Sammied söz verdi ki, sabah bizim daha bir arzumuzu yerinə yetirəcək. Xahiş edərik, bizi əvvəlki görkəmimizə qaytarsın. Ancaq o vaxtadək daşa çevrilsək, heç nə!
– Düz deyirsən, – qalan uşaqlar onun sözünə qüvvət verdilər. Lakin onların səsində əminlikdən əsər-əlamət yox idi…
Nəhayət, aclıqdan və yorğunluqdan dördü də bağdakı otların üstündə oturub mürgüləməyə başladı. Bir müddət beləcə keçdi.
Anteya hamıdan qabaq yuxudan oyandı.
– Ey, oyanın! – qız qışqırmağa başladı. – Biz daşa dönməmişik! Siril, sən yenə əvvəlki kimi eybəcərsən! Gözlərin də balacadır, üzündəki çillər də öz yerinə qayıdıb! Nə yaxşı oldu! Hamımız yenə əvvəlki kimi görünürük!
Onlar sevinə-sevinə evə tələsdilər. Qapıdan içəri girər-girməz Marta dil boğaza qoymadan onlara evə gəlmiş yad uşaqlar barədə danışmağa başladı.
– Elə qəşəng idilər, elə qəşəng idilər, gəl görəsən! Ancaq nə olsun, hamısı tərbiyəsiz və ədəbsiz uşaqlar idilər! Dəhşət!
– Hə, – Robert sakitcə başını tərpədib dedi, – bilirik, bilirik…
Martaya
