yaddaşına yazdı. Volka isə əvvəlcə kassanı bağladı, sonra bərbər alətlərini şkafın gözünə yığdı. Lap axırda da bir kənara qoyulmuş lövhəni götürüb pəncərədən asdı. Qoca ilə birlikdə bərbərxanadan çıxıb qapını bərk çırparaq bağladı.
Lövhədə iri hərflərlə belə yazılmışdı: "Bərbərxana nahar üçün qapalıdır".
8
Məhz bu vaxt iki dalandar qoyun sürüsünü qabağına qatıb Qoyunçuluq Elmi-Tədqiqat İnstitutuna tərəf aparırdı. Tıxac aradan qalxmış, avtobuslar, yük maşınları, minik avtomobilləri, tramvay və trolleybuslar yenidən hərəkətə keçmişdi. Mühərriklər işə düşür, siqnallar səslənirdi. Bunları görən Xəttabıçın sifəti dəhşətli dərəcədə dəyişdi və o qışqırdı:
– Mənim kimi zəif və bədbəxt cinin vay halına! Şeytanların, ifritlərin qüdrətli və amansız şahı Circis mənimlə olan qədim düşmənçiliyi unutmayıb. İndi də ən dəhşətli canavarlarını üstümə göndərib!
Qoca belə deyib cəld səkidən ayrıldı və qaçmağa üz qoydu. Xeyli aralanandan sonra həsir papağını çıxarıb Volkaya doğru yellədi və havada yavaş-yavaş buxarlanaraq sağollaşdı:
– Mən səni tapmağa çalışacağam, Volka ibn Alyoşa! Görüşənə qədər!
Öz aramızda deyim ki, Volka qocanın yoxa çıxmasına sevindi. Bu ondan asılı deyildi. Axı Xəttabıçın ucbatından başına gəlməyən qalmamışdı.
Oğlan yeni köçdükləri mənzilə gəldi. İçəridə me-bellər yığılıb qurtarmışdı, lakin divanın üstündə nə-dənsə bir yığın paltar qalaqlanmışdı. Görünür, onlara qarderobda yer tapılmamışdı. Yemək otağında isə kitablarla dolu qutuların və məişət əşyalarının əlindən tərpənmək olmurdu. Nənə işdən təzəcə qayıdan oğlu üçün şam yeməyi qoyub şəkil asmaq üçün divarlara mismarlar vurmağa başlamışdı. Ana isə ortalıqdakı əşyaları yerbəyer eləməkdən ötrü vurnuxurdu. Bir sözlə, böyüklərin o qədər qayğıları var idi ki, Volkaya elə də əhəmiyyət vermirdilər. Bu yerinə düşdü, çünki onlar oğlanın üzündəki tükləri görəndə, kim bilir, nə baş verəcəkdi?!
Böyüklər, evə gec qayıtdığı üçün Volkanı ötəri danlamaqla kifayətləndilər. Hətta imtahanın nəticəsi barədə də soruşmadılar. Volka isə bərk acmasına baxmayaraq, məcburən şam yeməyindən imtina etdi və yorğun olduğunu deyib öz otağına yollandı, çarpayısına uzandı və yuxuya getdi.
Lakin çox keçmədən ev telefonunun zəngi oğlanı oyatdı. Telefonu ata götürdü və oğlan onun dediklərini eşitdi.
– Salam… Bəli, mənəm, Nikolay Nikandroviç… Nə?.. Yox, yox… Bəli, evdədir… Zəhmət olmasa. Hələlik, Nikolay Nikandroviç.
– Zəng edən kim idi? – Volkanın anası maraqlandı.
Aleksey Alekseyeviç cavab verdi:
– Jenya Boqoradın atası idi. O, Jenyanın hələ də evə qayıtmamasından narahatdı. Jenyanın bizdə qalıb-qalmadığını və Volkanın evdə olub-olmadığını soruşurdu.
– Mənim yaşımda, – deyə nənə müdaxilə etdi, – yalnız qusarlar[3] evə belə gec qayıdırdılar… Axı bir uşaq gecənin bu vaxtı çöldə nə gəzir!
Bir neçə dəqiqə sonra Volka yenidən yuxuya getdi. Lakin çox keçmədi ki, telefon ikinci dəfə zəng çaldı. Oğlan səsə oyandı. Telefonu yenə də atası götürdü. Məlum oldu ki, bu dəfə zəng edən Seryojanın anası Tatyana İvanovnadır. O da oğlunun onlarda qalıb-qalmadığını xəbər aldı, "yox" cavabını eşitdikdən sonra isə Volkadan bu gün Seryojanı görüb-görmədiyini soruşmağı xahiş elədi. Ardınca ata oğlunun otağına yollandı ki, ondan Seryoja barədə soruşsun.
Nənə dərhal müdaxilə etdi:
– Ayıb olsun sənə, Alyoşa! Uşaq bugünkü imtahandan sonra bərk yorulub, yemək yemədən yatıb, sən isə onu oyadırsan!
Aleksey Alekseyeviç deyindi:
– Əcəb uşaqdır! Bu gün-sabah onun saqqalı çıxa-caq, nə uşaq?!
Ata bunu deyərkən saqqal mövzusunda nə qədər haqlı olduğundan xəbərsiz idi.
Hər halda, Aleksey Alekseyeviç nənənin sözlərini dinlədi və Volkanın otağına getmək fikrindən daşındı. Bu zaman oğlan öz otağından atasının, anasının və nənəsinin Jenya və Seryoja barədə uzun-uzadı söh-bətlərini dinlədi. Doğrudan ha, bu iki uşaq eyni gündə necə yoxa çıxa bilərdi?! Volkanın isə öz dərdi özünə bəs idi, o başqa düşüncələr içində itib-batırdı. Elə bu fikirlərlə özü də hiss etmədən sakitcə yuxuya getdi.
Gecəyarısı yağış yağmağa başladı. Səhər, hava işıqlaşana yaxın səma qara buludlardan təmizlənəndə kimsə ağır yuxuda olan qəhrəmanımızın çiyninə bir neçə dəfə yumşaq şəkildə toxundu. Lakin Volka gözlərini açmağa ərindi. O, şirin yuxudan oyanmaq fikrində deyildi. Bundan sonra oğlanı oyatmağa çalışan kəs kədərli bir şəkildə ah çəkdi, dodağının altında nəsə mızıldandı və su içində olan ayaqqabılarını şap-pıldadaraq otağın bir küncünə çəkildi. Naməlum şəxs burada, Volkanın qızıl balıqlarla dolu akvariumunun yanında dinməz-söyləməz dayandı…
Saat yeddinin yarısında nənə səssizcə nəvəsinin qapısını açdı, ayağının ucunda pəncərəyə tərəf gedib onu taybatay açdı. Otağa sərin hava ilə birlikdə quşların şən xoru, avtomobillərin və insanların hay-küyü doldu. Lakin yorğan Volkanın üstündən yerə sürüşməsəydi, o hələ də yatmağa davam edərdi.
– Vay dədə! – deyə Volka zəngli saata baxaraq ucadan səsləndi. – Gecikdim! Aman Allah, gecikdim! Seryojka balıq tutmaq üçün çay qırağında, bəlkə də, bir saatdır məni gözləyir.
Bundan sonra Volka yanağına bir şillə vurdu ki, yuxudan tamam oyansın. Ardınca da dünənki qəribə hadisələri xatırladı, kefi pozuldu, yenidən yorğanın altına girdi. O, məyus halda sızıldadı və düşünməyə başladı: "Üzümdə hələ də tüklər qalıb. Bundan sonra nə edəcəyəm?!"
Birdən Volka atasının səsini eşitdi. Aleksey Alekseyeviç dedi ki, oğlunun artıq oyandığını bilir, ona görə də səhər yeməyinə çağırır. Sonra da əlavə etdi:
– Başa düşmürəm ki, çöldə belə gözəl hava varkən necə yatmaq olar!
Bunu sanki nənəyə deyirdi, çünki cavab olaraq onun ötkəm səsi eşidildi:
– Sən özün də belə idin, Alyoşa, nə tez unutmusan? İmtahan verdiyin günün ertəsi səni sübh tezdən oyatdıqda acıqlanardın.
– Yaxşı, qoy yatsın! – ata
