olması və sakinlərinin qəribə davranışları Haydini elə ilk andaca xeyli təəccübləndirmişdi. O, frau Rottenmayerin quş yuvasına bənzəyən saç düzümünə, bahalı ipək libasına heyrətlə tamaşa eləyirdi. Mürəbbiyə heç nə demədən üz-gözünü turşudub uşağı təpədən dırnağa süzdü. Axırda:
– Adın nədir? – deyə soruşdu.
– Haydi, – uşaq cavab verdi.
– Nə? Haydi? – frau Rottenmayer əsəbi səslə təkrarladı. – Belə də ad olar?! Bəs xaç suyuna salınanda sənə düzəməlli ad qoymaq ağıllarına gəlməyib?
– Bilmirəm, – Haydi dedi.
Deta frau Rottenmayerin əməllicə əsəbiləşdiyinin fərqinə vardı. Odur ki tez-tələsik araya girib:
– Üzr istəyirəm, xanım. Uşağın adı Adelhaydadır, ona anasının adını qoymuşuq.
– Bu uşaq səfehdir, yoxsa bizi ələ salır? Niyə adının Haydi olduğunu söyləyir? – frau Rottenmayer dedi.
– Xanım, icazə verin, mən məsələni aydınlaşdırım, – Deta xala dilləndi. – Qız səfeh deyil və əlbəttə ki, sizinlə zarafatlaşmağa cürət etməz. Sadəcə olaraq fikirləşdiyi hər şeyi dilinə gətirir. İndi də düşünür ki, onu «Haydi» çağırdıqları üçün əsl adı da belədir. Bir də indiyə kimi belə böyük ev görməyib, ona görə yazıq çaşbaş qalıb. Sizi əmin edirəm ki, burada qalsa, bütün nəzakət qaydalarını çox tez öyrənəcək.
– Yaxşı, bəs oxuyub-yazmağı necədir? – frau Rottenmayer soruşdu.
– Mən heç məktəbə getməmişəm, – Haydi xalasını qabaqlayaraq dilləndi.
Mürəbbiyə donub-qaldı:
– Necə yəni? İndiyə kimi oxuyub-yazmağı öyrənməmisən?
– Xeyr, – Haydi yavaş səslə cavab verdi.
– Bəs, ümumiyyətlə, nəsə öyrənmisən, ya yox? – frau Rottenmayer hiddətləndi.
– Peterdən keçiləri otarmağı öyrənmişəm, – Haydi dedi.
Frau Rottenmayerin üzü qəzəbdən qıpqırmızı oldu. O, hirslə Detaya tərəf dönərək:
– Biz belə danışmamışdıq! – dedi. – Bu uşağa Klara ilə birlikdə dərs keçiləcəkdi. Amma görürəm ki, bu, mümkün deyil! Onların arasında çox böyük fərq var. Klara yaman məyus olacaq. Halbuki yeni bir dostu olacağına nə qədər sevinmişdi!
Elə bu vaxt otağın qapısı açıldı, nökər Sebastyan bir əlil arabasını itələyib içəri saldı. Arabada solğun bənizli, xəstəhal bir qız uşağı oturmuşdu. Amma qız Haydini görən kimi dirçəldi, gülümsədi və əlini ona uzatdı.
Frau Rottenmayer Detaya bu işin baş tutmayacağını başa salmaq üçün onunla birlikdə otaqdan çıxdı. İkilikdə qalan uşaqlar dərhal bir-birinə isinişdi. Klara gülümsəyərək dedi:
– Bayaq dayəmlə danışdıqlarınızın hamısını eşitdim. Sənin yazıb-oxumağı bacarmamağın mənə çox maraqlı gəldi. Bu o deməkdir ki, dərs saatlarımız xeyli şən keçəcək, heç darıxmayacağam. Doğrudan, keçi otarmağı bacarırsan? Bu haqda mənə mütləq danışmalısan. Danışacaqsan?
Haydi razılıq əlaməti olaraq başını tərpədib dedi:
– Amma yeddi gündən sonra evə qayıtmalıyam.
– Ola bilməz! Niyə qayıdırsan? – Klara məyus halda soruşdu.
– Orada hamı məni gözləyir: qoca baba, nənə, Keçi Peter və keçilər, – deyə Haydi cavab verdi.
– Bu, mümkün deyil! Sən həmişəlik Frankfurtda qalacaqsan. Atamla xanım Rottenmayer belə qərara gəliblər.
Bunu eşidəndə Haydini dəhşət bürüdü. Xalasının onu aldatdığını başa düşdü. Dərhal ürəyində qəti qərar verdi: əsla Frankfurtda qalmayacaq!
Klara bir az əvvəl dediyi sözlərdən Haydinin çox kədərləndiyini görüb ona təsəlli verməyə başladı:
– Görəcəksən, dərslər çox xoşuna gələcək. İkimiz birlikdə çox şey öyrənəcəyik. Elə maraqlı olacaq ki! Bilirsən, mənim nə qədər oyuncağım var?! Atam uzaq ölkələrə səfərə gedəndə həmişə mənə təzə oyuncaq gətirir.
Haydi susurdu. Klara onun kefini açmaq üçün soruşdu:
– Keçilərin adları da var?
Haydi başı ilə təsdiqlədi. Sonra asta səslə:
– Qucuğaz, Ayıcığaz, Türk, Təkə, Qartopu, – deyərək yanaqlarından süzülməyə başlayan göz yaşlarını sildi.
Deta xala mürəbbiyə ilə mübahisəyə girişmədən «Necə razılaşmışdıqsa, elə də olacaq!» deyərək çıxıb getdi.
Frau Rottenmayer çox peşman olmuşdu: «Mən bu işə necə qol qoydum! Bu uşağı Klaranın yanında saxlamaq olmaz. Cındırından cin ürkür. Yazıb-oxumağı da bacarmır».
Nəhayət, mürəbbiyə məsələni Klaranın atası səfərdən qayıdana kimi təxirə salmaq qərarına gəldi.
Sebastyanla Tinetta şam yeməyi üçün süfrə açmışdılar. Nökər Klaranın arabasını itələyərək yemək otağına gətirdi və qızı arabadan qaldırıb masanın ətrafındakı stullardan birinə oturtdu. Frau Rottenmayer də Klaranın yanındakı stulda əyləşdi, Haydiyə isə işarə ilə başa saldı ki, üzbəüzdəki kətildə otursun.
Haydinin boşqabının yanında bir kömbə var idi: ağappaq, yupyumşaq. Haydi öz-özünə fikirləşdi: «Bu kömbəni nənəyə aparsam, çox yaxşı olar. Yaylaqdakı çörəklər bərkdir, nənənin dişi kəsmir. Bu kömbəni görüb çox sevinəcək». Sonra qızcığaz kömbəni götürüb cibində gizlətdi. Əlində yemək dolu qabla gələn Sebastyan bunu gördü, gülməmək üçün dodağını dişlədi.
Haydi ona baxıb qəfildən dedi:
– Sən lap Keçi Peterə oxşayırsan!
Bu sözləri eşidən frau Rottenmayer yerində donub-qaldı. Sonra hirsini birtəhər boğub dedi:
– Sebastyan, yeməkləri masaya qoyun! Uşağa gərək hər şeydən əvvəl nəzakət qaydalarını öyrədim.
Bunun ardınca Rottenmayer evdəki qulluqçularla necə davranmalı olduğu barədə Haydini uzun-uzadı tənbeh etdi. Qızcığaz mürəbbiyənin dediklərindən bircə onu başa düşdü ki, heç kimə «sən» deyə müraciət etmək olmaz.
– Amma mənə «sən»
