Qatardakı qız. Пола Хокинс

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Qatardakı qız - Пола Хокинс страница 2

Автор:
Жанр:
Серия:
Издательство:
Qatardakı qız - Пола Хокинс

Скачать книгу

məşğul olmağa nəsə yoxdu. Günün bu vaxtı, havanın belə işıqlı və nisbətən daha az tutqun olduğu, 1

      insanların küçələrə çıxıb qanqaraldıcı və adamın əsəbi-nə işləyəcək dərəcədə xoşbəxt olduğu yay günlərində

      bu cür yaşamaq – indi yaşadığım kimi – daha da çətin idi. Bu çox yorucu idi və onlara qoşulmadığınız təqdir-də özünüzü daha da pis hiss edəcəkdiniz.

      Qarşıda uzun həftə sonu, doldurulacaq qırx səkkiz boş saat vardı. Dəmir qutunu təzədən ağzıma apardım, amma içində bir damcı da qalmamışdı…

      8 İyul 2013, bazar ertəsi

      Səhər

      Yenidən 08:04 qatarında olmaq məni sakitləşdirmişdi. Səbəb yeni həftəyə başlamaq üçün tez bir zamanda Londona getmək üçün səbirsizliklə gözləmə-yim deyildi. Hətta Londonda olmaq belə istəmirdim.

      Yeganə istəyim yumşaq, içəriyə doğru çökmüş məx-mər oturacağa yayxanıb pəncərədən süzülən günəş

      şüalarının istisini, vaqonun fasiləsiz irəli-geri yellən-məsini, relslərin üstündə hərəkət edən təkərlərin sakitləşdirici ritmini hiss etmək idi. Başqa yerdə olmaqdan-sa, burda oturub yolun kənarındakı evlərə baxmağı üstün tuturdum.

      Bu xətt üstündə, yolumun təxminən yarısında yanan xətalı bir işıq vardı. Daha doğrusu, mənə elə gəlirdi ki, xətalıdı, çünki demək olar ki, qıpqırmızı idi. Çox vaxt ora çatanda dayanırdıq, bu bəzən saniyələrlə, bəzən də sonu görünməyən dəqiqələrlə davam edirdi. D

      vaqonunda otururdumsa – adətən orda oturardım – və

      1

      qatar həmin işığa çatanda dayanırdısa – adətən daya-nardı – yolun kənarındakı on beş nömrəli sevimli evimə doyunca tamaşa edə bilirdim.

      On beş nömrəli ev yolun kənarında yerləşən digər evlərə çox oxşayırdı: yarı viktorian üslublu, ikimərtə-bəli bu evin arxası dəmir yoluna qədər davam edən, bir neçə metrlik sahibsiz torpağı dəmir hasara kimi 20

      futa1 qədər uzanan, dar, baxımlı bir bağçaya baxırdı.

      Artıq bu evin hər daşını əzbərləmişdim. Hər kərpicinin yerini, ikinci mərtəbədəki yataq otağının pərdələrinin rəngini (krem rəngi, üst tərəfi tünd mavi naxışlı), ha-mamdakı nəfəsliyin boyasının soyulduğunu və damın sağ tərəfində 4 kirəmitin əskik olduğunu bilirdim.

      Bilirdim ki, isti yay günlərində evin sakinləri Ceyson və Cess arabir siyirmə pəncərədən çıxaraq mətbəxin üzərindəki dərmə-çatma eyvana qalxırlar. Mükəmməl cütlük idilər. Kişi tünd saçlı, əzələli, güclü, himayədar və nəzakətli idi. Möhtəşəm gülüşü vardı. Qadın isə incə, gözəl, ağdərili idi, sarı saçları qısa kəsilmişdi.

      Mütənasib bədən quruluşu, çillərlə bəzənmiş sivri yanaqları, gözəl çənəsi vardı.

      Qırmızı işıqda gözləyərkən həmişə gözlərim onları axtarırdı. Cess səhərlər, xüsusən də yay günlərində

      qəhvəsini həyətdə içərdi. Bəzən onu görəndə mənə elə

      gələrdi ki, o da mənə baxır; ona əl yelləmək istəyərdim. Çox utancaq idim. Ceysonu isə nadir hallarda gö-rərdim, işlədiyinə görə adətən evdə olmurdu. Evdə ol-masalar da nəylə məşğul olduqlarını təsəvvür etməyə

      çalışardım. Bəlkə də bu gün ikisi də icazəli idi və səhər Cess hələ də çarpayıda olanda Ceyson da səhər yeməyi 1 1 fut = 30,48 sm

      1

      hazırlayırdı, ya da bir yerdə qaçmağa getmişdilər, çünki qaçmağı çox sevirdilər. (Tomla mən də bazar günləri qaçmağa gedərdik, adət etdiyim sürəti bir az artırar, Tom isə özününkünü yarıya qədər azaldardı, beləcə

      yan-yana qaça bilirdik). Bəlkə də Cess yuxarı mərtəbədəki ehtiyat otaqda rəsm çəkir, ya da birlikdə çimir-dilər. Cessin əlləri kafellərdə, Ceysonunkular isə Cessin ombasında idi.

      Axşam

      Arxamı vaqondakılara çevirib yüngülcə pəncərəyə

      tərəf dönərək Yustondakı “Vistleşop”dan aldığım kiçik

      “Cenin Blank” şüşələrindən birini açdım. Soyuq olmasa da, eybi yoxdu. Plastik stəkana bir qədər süzəndən sonra qapağını bağlayıb şüşəni çantama qoydum. Bazar ertələri qatarda içmək – əgər kiminləsə birlikdə iç-mirdinsə – mən adətən belə etmirdim – elə də xoş qar-şılanmırdı.

      Bu qatarlarda tanış, hər həftə gördüyüm, harasa gedən və ya qayıdan üzlər olurdu. Güman ki, mənim onları tanıdığım kimi onlar da məni tanıyırdılar. Bununla belə yenə də əslində kim olduğumu görüb-görmədiklərini bilmirdim.

      Qeyri-adi bir axşam idi, isti olsa da boğanaq deyildi. Günəş tənbəl-tənbəl batmaqda, kölgələr böyümək-də, işıq ağacları qızılı rəngə bürüməkdə idi. Qatar taqqıltıyla irəliləyirdi. Evlərin önündən sürətlə keçərkən Ceyson və Cess axşam günəşinin solğun şüaları altında itib yox oldular. Tez-tez olmasa da bəzən onları yolun bu tərəfində görmək olurdu. Əks tərəfə gedən qatar 1

      yox idisə və qatarımız nisbətən yavaş gedirdisə, bir anlıq da olsa onları eyvanda görə bilirdim. Əgər bugün-kü kimi görə bilmirdimsə, xəyalımda canlandırmağa çalışırdım. Cess əlində bir qədəh şərab, ayaqlarını masaya qoyaraq eyvanda uzanıb, Ceyson da əlini Cessin çiyinlərinə qoyaraq başının üstündə dayanıb. Əllərinin toxunuşunun, ağırlığının sakitləşdirici və himayədar təsirini təsəvvür edə bilirdim. Bəzən özümü qucaqlamaq və əllə görüşmək də daxil olmaqla axırıncı dəfə nə zaman kiminləsə fiziki təmas qurduğumu yada salmağa çalışdığımı anlayır, ürəyim sıxılırdı.

      9 iyul 2013, Çərşənbə axşamı

      Səhər

      Keçən həftə gördüyüm paltar yığını hələ də orda idi və bir neçə gün əvvələ nisbətən daha tozlu, daha pərişan vəziyyətdə görünürdü. Hardasa oxumuşdum ki, qatar vurduğu zaman paltarlarımız da cırıla bilərmiş. Qatar vurmasıyla ölüm elə də qeyri-adi hadisə

      deyildi. Deyilənə görə, ildə iki yüz, ya üç yüz nəfər bu cür ölürdü. Yəni ən az iki gündən bir. Bunların nə qə-dərinin qəza olduğunu bilmirdim. Qatar asta sürətlə

      irəliləyərkən

Скачать книгу