utanc hissindən yaranan kədər üzümü yan-dıran alovla dalğalanacaqdı; əvvəl güclü, sonra zəif, sonra yenə güclü… Gözlərimi elə yummuşdum ki, elə
bil, bu yolla hər şeyi silə biləcəkdim. Bütün gün öz-özümə ən pis şeyin bu olmadığını təkrarlayıb duracaq-1
dım. Elədiyim ən pis şey bu deyildi; bu, hamının qarşısında yıxılmaq, ya da küçədə tanımadığım bir adamın üstünə qışqırmaq kimi deyildi. Yayda barbekü bişirər-kən ərimin dostlarından birinin arvadına təhqirlər yağ-dıraraq alçaltmaq kimi deyildi. Gecələrin birində evdə
dalaşarkən qolf çubuğu ilə ona hücum edib dəhliz divarının suvağını dağıtmaq kimi deyildi. Üç saatlıq nahar fasiləsindən sonra işə qayıdıb ofisdəkilərin baxışları altında səndələyərək içəri girmək kimi deyildi.
Martin Maylz məni kənara çəkib – “Məncə, indi evə
getsən daha yaxşı olar, Reyçl”, – demişdi. Bir dəfə, Londonun izdihamlı mərkəz küçələrindən birində, qısa müddət əvvəl restoranda tanış olduğu iki nəfərlə
oral sekslə məşğul olmasından danışan bir içki düş-kününün yazdığı kitabı oxumuşdum. Onu oxuyanda fikirləşmişdim ki, mən elə də pis deyiləm. Sərhəddimi bu nöqtədə cızmışdım.
Axşam
Bütün gün diqqətimi səhər gördüklərimdən başqa heç nəyə yönləndirə bilmədim, oturub-durub Cessi fikirləşdim. Niyə mənə elə gəlirdi ki, nə isə qaydasında deyil? Uzaqdan üzünün ifadəsini görmürdüm, amma ona baxan kimi başa düşmüşdüm ki, özünü tənha hiss edir. Hətta hiss edir yox, tənha idi. Bəlkə də elə idi, bəlkə də Ceyson evdə deyildi, insanları xilas etmək üçün təhlükəli ölkələrdən birinə getmişdi. Və Cess onun üçün darıxır, getməsinin vacib olduğunu qəbul etsə də, ona görə narahat olurdu.
1
Əlbəttə ki, onunçün darıxırdı, eynilə mənim kimi.
O nəzakətli və güclü idi, bir ərdə ola biləcək bütün xüsusiyyətlərə sahib idi. Üstəgəl, onlar arasında uyum da vardı. Ceysonun gücü, himayədarlığı Cessin zəif olduğunu göstərmirdi. Onun da güclü olduğu yerlər vardı, Ceysonu təəccübdən ağzıaçıq qoyan intellektual sıçrayışları vardı. Hər hansı problemi kəsib xırda his-sələrə ayıraraq “salam” vermək üçün sərf olunan vaxt ərzində həll edə bilirdi. İllərdir birlikdə olmalarına baxmayaraq, Ceyson yığıncaqlarda Cessin əlini burax-mazdı. Bir-birilərinə hörmət edir, alçaltmırdılar.
Bu axşam özümü yorğun hiss edirdim. Tamamilə
ayıq idim. Bəzi günlərdə özümü elə pis hiss edirdim ki, heç içə də bilmirdim. Bu gün isə içki haqqında düşü-nəndə ürəyim bulandı. Amma axşam qatarında ayıq olmaq çətin başa gəlirdi, xüsusən də indi, bu cür istidə.
Dərimin hər santimetrində tər puçurlanır, ağzımın içi gicişir, gözlərim ağrıyırdı; ovuşdurmaqdan bütün makiyajım yayılmışdı.
Çantamdan telefonumun vibrasiyasını eşidən kimi yerimdən sıçradım. Vaqonun digər tərəfində oturan qızlar əvvəl mənə, sonra bir-birinə baxıb qımışdılar.
Haqqımda nə düşündüklərini dəqiq bilməsəm də, yaxşı bir şey olmadığını başa düşmək çətin deyildi. Telefona doğru əyilərkən ürəyimin sürətlə döyündüyünü duydum. Bu zəngin yaxşı nəticələnməyəcəyini bilirdim: bu, bir gecəlik içkiyə ara verməyi tapşırmaq üçün zəng edən Keti də ola bilərdi. Ya da gələn həftə Londona gələcəyini, ofisimə dəyəcəyini və axşam birlikdə
şam edə biləcəyimizi deyən anamın da olması müm-1
kün idi. Ekrana baxdım. Zəng Tomdan idi. Bir saniyə
düşünüb, telefonu açdım.
– Reyçl?
Onu tanıdığım ilk beş il ərzində heç vaxt Reyçl olmamışdım, həmişə Reyç idim. Bəzən “Şelli” deyərdi, çünki bu addan zəhləm gedirdi və nə qədər əsəbiləş-səm də, gülüşünə dözməyib ona qoşulmağım onu da-ha çox güldürərdi.
– Reyçl, mənəm, – səsi boğuq idi, yorğun olduğu hiss olunurdu. – Qulaq as, bunu qurtarmalısan, eşidir-sən?
Cavab vermədim.
Qatar sürətini azaldırdı və demək olar, evin yanına çatmışdıq; köhnə evimin. Ona, – “bayıra çıx, çəmənlikdə dayan, sənə bir dəfə də olsa baxım”, – demək istədim.
– Xahiş edirəm, Reyçl, mənə zəng etməyin düzgün deyil. Özünü toplamalısan.
Boğazımda sanki çay daşı boyda bir şey düyünlən-mişdi, hamar və inadcıl idi. Udquna bilmirdim. Danışa bilmirdim.
– Reyçl? Eşidirsən? Bilirəm ki, vəziyyətin yaxşı deyil, buna görə təəssüf edirəm, doğrudan da… Amma mən sənə kömək edə bilmərəm; bu ardı-arası kəsilmə-yən zənglərin Annanı çox məyus edir. Yaxşı? Daha sə-nə kömək edə bilmərəm. AA2ya filan get. Xahiş edirəm, Reyçl. Bu gün işdən sonra AA toplantısına dəy.
Çirkli sarğını barmağımdan çıxarıb altındakı solğun, qırışmış ətə baxdım. Dırnağımın küncündəki qan qurumuşdu. Sağ əlimin baş barmağını kəsiyin ortasına 2 Adsız Alkoqoliklər
1
basan kimi yara açıldı, ağrı kəskin və güclü idi. Nəfəs aldım. Yaradan qan axmağa başladı. Vaqonun digər tərəfindəki qızlar mənasız baxışlarla mənə baxırdılar.
MEQAN
Bir il əvvəl
1
16 may 2012, Çərşənbə
Səhər
Qatarın gəldiyini eşidirdim, ritmini əzbərləmişdim. “Norzkout” stansiyasından çıxan kimi sürəti artırır, döngədən taqqıltıyla dönüb uğuldamağa başlayandan sonra isə azaldırdı. Bəzən isə evdən təxminən iki yüz yard3 irəlidəki işıqda dayananda qatarın əyləcinin səsi eşidilirdi. Qəhvəm masanın üstündə soyu-muşdu, amma mən çox tərləmişdim və durub qəhvəmi təzələməyə tənbəllik edirdim.
Bəzən heç keçib gedən qatarlara baxmırdım da, sadəcə səslərinə qulaq asırdım. Səhərlər gözlərimi yumub burda otururdum, göz qapaqlarıma dəyən isti günəş şüası narıncı rəngə çalırdı. İndi başqa bir yerdə də
ola bilərdim. Məsələn,
