mümkün idi.
Eyvanda oturub yağışı gözləyirdim. Başımın üstündəki səma bozarmışdı; dairələr çəkərək burulur, buludları ağuşuna alırdı, hava nəmdən ağırlaşmışdı.
Skott təxminən bir saata evdə olacaqdı və mən hər şeyi ona deməli idim. Ancaq bir-iki dəqiqəlik hirslənəcəkdi; könlünü necə alacağımı bilirdim. Bütün günümü evdə
keçirməyi planlaşdırmırdım: bir müddətdir ki, müəyyən planlar qururdum. Fotoqraflıq kursuna gedə bilərdim, ya da bir mağazada yer götürüb zərgərlik məmu-latları sata bilərdim. Yemək bişirməyi də öyrənmək olardı…
Məktəbdə müəllimlərimdən biri mənə bir dəfə demişdi ki, özümü davamlı olaraq yenidən kəşf edə bilirəm. Onda nə demək istədiyini tam başa düşməmiş, sözlərini ciddi qəbul etməmişdim, amma indi bu fikri bəyənməyə başlayırdım. Qaçaq, sevgili, həyat yoldaşı, ofisiant, qalereya müdiri, dayə və daha nələr… Bəs sabah kim olmağı arzulayırdım?
İşdən çıxmağı doğrudan da istəmirdim, amma sözlər ağzımdan qeyri-ixtiyari çıxdı.
1
Mətbəx stolunun arxasında oturmuşduq, Anna uşağı qucağında tutmuşdu və Tom da evdən bir şey götürməyə gəldiyi üçün mətbəxdə idi – qəhvə içirdi.
Əslində, bu çox gülünc idi; mənim orada olmağımın heç bir mənası yox idi. Ən pisi də o idi ki, özümü çağırılmamış qonaq kimi yersiz hiss edirdim.
Birdən ağzımdan, – “başqa bir iş tapmışam”, – kəlməsi çıxdı, – “ona görə daha bu işi görə bilmərəm”.
Anna mənə tərəf çevrildi, deyəsən, inanmamışdı.
Sadəcə olaraq, – “çox təəssüf”, – dedi. Amma sözləri elə də səmimi alınmamışdı. Elə bil rahatlanmışdı. Məndən nə iş tapdığımı belə soruşmadı. Buna görə mən də
rahat olmuşdum, çünki inandırıcı bir yalan fikirləşməyə fürsət tapmamışdım.
Tom isə elə bil bir az çaşmışdı. – “Səninçün darıxa-cağıq”, – dedi, amma təbii ki, yalan danışırdı.
Əslində, məyus olacaq yeganə insan Skott idi, ona demək üçün nəsə fikirləşməli idim. Məsələn, Tomun məndə gözü olduğunu deyə bilərdim. Və bu hər şeyə
nöqtə qoyardı.
20 Sentyabr 2012, Cümə axşamı
Səhər
Saat təzəcə yeddi olmuşdu, sərin idi, amma bura –
yan-yana düzülmüş, yaşıl və soyuq, bitdikləri cığırlar-dan canlarını qurtarıb onlara həyat verəcək günəş
şüalarına qovuşmağa can atan bu bağ-bağça çox gözəl idi. Neçə saatdır oyaq idim, yata bilmirdim. Neçə gün idi ki, gözümə yuxu getmirdi. Bu vəziyyətdən zəhləm 1
gedirdi, yuxusuzluğa heç nəyə olmadığı qədər nifrət edirdim. Sadəcə olaraq, burda uzanmışdım; beynimin içindəki səsləri dinləyirdim: tık, tık, tık, tık… Hər yerim qaşınırdı. Başımı qırxdırmaq istəyirdim.
Qaçmaq istəyirdim. Üstü açıq maşınla uzun bir sə-yahətə çıxmaq istəyirdim. Maşınımı sahilə sürmək istəyirdim; hər hansı bir sahilə. Sahildə gəzmək istəyirdim. Qardaşımla mən davamlı olaraq maşınla səyahət edəcəkdik. Benlə belə bir planımız var idi. Əslinə qalsa, planın çox hissəsini Ben qurmuşdu, o əsl xəyalpərəst idi. Motosikletlə Parisdən Kot-d'Azura, ya da Amerikaya gedib, Sakit okean sahillərinə düşəcəkdik; Sietldən Los-Ancelesə gedəcəkdik, Buenos Ayresdən Karakasa doğru Çe Gevaranın yolunu izləyəcəkdik.
Bəlkə bütün bunları eləsəydim, indi nə edəcəyimi bilmədən burada oturmazdım. Bəlkə də bunları eləsəydim, məhz burda, vəziyyətimdən məmnun halda oturardım. Amma edə bilməmişdim, çünki Ben Parisə qədər gedə bilmədi. Hətta Kembricə qədər belə gedib çıxmağı bacarmadı. A10-da4 öldü, kəllə sümüyü təkərlərin altında əzildi.
Hər gün onunçün darıxırdım. Məncə, hamıdan da-ha çox… Həyatımdakı, ruhumun mərkəzindəki ən böyük boşluq o idi. Bəlkə də sadəcə olaraq bir başlanğıc idi. Dəqiq bilmirdim. Bütün bunların Benlə əlaqəli olub-olmadığına da əmin deyildim. Hər şeyin ondan sonra və ondan əvvəl baş verənlərlə əlaqəli olub-olmadığını da anlamırdım… Bildiyim yeganə bir şey vardı: bir anlıq hər şey qaydasına düşür, həyat gözəlləşir, heç 4 İngiltərənin şimalıyla cənubunu birləşdirən əsas yol 1
bir şeyə ehtiyac duymur, sonra birdən tamamilə uzaqlaşmağa can atır və alt-üst olurdum.
Onda psixoloqa getməli idim. Bu, eyni zamanda həm qəribə, həm də maraqlı ola bilərdi. Həmişə fikirləşirdim ki, katolik olmaq, günahlardan arınmağa getmək, yüklərdən xilas olmaq və səni bağışladığını, keçmişə bir xətt çəkdiyini deyən kiminsə olması əyləncəli ola bilər.
Bu, əlbəttə ki, eyni şey deyildi. Bir az gərgin idim, amma son vaxtlar yata bilmirdim və Skott da eynilə
mənim kimi görünürdü. Ona demişdim ki, tanıdığım insanlarla bu barədə danışmaq mənimçün çətindir, hətta bunu səninlə belə danışa bilmirəm. O da mənə
problemin elə bunda olduğunu, tanımadıqlarımla hər şeyi danışa biləcəyimi söyləyirdi. Amma bu elə də düz deyildi. Birdən-birə hər şeyi danışa bilməzdim. Yazıq Skott. Məsələnin heç yarısını da bilmirdi. Məni o qədər sevirdi ki, bu məni çox pərişan edirdi. Bunu necə bacara bilirdi, bilmirdim. Öz-özümü dəli edəcəkdim.
Amma nəsə etməli idim və ən azından bu nəyəsə
çalışmaq sayılırdı. Bütün planlarım – fotoqraflıq kursu, aşpazlıq dərsləri – doğrudan da indi fikirləşəndə bir az mənasız gəlirdi; elə bil reallığı qəbul edib yaşamaq əvəzinə rol oynayırdım. Özümə bir məşğuliyyət tapmalı idim, məsrəfli bir məşğuliyyət. Mən bunu edə bilməzdim – sadəcə həyat yoldaşı olmaqla kifayətlənə bilməzdim. İnsanların günlərini necə boş-bekar keçir-diklərini başa düşə bilmirdim. Kişilərin evə gəlməsini və onları sevməsini gözləyirdilər. Ya da günlərini keçirmək üçün müvəqqəti nəsə axtarırdılar.
1
Axşam
Gözləməli oldum. Seansım yarım saat əvvəl başlamalı idi, amma hələ da burda, gözləmə otağında oturmuş, “Vogue”un səhifələrini çevirərək çıxıb getmək haqqında fikirləşirdim. Həkimlərin qəbullarının gecikə biləcəyini bilirdim, amma psixoloqların?! Filmlər-dən öyrəndiyim qədəri
