buna səbəb səsi idi: mülayim və ahəstə
bir səs. Gözlədiyim kimi, yüngül ləhcəsi vardı, çünki adı Dr. Kamal Abdik idi. Tünd bal rəngli dərisinin onu cavan göstərməsinə baxmayaraq, otuz yaşlarında olduğunu güman etmək olardı. Üzərimdə olduğunu təsəvvür etdiyim əlləri vardı, barmaqları uzun və incə idi, sanki dərimə toxunduğunu hiss edirdim.
Elə əhəmiyyətli bir şey danışmadıq; sadəcə giriş
verdik, tanış olma mərhələsini keçdik, məndən problemin nə olduğunu soruşanda qarabasmalarımdan, yu-1
xusuzluqdan, gecələri yuxuya getməkdən qorxub gö-züaçıq uzanmağımdan danışdım. Bu mövzu haqda bir az da aydın danışmağımı xahiş etdi, ancaq mən hələ
buna hazır deyildim. Narkotik və alkoqoldan istifadə
edib-etmədiyimi soruşdu. Ona bu yaxınlarda başqa günahlar işlətdiyimi deyərək gözlərinin içinə baxdım.
Deyəsən, nə haqda danışdığımı başa düşmüşdü. Sonra, elə bil, məsələyə daha ciddi yanaşmalı olduğumu hiss etdiyimə görə qalereyamın bağlanmasından, özümü davamlı olaraq boşluqda hiss etməyimdən, istiqa-mətimi itirməyimdən, vaxtımın çoxunu reallıqla yox, düşünməklə keçirməyimdən danışdım. Elə də çox danışmır, arada bəzi cavablar verirdi; amma danışığını eşitmək istədiyimə görə seans bitəndə ondan haralı olduğunu soruşdum.
– Meidstondanam, – dedi, – Kentdən. Ancaq bir neçə il əvvəl Korliyə köçmüşəm, – deyə əlavə etsə də, sualıma cavabın bu olmadığını anladı və hiyləgərcəsi-nə gülümsədi.
Skott evdə məni gözləyirdi; əlimə bir içki verdi, seans haqda ətraflı öyrənmək istəyirdi. Hər şeyin qaydasında olduğunu dedim. Psixoloq haqda suallar verdi: Ondan xoşum gəldimi? Necə adam idi? Yaxşı olduğunu dedim, çünki çox həvəsli görünmək istəmirdim.
Ben haqda danışıb-danışmadığımızı soruşdu. Skott elə
hesab edirdi ki, hər şeyin səbəbi Bendi. Bəlkə də haqlı idi. Bəlkə də məni düşündüyümdən daha yaxşı tanıyırdı.
1
25 Sentyabr 2012, Çərşənbə axşamı
Səhər
Bu gün tezdən durmuşdum; cəmi bir neçə saat ya-ta bilmişdim, amma bu son həftədə irəliləmə hesab oluna bilərdi. Yerimdən duranda özümü demək olar, yenilənmiş hiss etdim və eyvanda oturmaq əvəzinə piyada gəzintiyə çıxmaq qərarına gəldim.
Özüm də fərqinə varmadan uzun müddətdir özümü evə qapatmışdım. Bu günlərdə getdiyim yeganə
yer mağazalar, pilates dərslərim və psixoloqum idi. Bəzən də Taragilə gedirdim. Qalan vaxtımı isə evdə keçi-rirdim. Narahatçılığım təəccüblü deyildi.
Evdən çıxıb sağa döndüm, “Kinqli” küçəsinə gedən yola çıxdım. “The Rose” adlı barı keçdim. Ora tez-tez gedirdik, artıq niyə getmədiyimiz belə yadımda deyildi. Əslində, oranı elə də sevmirdim, qırx yaşlarına yaxın çoxlu cütlük sərxoş olana qədər içib, daha yaxşı seçimlərinin olub-olmadığını öyrənmək və cəsarətlə-rini yoxlamaq üçün ora-bura boylanırdılar. Bəlkə də
ora getməyə buna görə son qoymuşduq, çünki bu xoşuma gəlmirdi. Barı və mağazaları keçdim. Çox uzaqlaşmaq istəmirdim, məqsədim bir az ayaqlarımı açmaq idi.
Səhər tezdən, dərs başlamamış, işə tələsənlərin izdihamı yaranmamışdan evdən çıxmaq yaxşı idi; bu vaxt küçələr boş və təmiz, gün gözlənilməzliklərlə do-lu olurdu. Yenidən sola döndüm və bizim yeganə yaşıllıq ərazimizə – kiçik oyun parkına tərəf yollandım.
İndi boş idi, amma bir neçə saata təzə yeriməyə başlamış körpələr, analar, dayələrlə dolacaqdı. Pilatesdəki 1
qızların yarısı – elastik, gözəl formalı bədənlərdən və
“Starbucks”larına bükülmüş manikürlü əllərdən ibarət qızlar, – bura gəlib “Sweaty Betty”ə tərəf yola düşəcək-dilər.
Parkı keçərək yoluma davam etdim, Rozberi Bul-varına doğru irəlilədim. Ora dönsəm qalereyamın –
bir vaxtlar mənim olan və artıq boş bir mağaza pəncərəsinə çevrilmiş qalereyamın yanından keçməli olacaqdım, amma bunu etmək istəmirdim, çünki hələ də
yadıma düşəndə dilxor olurdum. Uğur əldə etmək üçün çox çalışmışdım. Yanlış yer, yanlış vaxt – bu cür yaşayış massivində incəsənətə ehtiyac yox idi; bu cür maddi vəziyyət ilə mümkün ola bilməzdi. Əvəzində
sağa dönüb “Tesco Express”in və ev alqı-satqı ofisindən tanıdıqlarımın getdiyi digər bir barın yanından öt-dum. Sonra da evimizə qayıdan yola girdim. Artıq uçuşan kəpənəkləri hiss edirdim, narahat olmağa başlamışdım. Uotsonlarla üzbəüz gəlmək istəmirdim, çünki onları görəndə qəribə vəziyyət yaranırdı; təzə iş tap-mamağım, onlarla işləmək istəmədiyimə görə yalan danışmağım açıq-aydın ortada idi.
Sadəcə olaraq Annanı görəndə də qəribə olurdum.
Tom özünü görməməzliyə vururdu. Anna hər şeyi öz üzərinə götürürdü. Bəlkə də elə düşünürdü ki, qısa dayəlik karyeram onun, ya da uşağının ucbatından bit-məli olub. Uşağın tez-tez ağlamağı onu sevməyi çətin-ləşdirirdisə də, bu, mənimçün problem deyildi. Əslində, vəziyyət tamam qarışıq idi; təbii ki, bunu ona deyə
bilməzdim. Nə isə… Deyəsən, özümü evə qapamağı-mın səbəblərindən biri də Uotsonları görmək istəməməyim idi. Ürəyimdə burdan köçmələrini arzulayır-1
dım. Annanın burdan xoşu gəlmədiyini bilirdim.
Onun bu evdən, ərinin keçmiş arvadından və qatarlar-dan zəhləsi gedirdi.
Tində dayanıb yeraltı keçidə baxdım. Soyuq və
nəm iyi həmişə tüklərimi biz-biz edirdi. Bu, altında-kıları görmək üçün qayanı tərsinə çevirməyə bənzəyirdi: nəm, qurdlar və torpaq…
Bütün bunlar mənə uşaqlıqda həyətdə oynayarkən Benlə birgə gölməçəyə gedib qurbağa axtarmağımızı xatırladırdı. Yeriməyə davam etdim. Küçə təmiz idi –
Tom və Anna görünmürdü – əslinə qalsa hər şeyi dra-matikləşdirməyə meyilli tərəfim olduqca təəssüflənirdi.
Axşam
Skott
