özüm üçün dəqiqləşdirmişdim, bunu, bu cür səhər-ləri hələ də bu cür ürəklə, bu qədər həvəslə düşünmə-yim qəribə olsa da, vəziyyət belə idi. Otları titrədən külək, qumluqların üzərindəki səma, siçanların qaçış-dığı şam, çirkab və musiqiylə əhatə olunan daxmalar…
İndi mənə yuxu kimi gəlirdi.
Ürək döyüntülərimin sürətləndiyini hiss etdim.
Pilləkənlərdən gələn ayaq səslərini eşidirdim, mə-ni çağırırdı.
“Bir dənə də qəhvə istəyirsən, Meqs?”
Yuxu bitdi, oyandım.
Axşam
Küləkdən bir az üşüsəm də martinimə əlavə etdiyim iki barmaq vodka məni tərlətmişdi. Eyvanda idim və Skotun evə gəlməsini gözləyirdim. Məni Kinqli küçəsindəki italyan restoranına şam yeməyinə aparması üçün razı salmaq fikrində idim. Neçə ildir evdən kənarda şam etmirdik.
Bu gün elə də çox iş görməmişdim. St.Martinsdəki toxuculuq kursuna müraciət məktubu yazmalı idim.
Başlamışdım, amma mətbəxdə işləyərkən təsadüfən bir qadının çığırtılarını eşitdim; səsi tükürpədici idi; elə
bildim ki, kimisə öldürürlər. Qaçıb özümü həyətə atdım, amma heç nə görmədim.
Qadının səsi hələ də gəlir, arasıkəsilmədən qula-ğımda əks-səda verirdi; doğrudan da şiddətli və çarəsiz idi.
“Neynirsən? Ona neynirsən? Ver mənə onu, ver mənə!”
1
Çıxandan sonra bir neçə saniyə də olsa davam etmişdi.
Yuxarı mərtəbəyə qaçıb eyvana çıxdım. Ağacların arasından bir neçə həyət uzaqlıqda – kolluğun yanında iki qadın gördüm. Biri qışqırırdı – bəlkə ikisi də birdən qışqırırdı – və yanlarında var gücü ilə çığıran bir uşaq da vardı.
Polisə zəng etmək ağlıma gəlsə də sonradan elə bil vəziyyət sakitləşdi. Qışqıran qadın qucağındakı uşaqla birgə evin içinə qaçdı. O biri isə bayırda qaldı. Evə tərəf qaçan qadın büdrədi, amma qamətini düzəltdi və
həyətdə qaça-qaça dövrə vurmağa başladı. Bu doğrudan da qəribə mənzərə idi. Allah bilir nə baş vermişdi!
Amma düzünü deyim ki, bu, bir neçə həftədir yaşadığım ən böyük həyəcan idi.
Daha getmək üçün qalereyam qalmadığına görə
günlərim də boş-bekar keçirdi. Qalereyam üçün darıxırdım. Hətta əllərində “Starbucks”ları ilə gəlib şəkillərə baxaraq dostlarına balaca Cessinin bağçada çəkdiyi şəkillərin bundan daha qəşəng olduğunu deyən darıxdırıcı, mükəmməl analar üçün belə darıxırdım.
Bəzən, – “keçmişdəkilərdən kimisə tapmağa çalı-şımmı görəsən”, – deyə fikirləşirəm, amma onlarla nə
danışa bilərdim ki? Evlənib xoşbəxt olan Meqanı heç tanımayacaqdılar. Onsuz da dönüb keçmişə baxmaq kimi bir riskə gedə bilməzdim, bu istənilən zaman üçün pis ideya idi. Yayın bitməsini gözləyirdim, sonra iş axtarmağa başlayacaqdım. Bu uzun yay günlərini boş keçirsəm, heyif olardı. Burda, bu yaxınlarda bir məşğuliyyət tapacaqdım, bunu bilirdim.
1
14 avqust 2012, Çərşənbə axşamı
Səhər
Bir də gördüm ki, qarderobun qarşısında dayanıb, az qala yüzüncü dəfə gözəl geyimlərimin olduğu rəfə
baxıram. Bu kiçik, amma modern incəsənət qalereya-sının müdiri üçün əla qarderob idi. Ordakı heç bir geyim dayəyə uyğun gəlməzdi. Aman Allah, bu sözün özü belə ürəyimi bulandırırdı. Cins şalvar və köynək geyinib saçlarımı arxaya daradım. Hətta makiyaja belə
ehtiyac duymadım. Bütün günümü bir körpəylə keçi-rəcəyəm deyə gözəlləşməyin nə mənası vardı ki?
Hirsimi tökməyə yer axtararaq sürətlə aşağı düşdüm. Skott mətbəxdə qəhvə hazırlayırdı. Gülümsəyib mənə baxan kimi əhvalım dəyişdi. Qaşqabağım gülümsəmə ilə əvəz olundu. O, qəhvəmi verib məni öp-dü.
Buna görə onu qınamağın mənası yox idi, mənim fikrim idi. Eyni küçədə yaşayan qonşunun uşağına dayəlik etməyi mən özüm istəmişdim. Onda fikirləşirdim ki, maraqlı ola bilər. Bu tamamilə dəlilik idi, doğrudan da, yəqin sərsəmləmişdim. Darıxırdım, havalanmış-dım, maraqdan dəli olurdum. Görmək istəyirdim. Deyəsən, bu fikir onun həyətdə ağlamasını eşidəndən sonra ağlıma gəlmişdi. Nə baş verdiyini bilmək istəyirdim. Əlbəttə ki, bunu soruşmamışdım. Belə bir şeyi ne-cə soruşmaq olardı ki?
Skott məni cəsarətləndirmişdi. Bunu təklif edəndə
sevincindən uçmuşdu. Körpələrlə vaxt keçirməyin 1
məni sakitləşdirəcəyini güman edirdi. Əslində isə tamamilə əks təsir göstərirdi; işim qurtaran kimi qaçaraq evə gəlir, tələsik paltarlarımı soyunub özümü vanna otağına atır, üstümdən gələn uşaq qoxusundan canımı qurtarmağa çalışırdım.
Baxımlı, saçları düzəldilmiş halda qalereyaya gedib, yetkin insanlarla incəsənət, kino və ya hər hansı mövzuda müzakirələr etdiyim günlər üçün darıxırdım.
Heç nə Anna ilə etdiyim söhbətlərdən pis ola bilməzdi.
Aman Allah, o qadın necə də darıxdırıcı idi! Əvvəllər bəlkə də özüylə bağlı nəsə danışardı, amma artıq yeganə mövzusu uşağı idi. Üşümür, elə deyil? Tərləməyib ki? Nə qədər su içib? Üstəgəl, həmişə də evdə idi; ona görə də çox vaxt özümü ehtiyatda qalmış adam kimi hiss edirdim. Mənim işim Anna dincələndə uşaqla məşğul olmaq idi. Hansı səbəbə görə dincəlirdi ki? Bu azmış kimi həm də çox gərgin idi. Fasiləsiz olaraq evdə
ora-bura fırlanıb öz varlığını hiss etdirirdi. Nə vaxt bir qatar keçsə diksinir, telefon zəng çalanda isə gözlənilmədən yerindən sıçrayırdı. “Necə də həssasdırlar, elə
deyil?” – deyirdi və bu barədə onunla razı idim.
Evdən çıxıb ağırlaşmış ayaqlarımla Blenheym küçəsindəki evlərinə qədər 50 metrə yaxın yolu piyada getdim. Addımlarımı sürətləndirə bilməzdim.
Bu gün qapını Anna yox, əri
