– Балетми, ишқилиб-да. Ёзнинг жазирама иссиғида ҳам кунига икки соат рақс билан шуғулланарди. Машғулотлар бора-бора унинг оёқларини йўғонлаштириб, хунук қилиб қўйишидан ташвишланарди. Биз доим бирга шашка ўйнар эдик.
– Шошма, нима ўйнардик дейсан?
– Шашка.
– Шашка?! Эҳ, худойим!
– Ҳа, шашка ўйнардик. У битта ҳам “қиролича”ни ишлатмасди. Тошини “қиролича” қилволиб, ҳеч уни юрмаса дегин. Жейн ҳамма “қиролича”ларини орқа қаторга тизиб, уларни шунчаки сақлаб турарди. Ўйин тугагунча ҳам улардан ҳеч фойдаланмасди. Унга “қиролича”ларнинг мана шундай бир қатор бўлиб туриши ёқар эди.
Стредлейтер чурқ этмади. Бундай мавзулар кўпчиликни қизиқтирмайди ўзи.
– Бизнинг клубда Жейннинг онаси ҳам ишларди, – дедим. – Бир пайтлар соққа топиш учун ўйинчиларнинг турли хоккей анжомларини кўтариб юрганман. Бир-икки сафар унинг онаси учун ҳам ишлаб берганман. Бечора тўққизта чуқурча орасида бир юз етмиш марталаб бориб келарди.
Стредлейтер менга деярли қулоқ солмаётганди. У ўзининг сочларини башанг қилиб тараш билан банд.
– Унинг ёнига бориб сўрашиб қўйсам бўларди. Нима дейсан? – сўрадим мен.
– Албатта, нега бўлмас экан?
– Ҳа, бораман, бир дақиқадан кейин.
Стредлейтер сочига фарқ оча бошлади. Одатда у сочини соатлаб тарарди.
– Жейннинг ота-онаси ажрашиб кетган. Кейин ойиси бир итдан тарқаган пиёнистага эрга текканди, – дедим мен. – У кишини жуда яхши эслайман. Ўзи қилтириқ, оёқлари жун босиб кетган эди. У доимо калта иштон кийиб юрарди. Жейннинг айтишича, у қандайдир драматург эмиш. Лекин қачон кўрсам маст аҳволда детектив радиодрамани тинглаб ўтирган бўларди. У жин ургур ҳовлисида қип-яланғоч югуриб юрарди. Ҳаттоки, Жейннинг ёнида ҳам.
– Йўғ-э? – деди Стредлейтер. Итсифат алкаш яланғоч ҳолда Жейннинг ёнида югуриб юргани ҳақидаги гап уни қизиқтириб қўйганди. Бу ҳароми Стредлейтер ўтакетган шаҳватпараст эди.
– Унинг болалиги расво ўтган. Беҳазил, – дедим мен.
Ваҳоланки, буни Стредлейтерга умуман қизиғи йўқ эди. Унинг қулоқлари фақат шаҳвоний гапларни эшитишга созланганди. Уни фақат ана шунақа мавзудаги гаплар қизиқтирарди.
– Жейн Галлагер! Ё тавба-а. – Уни хаёлимдан чиқаролмаётгандим, ўлай агар. – Унинг ёнига бориб ҳеч бўлмаса сўрашиб қўйишим керак.
– Боядан бери валдираб ўтирмасдан, саломлашиб келмайсанми унда? – деди Стредлейтер.
Дераза ёнига бордим. Аммо ювиниш хонаси нафасни бўғадиган иссиқлигидан буғланиб кетган ойнадан ташқарини кўриб бўлмасди. – Ҳозир бундай кайфиятдамасман. Чин сўзим, бунинг учун одамнинг кўнгли чопиб туриши керак-да. Менда эса ундай эмасди. – Уни Шиплида ўқияпти деб ўйлардим. Қасам ичаманки, уни Шиплида деб юрардим, – дея бирпас у ёқдан-бу ёққа юрдим. Бошқа қиладиган ишим ҳам йўқ эди-да.
– Жейнга ўйин ёқдими? – сўрадим.
– Менимча, ёқди. Тағин билмадим.
– У ҳар доим бирга шашка ўйнаганларимиз, яна шунга ўхшаш нарсалар ҳақида сенга гапирадими?
– Худо
