берди Уинстон Лэнгдон лифтга кираркан. – Учинчи қаватга борамиз.
Манзилга етиб келгач, Лэнгдон ташқарига қадам босди.
– Жуда соз, – Лэнгдоннинг боши ичида Уинстоннинг хушчақчақ товуши жаранглади. – Чап тарафингиздаги галереяга юринг. У бизни тўғри намойишлар залига элтади.
Лэнгдон ортиқча гапирмай, антиқа санъат асарлари билан тўлган галерея ичра гипнозлангандек кета бошлади. У йўл‐йўлакай оппоқ деворга вақти‐вақти билан юмшоқ қизил мум парчаларини отаётган пўлат замбарак, симдан тўқилгани учун сузишга яроқсиз қайиқ, силлиқланган металл парчаларидан қурилган шаҳарнинг митти макети каби ажойиб нарсаларни кўрди.
Галереянинг чиқаверишидаги катта ўлчамли нарса Лэнгдоннинг эътиборини шунчалик тортдики, профессор чақмоқ ургандек жойида қотиб қолди.
“Қасам ичаман, – ўйлади у, – бу музейдаги энг ғалати санъат асари бўлса керак.”
Хонанинг бутун эни бўйлаб шифтгача панель ўрнатилган, унда узун чизиқ бўйлаб югураётган ва осмонга сакраётган кулранг бўриларнинг ёғоч ҳайкаллари акс этарди. Ҳаракатланиб, сакраётган бўрилар кўзга кўринмас шиша деворга бориб урилар ва пастга қулаб, ўлик бўрилар уюмини ҳосил қиларди.
– Кўриб турган асарингиз “Тўқнашув” деб аталади, – тушунтирди Уинстон Лэнгдоннинг ҳайратланганини сезгандек. – Девор томон чопаётган тўқсон тўққизта бўри тўда кайфияти, умумқабул қилинган меъёрлардан чиқиб кетишга жасорат етишмаслиги рамзи ҳисобланади.
Лэнгдон бу асарнинг ҳақиқатга нақадар яқинлигидан лол қолди. “Бугун Эдмонд умумқабул қилинган меъёрларни бутунлай парчалаб ташламаса деб қўрқаман.”
– Энди, тўғрига юрсангиз, – деди Уинстон, – анави олмос шаклидаги суратнинг чап томонида чиқиш эшигини топасиз. Бу асар Эдмонднинг энг севимли рассомларидан бирига тегишли.
Олдиндаги ёрқин суратга қараб, Лэнгдон ўзига хос чизиқлар, тиниқ ранглар ва ўйноқи кўзлар кимнинг ижодига тегишли эканини дарҳол сезди.
"Хуан Миро", ўйлади профессор. Унга Барселоналик таниқли рассомнинг худди сюрреалист витражга ишланган ёш болаларнинг расм бўяш китобини эслатувчи ижод намуналари ҳамиша ёққан.
Гарчи Лэнгдон бу асар билан яхши таниш бўлса-да, унинг ёнида бир зум тўхтади, суратнинг бўёқ изи қолмаган теп‐текис юзасини кўриб таажжубланди:
– Бу қайта ишланган нусхами?
– Асло. Бу асл нусха, – жавоб берди Уинстон ғурурланиб.
Лэнгдон яқинроқ борди. Сурат катта принтерда қоғозга босиб чиқарилгани кўриниб турарди.
– Уинстон, бу нусха‐ку. Ҳатто матога ҳам чизилмаган, оддий қоғоз нусха!
– Мен мато билан ишламайман, – деди Уинстон. – Дастлаб виртуал равишда чизаман, сўнг Эдмонд чизганларимни принтердан чиқариб беради.
– Шошманг, – Лэнгдон қулоқларига ишонмади, – Бу суратни сиз чизганмисиз?
– Ҳа, – хижолатомуз кулди Уинстон. – Хуан Миронинг услубига тақлид қилиб кўрдим.
– Тушунарли.
