эшик ортидаги туннелнинг кенглиги чамаси олти метр эди. Унинг деворлари қалин қора мато билан қопланиб, оёқ остига ҳашаматли гилам тўшалганди. Девор пойдевори бўйлаб икки қатор қилиб ўрнатилган чироқлар тизмаси туннелдаги ягона ёруғлик манбаи эди.
– Илтимос, оёқ кийимларингизни ечсангиз, – назокат билан сўради музей хизматчиси янги етиб келганлардан. – Уларни ечиб, қўлингизга олинг.
Лэнгдон дабдабали чарм туфлисини ечиб, юмшоқ гиламга пайпоқчан оёқ қўйган заҳоти танаси роҳатдан яйраб кетди. Атрофдан бошқа меҳмонларнинг ҳам ҳузурланиб оҳ тортгани эшитилди.
Туннель ичра оҳиста юраркан, Лэнгдон олдинда чегара вазифасини ўтаётган қора пардага кўзи тушди. У ерда бир нечта музей хизматчилари етиб келган меҳмонларни кутиб олиб, уларга қалин сочиқ тутқизар, сўнг парда ортига кузатиб қўярди.
Бироз олдин туннель ичини қоплаган меҳмонларнинг ҳаяжонли шивир‐шивири тиниб, ўрнини ноаниқ сукунат эгаллади. Лэнгдон пардага яқинлашганда хизматчи унга ҳам тахланган мато тутқазди. Мато аслида сочиқ эмас, балки бир учига ёстиқ тикилган кичикроқ чойшаб экан. Лэнгдон хизматчига миннатдорлик билдириб, парда орқали ичкарига кирди ва қаршисида пайдо бўлган манзарадан тили калимага келмай қолди.
Гарчи Лэнгдон парда ортида нима борлиги ҳақида тасаввурга эга бўлмаса ҳам, ҳозирги манзарага дуч келишини умуман кутмаганди.
“Биз… шаҳар ташқарисидамизми?”
Лэнгдон айни дамда ўзини бепоён даланинг бир четида кўрди. Унинг боши узра қоронғи самода юлдузлар милтираб турар, олисроқдаги заранг дарахти тепасида кўтарилаётган янги ой кумушранг нур таратарди. Чигирткаларнинг чириллаши атрофни тўлдириб, оёқ остидаги майсаларнинг ифорига қоришган майин шабада Лэнгдоннинг юзини силарди.
– Жаноб, – шивирлади хизматчи унинг қўлидан тутиб йўл бошларкан, – марҳамат, ўзингизга муносиб жой топиб, чойшабни тўшанг ва намойишдан роҳатланинг.
Кўраётганларидан бирдек ҳаяжонланган томошабинларга қўшилиб, Лэнгдон ҳам дала оралаб юра бошлади. Йиғилганлар бепоён ўтлоқ бўйлаб ўзларига қулай жой топар, қўлларидаги чойшабларни майса устига тўшарди. Текислаб қиртишланган ям‐яшил ўтлоқ хоккей аренаси катталигида бўлиб, атрофи шабадада тебраниб турган дарахтлар, қамишлар билан ўралганди.
Бир неча лаҳза ўтиб, Лэнгдон кўриб турган манзараси ҳақиқий эмас, балки бетакрор санъат асари эканлигини англаб етди.
“Мен мукаммал барпо қилинган планетарий ичидаман”, деб ўйлади Лэнгдон энг майда деталларнинг ҳам пухта эътибор билан ишланганидан лол қолиб.
Митти юлдузлар, кумушранг ой, олисдаги тепаликлар узра сузиб юрган булутлар – буларнинг бари аслида проектор ёрдамида туширилган тасвирлар эди. Барглари шитирлаётган дарахтлар ва майсалар – бекам‐кўст тайёрланган ясама нусха ёки яширин тувакларга экилган ҳақиқий ўсимликлар бўлиши мумкин. Хонанинг ўткир бурчакларини яшириш мақсадида чиқарилган тутун худди тунги туман шаклига кириб, табиийдек таассурот уйғотарди.
Лэнгдон
