men aqldan ozganmanmi? – so‘radi u hansirab vikariyning xonasiga kirishi bilanoq. – Telba bo‘lgan odamga o‘xshaymanmi?
– Nima bo‘ldi? – so‘radi vikariy qo‘lidagi bosma qog‘oz vazifasini o‘taydigan chig‘anoqni navbatdagi va’z nasihatlari yozilgan qog‘ozlar ustiga bosib.
– Anavi nusxa, Xollarning ijarachisi…
– Xo‘sh?
– Ichishga biror narsa bering, nafasimni rostlab olay, – dedi Kass stulga o‘tirar ekan.
Kass arzon xeresdan ichib olgach (ko‘ngilchan vikariyda shundan bo‘lak ichkilik bo‘lmasdi), bir oz o‘ziga kelib, noma’lum kishi bilan uchrashuvi haqida hovliqib hikoya qila boshladi.
– Mehmonxonaga kirdim-u, – entika-entika gap boshladi u, – kasal boqadigan ayol uchun bir oz pul berish to‘g‘risida imzo chekishni so‘radim. Men kirishim bilan u qo‘llarini cho‘ntagiga tiqib, gurs etib o‘zini kresloga tashladi. «Eshitishimcha, siz ilm-fan bilan qiziqar ekansiz?» – deb gap boshladim men. «Ha», – deb javob berdi u va tomoq qirib qo‘ydi. U hadeganda tomoq qirardi. Shamollab qolgan bo‘lsa kerak. Shunday o‘ranib-chirmanib yurganidan keyin shamollaydi-da, albatta. Men kasalxonada bemorlarga qarab turadigan xotin haqida gapirdim-u, o‘zim nuqul atrofga razm soldim. Hamma yoqda shishalar va kimyoviy vositalar qalashib yotibdi. Tarozi va naychalar ham bor, xonadan esa tungi binafsha hidi keladi. «Lutfan imzo chekib bermaysizmi?» desam, «O‘ylab ko‘raman», deydi. Shunda men to‘g‘ridan-to‘g‘ri «Ilmiy tadqiqot bilan shug‘ullanasizmi?» – deb yana so‘radim. «Ha», – javob qildi u. «Uzoq davom etadigan ilmiy tadqiqotmi?» – so‘radim men. Uning g‘azabi qaynab ketdi. «Ha, o‘lguday uzoq davom etadigan», – deb javob berdi u zarda bilan. «Shundaymi?» – dedim. Ana shundan keyin hammasi boshlanib ketdi. Oldindanoq g‘azabi qaynab turgandi, so‘nggi savolim sabr kosasini to‘ldirib yubordi. U allakimdan retsept olgan ekan, juda muhim retsept emish: qanday maqsadda ishlatilishini ayta olmas ekan. «Tibbiyotga doirmi?» so‘radim men. «Obbo! Xo‘sh, sizning nima ishingiz bor?» – yana qo‘pollik qildi u. Men uzr so‘radim. U takabburlik bilan tomoq qirdi-da, so‘ng yana so‘zini davom ettirdi. U retseptni o‘qib berdi. Besh dori vositasining retsepti ekan. Qog‘ozni stolga qo‘yib, orqasiga qaradi. Birdan qog‘ozning shildirashi eshitildi: retseptni yelvizak uchirib ketdi. Kaminning quvuri ochiq ekan. Birdan alanga ko‘tarildi. Ko‘z ochib yumguncha retsept kuyib, kuli quvuridan chiqib ketdi. U kamin tomonga tashlandi – fursat o‘tgan edi. Ana shunaqa! Shunda u umidsizlik bilan qo‘l siltadi.
– Xo‘sh?
– Qo‘li yo‘q ekan – yengi bo‘m-bo‘sh edi. «Yo rabbiy, – deb o‘yladim men, – nogiron ekan-ku! Ehtimol, qo‘li yog‘ochdan bo‘lishi mumkin va boyaqish uni yechib qo‘ygandir. Har holda, – deb o‘yladim men, – bu yerda bir sir bor. Agarda ichida bir nima bo‘lmasa, nega yengi shalvirab qolmaydi?» Sizni ishontirib aytamanki, yengining ichida hech narsa yo‘q edi. To tirsakkacha tamoman bo‘m-bo‘sh. Men buni o‘z ko‘zim bilan ko‘rdim, undan tashqari yengning ichi chiroq nurida yorishib turardi. «Yo parvardigori olam», deb xitob qildim men. Shunda u jim bo‘ldi va zangori ko‘zoynagi bilan avval menga, keyin o‘zining yengiga tikilib qaradi.
– Xo‘sh?
– Bor gap shu. Churq etib og‘iz ochmadi, faqat menga bir qarab qo‘ydi va tezlik bilan yengini cho‘ntagiga suqdi. Men retsept qanday yonib ketganida to‘xtabmidim? U savol so‘rayotganday yo‘talib qo‘ydi. «Qiziq, siz qanday qilib bo‘sh yengingizni qimirlata olasiz?» – deb so‘radim. «Bo‘sh yengimni?» «Ha, – dedim men, – bo‘sh yengingizni».
«Sizningcha, bu bo‘sh yengmi? Uning bo‘sh ekanini o‘z ko‘zingiz bilan ko‘rdingizmi?» U kreslodan turdi. Men ham o‘rnimdan turdim. Shunda u oldinga qarab ohista uch qadam bosdi. Menga yaqin kelib, naq yonginamda turib oldi-da, istehzo bilan tomoq qirdi. Boshi bint bilan o‘rab tashlangan yumaloq ko‘zoynakli bu qo‘rqinchli odamning vajohati har bir kimsani ham vahimaga solishi mumkin bo‘lsa-da, Xudo haqi, men xotirjam turdim.
«Shunday qilib siz yengimni bo‘sh deyapsizmi?»deb so‘radi u yana.
«Albatta», – javob berdim men. Shunda u bezbet yana o‘zining ulkan ko‘zoynaklari bilan menga tikildi. Keyin esa xuddi qaytadan ko‘rsatmoqchi bo‘lganday, bamaylixotir yengini cho‘ntagidan chiqarib, men tomonga uzatdi. Bu ishni u juda ohista – shoshilmasdan qildi. Men uning yengiga tikilib qarardim. Oradan uzoq vaqt o‘tib ketganday tuyuldi.
«Xo‘sh, mana qarang, – dedi u yo‘talib olib, – bunda hech narsa yo‘q». Bir nima deyish lozim edi. Yuragim orqamga tortib ketdi. Men yengining ichini yaqqol ko‘rib turardim. U yengini ohista – mana shunday, yeng qaytarmasi basharamga tegishiga ikki ellik qolguncha cho‘zdi. Bo‘m-bo‘sh yengning yaqinlashib kelishini ko‘rish juda qo‘rqinchli bo‘larkan… Keyin…
– Xo‘sh?
– Keyin allanima bilandir – menga xuddi boshmaldog‘i va ko‘rsatkich barmog‘i bilan chimchilagandek tuyuldi, burnimdan tortdi.
Banting kulib yubordi.
– Biroq u yerda hech nima yo‘q edi! – dedi Kass, «hech nima» so‘zini chiyillab aytarkan. – Mana siz maza qilib kulyapsiz, men esa shunday dovdirab qolgan edimki, yeng qaytarmasiga bir urdim-da, orqamga o‘girildim-u xonadan ura qochib chiqdim… Kass jim bo‘ldi. Uning rostdan ham o‘takasi yorilayozganiga shubha yo‘q edi. U zo‘r-bazo‘r o‘girilib, ko‘ngilchan vikariy quyib berayotgan rasvo xeresdan yana bir stakan ichdi.
– Men uning yengiga urgan mahalimda, – dedi u, – o‘lay agar, qo‘lga urgandek bo‘ldim. Yengning ichida esa hech vaqo yo‘q edi.
Qo‘l degan narsaning nom-u nishoni ham sezilmasdi.
Janob Banting o‘ylanib qoldi. Keyin Kassning yuziga shubhali nazar tashladi.
– Bu haddan ziyoda ajoyib hodisa, – dedi u donishmandlarga xos jiddiy bir qiyofada, – shak-shubhasiz, haddan ziyoda ajoyib hodisa, – deb takrorladi u yanada vazminroq qilib.
V bob
VIKARIYNING UYINI O‘G‘RI URDI
Vikariyning uyini o‘g‘ri urganini biz asosan vikariyning o‘zi va uning xotinidan eshitdik. Bu voqea arvoh kuni tong qorong‘isida yuz berdi. Har yili shu kuni Ayping klubi bayram qiladi. Missis Banting tun qorong‘isidagi sukunatda yotoqxonaning eshigi taraqlab yopilganini aniq eshitdi-yu, daf’atan uyg‘onib ketdi. Avvaliga u erini uyg‘otgisi kelmay, karavotda o‘tirib olib quloq sola boshladi. Ayol yalangoyoqlarning shapillab yurganini aniq eshitdi, go‘yo birov hojatxonadan chiqib, dahlizdan zinapoya tomon o‘tganday bo‘ldi. Shunda u iloji boricha ehtiyotlik bilan janob Bantingni uyg‘otdi. Janob Banting uyg‘onib, voqeani tushungach, chiroqni yoqib o‘tirmay, ko‘zoynagini taqdi-da, xotinining xalati va yengil shippagini kiyib yo‘lakka chiqdi. U pastdagi o‘z xonasida kimdir nimanidir titkilayotganini aniq eshitdi, keyin allakim qattiq aksirdi.
Shunda janob Banting yotoqxonaga qaytdi, uyidan arang topilgan eng e’timodli aslaha bo‘lmish kosovni qo‘liga oldi-da, tiq etgan tovush chiqarmaslikka harakat qilib, zinapoyadan ohista pastga tushdi. Missis Banting ham erining ketidan yo‘lakka chiqdi.
Soat to‘rtlar chamasi edi, qorong‘ilik siyraklashib borardi. Dahliz yorishib qolgan, lekin xonaning eshigi raxigina ko‘rinardi. Sukunatni janob Bantingning oyog‘i ostidagi zinapoyalarning sezilar-sezilmas g‘ijillagani-yu, xonadan eshitilayotgan ohista shitirlash buzardi, xolos. Keyin bir narsa «sharaq» etdi, stol tortmasi
