style="font-size:15px;"> – Menga buning ahamiyati yo‘q. Ayol uchun buning ahamiyati yo‘q.
– Isming nima?
– Jorjet. Seniki-chi?
– Jeykob.
– Bu flamandcha ism.
– Amerikancha ism ham bor.
– Sen flamand bo‘lmasang kerak?
– Yo‘q, amerikalikman.
Restoranga yaqinlashib qoldik. Izvoshchiga to‘xtashni buyurdim. Biz izvoshdan tushdik, lekin Jorjetga restoran yoqmadi.
– Uncha hashamdor emas ekan.
– Yo‘g‘-e, – dedim men. – Balki Fuayoda ovqatlanishni istarsan? Unday bo‘lsa, yana izvoshga o‘tirib, orqangga qaytsang bo‘lardi.
Kim bilandir birga ovqatlanib vaqtimni xush o‘tkazarman, degan allaqanday yoqimli bir fikr xayolimga kelib qolgani uchun uni o‘zim bilan birga olakelgandim. Men «do‘ndiqcha»lar bilan ko‘pdan beri ovqatlanmaganim uchun buning chidab bo‘lmaydigan darajada zerikarli ekanini unutib qo‘ygandim. Biz restoranga kirdik-da, Lavin xonim o‘tirgan baland ish stoli yonidan yurib, orqa xonaga o‘tdik. Ovqatlanib olganidan keyin Jorjetning biroz kayfiyati ko‘tarildi.
– Bu yer unchalik yomon emas, – dedi u. – Hashamdor emas-u, ammo taomlari zo‘r ekan.
– Lejdan ko‘ra yaxshi-da.
– Bryusselda demoqchisan-da.
Biz yana bir shisha vino ichganimizdan keyin Jorjet sho‘xlik qila boshladi. U qurt yegan hamma tishlarini ko‘rsatib irjaydi. Qadah urishtirdik.
– Aslini olganda, yoqimtoy ekansan, – dedi u. – Kasalliging chatoq bo‘ldi-da. Aks holda til topishib olardik. Senga nima qilgan?
– Urushda yarador bo‘lgandim, – dedim men. – La’nati urush!
Biz, aftidan urush haqida, uning madaniy olamni muqarrar halokatga olib kelishi, yaxshisi urushsiz yashash ma’qul ekani to‘g‘risida munozaraga berilib ketgan bo‘lardik. Bu mavzu hiqildog‘imga kelgan. Baxtimga birinchi xonadan kimdir chaqirib qoldi.
– Barns! Hey, Barns! Jeykob, Barns!
– O‘rtoqlarim chaqiryapti, – dedim Jorjetga xonadan chiqayotganimda.
Uzun stol atrofida Breddoks bilan uning ulfatlari: Kon, Frensis Klayn, Breddoks xonim va yana menga notanish allaqanday odamlar o‘tirishgan ekan.
– Raqs tushgani boramizmi? – so‘radi Breddoks.
– Qayerga?
– Albatta, dansingga-da. Raqs tushishni yana yo‘lga qo‘yganimizni nahotki bilmasangiz? – gapga qo‘shildi Breddoks xonim.
– Biz bilan yuraqoling, Jeyk. Hammamiz boramiz, – dedi stolning narigi tomonida o‘tirgan Frensis. U qomatini tik tutgan holda o‘tirgan joyida zo‘rma-zo‘raki jilmayardi.
– Albatta, boradi, – dedi Breddoks. – Mana bu yoqqa o‘tiring, Barns, biz bilan qahva iching.
– Ma’qul.
– Xonimingizni ham boshlab keling, – dedi kulib Breddoks xonim. U kanadalik bo‘lib, shu millatga xos erkin muomala qilardi.
– Tashakkur, hozir kelamiz, – dedim men. Orqa xonaga qaytdim.
– Kim ekan o‘sha do‘stlaring? – so‘radi Jorjet.
– Yozuvchi va rassomlar.
– Bu rayonda unaqalar achib yotibdi.
– Ha, juda ko‘p.
– Judayam ko‘p. Lekin bir xillarining topish-tutishi yomon emas.
– Ha-da. Ovqatlanib bo‘lib, qolgan vinoni sipqardik.
– Qani, yur, – dedim unga. – Qahvani ular bilan birga ichamiz.
Jorjet sumkachasini ochdi-da, ko‘zguga qarab, yuziga upa surdi, labini bo‘yab, shlyapasini tartibga keltirdi.
– Ketdik, – dedi u.
Biz gavjum xonaga kirdik: Breddoks va boshqa erkaklar o‘rinlaridan turishdi.
– Sizlarga qaylig‘im mademuazel Jorjet Leblanni tanishtirishga ijozat bergaysizlar, – dedim men.
Jorjet o‘zining jozibador tabassumi bilan jilmayib qo‘ydi-da, hamma bilan birma-bir ko‘rishib chiqdi.
– Ayting-chi, siz ashulachi Jorjet Leblanning qarindoshi emasmisiz? – so‘radi Breddoks xonim.
– Bunaqa odamni tanimayman, – javob berdi Jorjet.
– Lekin ism-familiyangiz o‘xshash-ku, – dedi muloyimlik bilan Breddoks xonim.
– Yo‘q, sirayam o‘xshamaydi, – dedi Jorjet. – Mening familiyam Xoben.
– Axir, janobi Barns sizni mademauzel Jorjet Leblan, deb tanishtirdi-ku! Boshqachami? – fransuzcha gapirib qo‘yib, so‘zining ma’nosini yaxshi tushunmaganidan hayajonlanib so‘radi Breddoks xonim.
– U tentak-da, – dedi Jorjet.
– E-e, shunaqami, demak, hazil ekan-da, – dedi Breddoks xonim.
– Ha, – dedi Jorjet. – Kulgi bo‘lsin uchun aytuvdi.
– Eshityapsanmi, Genri? – deb qichqirdi Breddoks xonim stolning narigi tomonida o‘tirgan eriga. – Janobi Barns o‘zining qaylig‘ini mademuazel Lablen deb tanishtirgandi, aslida Xoben ekan.
– Bilaman, xonim! Mademauzel Xoben bilan ko‘pdan beri tanishman.
– Menga ayting-chi, mademauzel Xoben, – dedi Frensis Klayn xuddi Breddoks xonimdek rostdan ham fransuzcha gaplasha olishidan na faxrlanish va na hayratlanish hissini sezmay, fransuzcha so‘zlarni juda tez talaffuz qilarkan, – ko‘pdan beri Parijdamisiz? Bu yer sizga yoqadimi? Parijni albatta yoqtirasiz, shundaymi?
– Bunisi kim bo‘ldi? – so‘radi menga o‘girilib Jorjet. – U bilan gaplashaveraymi?
U qo‘llarini qovushtirib, uzun bo‘ynidagi boshini adl tutib, yana gapirishga chog‘langan labini cho‘chchaytirib jilmayib o‘tirgan Frensis tomon o‘girilib oldi.
– Yo‘q, Parijni yoqtirmayman. Bu yer qimmatchilik, haddan tashqari iflos.
– E, nimalar deyapsiz? Menimcha, Parij g‘oyatda ozoda shahar. Yevropadagi eng orasta shaharlardan biri.
– Menimcha, iflos.
– Juda g‘alati-ya! Siz, balki yaqindan beri yashayotgan bo‘lsangiz kerak bu yerda?
– Anchadan beri yashayman.
– Lekin
