Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке). Марсель Галиев

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке) - Марсель Галиев страница 3

Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке) - Марсель Галиев

Скачать книгу

турында языйк, дип тормагыз, әнә язучыларның коттедж төзүе турында юморескалар языгыз! – ди.

      Язучыларга йорт төзер өчен җир бирәләр икән дигән сүз таралган иде. Мин инде хыялны чынга әйләндереп, юмореска язып ташладым. Стена газетасы чыкты, элеп куйдык. Бу язманы Туфан ага үзе дә ошаткан кебек булган иде. Берничә ел узгач, мин аны «Социалистик Татарстан» газетасында бастырып чыгардым.

      Беркөнне Туфан ага шалтырата, тавышы тәшвишле:

      – Син нәрсә бастырып ятасың анда?! Депутатны халык каршында рисвай итеп… Сайлаучылар күзне дә ачырмыйлар, үзең гаделлек, намус хакында трибуналардан шар ярып сөйләгән буласың, үзең әнә катлы-катлы йорт җиткереп кергәнсең, оятын кая куярсың, диләр.

      – Юморесканы ошаткан идегез бит, Туфан абый, – дим.

      – Пәри – башка, җен – башка. Стенада эленеп тору – бер хәл, бу очракта бит газета бөтен республикага тарала.

      Минем тәмам борчуга калуымны сизенеп, ул:

      – Чын күңелдән ачулана дип уйлама тагын. Болай гына… әйтүем. Газетада басылган, телевизордан әйтелгән һәр сүзгә тулаем ышана шул безнең халык. Бу беркатлылыгы белән кая барып чыгар мескенем?..

      Өмә

      Көз ае (1986 ел). Затлы Комлев урамын бер көн эчендә аркылыга казып чыгарга кирәк. Шунсыз язучыларның яңа бинасына җылы кертмәячәкләр. Өмәгә кем генә килмәгән. Язучылар берлеге рәисе Туфан Миңнуллинның көр тавышы әле анда, әле монда ишетелә. Ленинград фронтында танкка каршы кылыч тотып барган Ворошиловны хәтерләтә ул.

      Гариф Ахуновның Әлмәт бүлегендә эшләгән чагында алган кара-зәңгәр плащы кызыл балчыкка буялып беткән.

      – Зарар юк, Шаһидә апаң юа аны, – дип каккалады да, – карале, егетем, син бик һөнәрле икәнсең, черәшеп эшли беләсең, болай булгач, мин синең иҗат портретыңны язам. Чиратта унөченче син, – дип, Камил Кәримовның аркасыннан кагып алды.

      Үзенә карата җылы сүзне сирәк ишеткән Камил Кәримов шикләнебрәк карап куйды да:

      – Мине болай да беләләр, мәшәкатьләнмәгез, Гариф абый, – диде. – Хикәямне тыңламасалар, курайда уйныйм, алай да батмаса җырлап җибәрәм. Җырымны яратмасалар – биеп күрсәтәм.

      – Шулай дисеңме?..

      – Сез, Гариф абый, Өчиле авылыннанмы әле?

      – Өч түгел, бер өй дә калмады инде анда.

      – То-то…

      – Син Михалков сыман сөйли башладың әле.

      – Татар укучысының өчтән ике өлеше Шәле авылында яши. Шәлем исән торсын! – дип, Камил Кәримов көрәп һава сулады да, күкрәген кабартып, сикергәк адымнар белән китеп барды.

      Мөдәррис Әгъләмов, борынгы стена нигезен тишәргә дип, үзе кадәр отбойный чүкечкә тотынды. Чүкечнең кендеге, таш арасына кысылып, автомат кебек тырылдый башлагач, көчле һава агымы шагыйрьнең гөнаһсыз гәүдәсен уңлы-суллы бәргәли, яфрак кебек җилфердәтә башлады. Җәһәт килеп җиткән Равил Фәйзуллин отбойный чүкечне Мөдәррисе-ние белән күтәреп алды да секунд эчендә стенаны умырып та төшерде.

      Аяз Гыйләҗевнең япон курткасы пычранмады пычрануын, шулай да тере

Скачать книгу