соң, Зәки ага, бу парлы фигыльләрне ташлап, Нурихан Фәттах сыман гына язарга микән, ә?! Ул бит әнә ничек кисеп кенә куя! Барды. Алды. Салды. Көлде. Бетте…
– Менә-менә! Күпме кәгазьгә, күз нурына, типография буявына экономия булачак… Дәүләт башында Сталин кебек тел белгечләре юк шул хәзер, указ гына чыгарып куяр иде дә… Утырып торам әле, дип сөйли бит татар. Утыра да, тора да, имеш… Сталин исән чагында берсен генә эшли идең: йә торасың, йә утырасың…
Үлемгә караш
Баш мөхәррир Зәки Нури яңа бүлек мөхәррирен чакырта.
– Барлас Камаловның повестен карап чыктым. Ләкин «Басарга!» дип кул куя алмыйм. Соңгы абзацта гына төп героен үтереп куйган. Быел журналның алты санында алты повесть басылды, алтысында да мәет күтәреп чыгалар. Пессимизм түгелме соң бу? Өстәгеләр ни әйтер?
– Совет илендә үлем юк, димәкче буласызмы, Зәки ага?
– Алай ук димим дә… Чагыштырып кара әнә, капиталист черки тешләсә дә егылып үлә… Ә бездә тугыз баллы җир тетрәү вакытында тугыз этажлы йорт убылып төшә, ә берәү дә үлми, шулай бит?!
– Шулай, Зәки ага.
– Шулай булса чакырт Барлас Камаловны, терелтеп китерсен Гапсаттарын! Моның әллә ни катлаулылыгы юк, менә укып күрсәтәм, шушы төшен үзгәртсен дә… «Гапсаттар абзый турында очерк язу уе белән канатланып кайттым. Күңелдә һич август түгел, май ае иде. Тик өйгә кайтып керүгә, салават күперенең һәммә төсләренә манылган кәефем кара пәрдәгә уралып калды. Әти миңа телеграмма тоттырды. «Бабай үлде. Мирхәйдәр» дип язылган иде анда».
…Бүлек мөхәррире хәлне сөйләп биргәч, Барлас Камалов башын кашып, бераз уйланып утырды да ризалашырга мәҗбүр булды. Икенче көнне ул «Актуган Гапсаттары» исемле повестен болай үзгәртеп китергән иде: «Гапсаттар абзый турында очерк язу уе белән канатланып кайттым. Нур өстенә нур өстәп, кайтуыма өч көн дигәндә, Мирхәйдәр абыйдан хат килеп төште. «Зур куанычыбызны уртаклашабыз. Ни гомер үткәч, бабайны тагын бер Дан ордены – I дәрәҗәлесе эзләп тапты… Шулай итеп, Гапсаттар солдат – полный кавалер хәзер!..»
Зәки Нури повестьның азагын укыды да:
– Күз алдында терелттек. «Басарга!» дип кул куярга була хәзер, – диде. – Совет үлеме – дөньяда иң бәхетле үлем! Шулай да… Үлем белән бик злоупотреблять итмик…
Дәрәҗә тәме
Язучылар берлегендә эшли башлагач, яшь шагыйрь Равил Фәйзуллин, бер төркем өлкән язучыларны туплап, Сарман районына әдәбият көннәре үткәрергә чыга. Арада драматург Сәет Кальметов та була. Аның иҗатын Равил Фәйзуллин бик белеп бетерми, халыкка ничек тәкъдим итәргә? Аптырагач, ул өлкән язучының фронтовик булуына, сугышны сержант званиесендә тәмамлавына басым ясап сөйли.
Икенче авылда халык белән очрашу вакытында Сәет Кальметовны лейтенант дәрәҗәсенә күтәреп җибәрә. Үзе эченнән шикләнеп тә куя. Әмма Сәет Кальметов бернинди ризасызлык күрсәтмәгәч, юмартланып китеп, өченче авылда аңа – капитан, дүртенче авылда исә майор дәрәҗәсен биреп ташлый. Хәрби дәрәҗәсе арткан саен, Сәет Кальметов яңадан-яңа сугыш детальләре табып, тагын да очыныбрак чыгыш ясый икән.
Ниһаять,
