чыкты.
– Анасы, чык әле!
Җавап бирүче булмагач, үзе укырга кереште. Хатның һәр сүзен, һәр юлын укыган саен, йөзе ачыла барды.
– Кайтып китәм әле, дисең инде, алайса, ә? Кайтырсың шул – бабаң ич мин! Ярый, шулай булсын… Агач төяп кайтам бу юлы, урман хуҗалыгыннан сатып алдым, дисең, алайса. Шәп, улым! Шәп!..
«Мунча була инде болай булгач, ә? Ну, Садрый, җан җаһиләңне чиртәм бит…»
Тик менә «кайткач өйләнәм» дигән юллары башта пошаманга салды салуын. Шулай булса да, ул чиксез шат иде.
Болдыр баскычыннан, кулын итәгенә сөртә-сөртә, Мөнәвәрә түти төшеп килә иде.
– Чәй куй. Дәшәрсең кайнагач. Садрый кордашларда булырмын. Тәмәке тартып алыйк әле бер. Сагынылган…
Көлке капчыгыннан
Түбәдә – эт эзе
Елына бер мәртәбә эш хакы сорап кергән идем, башлык кыскартып чыгарды. Шуны гына көткән икән, хатын да сокращение ясады. Илле ел бергә торып, яныннан үткән чакта гел ләхәүләмне укып кала торган идем. Котылдым хәзер үзем дә.
– Үз көнеңне үзең күр инде, җаныкаччаем, җәме, – дигән генә иде, менә тотындым буыла-буыла көләргә. Үзем тәгәри-тәгәри көләм, авыз ачык, ә тавышы чыкмый! Җырык килеш калды шулай. Хатын дигәнем кытыклап та карады, юк, чыкмый гына бит тавышы. Ул өйдә ишәк тулгагы авазлары чыгарып чырулап калды. Мин киттем калага – колдунга.
Белгән кешем түгел түгелен. Фатирының тоткасына гына орынган идем, эчтән, мине бәреп егып, ярым шәрә бер юан хатын чыгып чапты. Монашка киеменнән, кувалда хәтле тәресе ике ими арасында бәргәләнгәнен генә шәйләп калдым. Култык таяклары гына як-якка сибелеште. Баш мие өч төштән селкенгән булган моның.
– Вәт колдун бу, мәйтәм. Нинди беткән марҗаны аяклы иткән!
Күзем ишек катындагы язуга төште. «Ашказаны – 100 сум, баш казаны – 200 грамм (закускасы үзең белән), либерни әгъзалар – 300 у. е. Бөтен нәрсәңне алыштырам. Айгырдан башлап, любоеңны пычаксыз гына печәм һәм сөннәткә утыртам. Алдан ук түлисе» диелгән.
Эчтә кәтүк хәтле генә бәлтерәп беткән бер пеләш нәмәрсә ботинка шнурларын үтүкләп ятмыш иде. Нинди пөхтә кеше икән, ә? Танышып киттек инде. Дөберән нәселеннән булып чыкты бу, ак сөякле. Кукмара мишәре. Гомер буена коры су җитештерә торган заводта каравыл торган. Башы өтермәннән чыкмаган.
– Ничек аяклы иттең син теге аксак монашканы? – дим.
– Гади ул бик, җәшти. Кайнаштыра торгач, ун айлык көмәнең бар икән, дигән генәем, име, гомер буена җөрми торган аякларында тыпырдый башлады бу. Фарис Галләм үзе бернишләтә алмаган булган бу марҗаны. Ә синең ни дип белик? Ник җырдың бу җәмсез авызыңны?
– Менә шундый зәхмәт инде миндә. Гел көлдерә. Тамак ач. Тавышы чыкмый түлке. Кеше шикелле кете-кете көлә торган итеп чыгармассыңмы?
– Әллә индивидуальни катының белән бергә мунчага кергәниеңме, паскуда?
– Өйләнешкәнче бер булганые шул андый гөнаһ. Ярамый аңа мунча. Аннары ул сыерны да яткан көе сава башлый…
– Платформасы сыек икән, алайса, хатыныңның. Ач авызыңны. Карыйк. У-у-у, монда! Авызыңда
