– күршеләрнең!»
Шулай дип ул күңел ачкач бераз мырлап,
Әле тагы җибәрде бер җыр да җырлап:
«Минем исемем Мыраубай,
Тырнакларым бораудай,
Мин курыкмыйм бернидән,
Эттән түгел, Бүредән.
Дөньяда кем зур батыр?
Чебен, диләр, иң батыр:
Куна кеше битенә,
Батыра борынын итенә.
Таласа да кешене,
Җиңалмый ул песине!
Мич башымдыр – пулатым,
Сәндерәмдер – сараем,
Нәүрәптәге ак каймакны
Ашыем да ятаем.
Үзем Мырау түрәмен,
Түрдә көнем күрәмен,
Без үзебез шул нәсел:
Күзләребез гел яшел».
Ярый, шулай беленмичә калган бу эш,
Йоклап яткан Мырау иртән, көндез дә кич.
Менә тагын торган да ул төнлә белән,
Зәңгәр-яшел утлар чәчеп күзләреннән,
Тырнакларын чыгарган да шул чагында,
Эштеренеп байның диван почмагына,
Кайрап тырнак-кылычларын, кынга тыгып,
Тагын шулай баз басарга киткән чыгып.
Бик сак кына нәүрәбенә бара тагын,
Күрә: бүген ныгытканнар тирә-янын.
Кичәге күк тагын тишеп, китә төшеп,
Тагын менә шул тишектән, каймак эчеп.
Өченче көн уйлап куйды бармаскарак,
Түзәме тик бер өйрәнсә азгын тамак?
Китте тагын эз яздырып урау-сурау,
Казыр өчен җайлы җирен карый Мырау.
Казып ятса тагын шулай нәүрәп буен,
Иткә-майга биреп бөтен күңелен-уен,
Һап! – Койрыкка басты кемдер аяк белән,
Өстәвенә – шап! Кундырды таяк белән.
«Ах, синме, – ди, – көн дә килгән көл чүмече!
Нәүрәп басып, каймак урлап көн күрүче!
Ләктеңме, – ди, – тәмлетамак, коры суфи!
Күптән минем син суфига кулым кычый!
Урлашма, – ди, – менә бел, – ди, – сабак бирәм!»
Койрыгына баскан, бирә таяк белән,
Карап тормый, умырткаңмы, умравыңмы,
Менә, малай, өйрәтә бу Мыравыңны!
Кая котылу! Акыра Мырау җирләр тырнап,
«Бетте, абзый! Йөрмәм урлап! Йөрмәм урлап!»
Һаулый этләр, халык баскан тәрәзәгә:
«Бу нинди хәл? Нәрсә купты Бәрәзәдә?»
Нәрсә купсын, бер хәл дә юк Бәрәзәдә,
Песи анда салган үзен зур бәлагә.
Үрле-кырлы сикерә Мырау ул ян, бу ян —
Киталмассың, бер тотылсаң койрыгыңнан!
Кем соң аны тоткан шулай? Менә Мырау
Артка борылып җибәрсә бер карап, – абау!
Койрыгына баскан, тора дию төсле
