хак, кайтар җавабыңны,Калдырмачы еллар хөкеменә.
Үтендем мин, түбән иеп башны,
«Юләр!» – диеп, бары көлдең генә.
Янды яшьлек, үтте мәхәббәтләр,
Сөюемнең калды көле генә.
Еллар үтеп, үзең килдең миңа,
Мин дәшмәдем, бары көлдем генә.
КҮРШЕ АБЫЙ
Күршедә генә яши ул,
Ярый, күршем булган ла.
Мин бәхетле, аны күрсәм,
Ул янымда булганда.
Күрше абый, күрше абый,
Ник карыйсың, күз кысып?
Син камыт кидең шул инде,
Кочар идем бер, кысып.
Ул бик якын – күрше генә,
Бер карасаң – бик ерак.
Ә ул белми, һәрбер төнне
Үткәргәнемне елап.
Әйтер идем, сөям диеп,
Сөям диеп, әй җаный.
Өзелепләр сөюемне
Белмисең, күрше абый!
Сизмисеңмени, абый?
БЕРЕНЧЕ МӘХӘББӘТ
Ландыш чәчәкләре җыйдым,
Сиңа диеп…
Рәхмәт әйттең чын күңелдән,
Миңа килеп.
Алып килдең, миңа диеп
Матур курчак.
Шашып сөюеңне сиздем
Әнә шулчак.
Безнең сөю шул көннән соң
Чәчәк атты.
Күп тапкырлар таңнар атып,
Кояш батты.
Сандугачлар сайраганын
Күп тыңладык.
Аралашу, серләшүдән
Һич туймадык.
Менә шулай матур гына
Үтте еллар.
Әле һаман күзләр күздә,
Кулда куллар!
АЛИСӘ БИЛАЛОВА
Тудым… Тусам, 1990 елның марты, Кучкар йолдызлыгы астында. Стихиям – ут… Яз айларында тууым да, йолдызлыгым да күпләргә мине күз алдына китерү өчен җитәдер, мөгаен. Кечкенәдән әдәбиятка, сәнгатькә, бигрәк тә шигърияткә гашыйк идем. Көзге каршында, дәресләрдә яратып шигырь укуым мине университетта нәфис сүз остасы буларак танытты.
Әйе, мәктәпне тәмамлап, әлеге вузга укырга кергәндә, мин аның данлы тарихын, укытучыларын, анда эшли торган түгәрәкләрне белми идем. Ә «Илһам» әдәби иҗат берләшмәсенә йөреп, үзем өчен генә язган иҗат җимешләрем ике җыентыкта басылыр дип уйлау түгел, хыялланганым да юк иде. Менә инде өченче җыентык турында да сүз чыкты…
Алда зур сынаулар, олы тормыш юлы көтә. Университетыбызда ирешелгән уңышлар куандырырлык. Данлы уку йортыбыз безгә ныклы белем, киң офыкларга очар өчен канат бирде. Киләчәк юлым мине кайларга гына илтсә дә, биредә мине искә алырлык эшләрем, әлеге җыентыклардан табып укырлык язмаларым булыр дип ышанам.
«Яратам, ди берәү…»
Яратам, ди берәү.
Имеш, синең өчен генә
Әзер, иркәм, хәтта үләргә,
Тау-ташларны янә кичәргә…
Яратам, ди, синең чәчләреңне,
Кара күзләреңне яратам.
(Күзләремнең кара түгеллеген
Инде күпме аңа аңлатам…)
Минем белән генә бул син, ди ул,
Күңелеңә сагыш иңдермәм.
Синнән башка бүтән берәүгә дә
Сөю сүзләремне җиткермәм.
Шулай сайрый
