Илһам канатында / На крыльях вдохновения. Группа авторов

      «Алай димә, алай түгел!» – буйсынмый аңга йөрәк,

      Беләсеңме, кайчак барсын да үзгәрешсез калдырырга кирәк.

      Һәм ничектер үзеннән-үзе чыга да килеп,

      Кеше синең тормышыңа керә дә аны тәмам куя үзгәртеп.

      Тоям мин моны, син дә тоясың,

      Вакыт үтәр, бәлки, син укырсың да бу хатны

      Һәм шунда гына аңларсың.

      Әгәр без… без берни дә үзгәртмәсәк,

      Сөю ике җанны ялгыз итәчәк.

      Язмыш, диеп тынычлансак, нинди булыр киләчәк?

      Бәлки, без беркайчан да күрешмәбез, ә бу язмалар

      Ялгыз җанның хыяллары гына булып калыр,

      Йөрәк кенә, яраларын санап, мәңгелеккә таба барыр.

      Син минем кояшым, күзләрем камаша, юк, мин саташам, саташам.

      Ялгышмам, әгәр бергә булсак, арабызда булган бозлар

      Бер мизгелдә эрер шулчак.

      Синең күзләреңә караганда, бу дөньяда без икәү генә кебек тоела.

      Мәхәббәт куйган сынауларның тәүгесендә егылам.

      Бир кулыңны, каршы килмә, бәхет юлы безгә ачык,

      Тыңла сүзләремне: үз хисләреңнән булмый качып.

      Миңа бераз вакыт кирәк,

      Тыңла, ничек тибә минем йөрәк,

      Яратам, дип тибә, тик нигә?

      Нигә бу хатны яздыммы?

      Син минем хисләремне белергә тиеш,

      Мин аларны эчемдә калдыра алмыйм,

      Наданлыклар күп булгандыр, аңлыйм,

      Аңлыйм һәм кичерәм, син дә кичер.

      Бу сүзләр, укыгач, күңелеңә күчәр, дип ышанып,

      Хатымны тәмамлыйм, тик нокта куймыйм аның ахырында.

      Синең сурәт – мониторның уртасында,

      Бу – бары тик җансыз рәсем, тик һаман да күз алдымда:

      Синең күзләр, синең татлы иреннәрең,

      Ә мин әле дә саташам, язмыш белән килешмәдем.

      Бирешмәдем хисләреңә, «кичер» дигән сүзләреңә,

      Йөзләреңә бәреп әйттем, карап яшьле күзләреңә.

      Кичерә алмадым сине шулвакытта, шул мизгелдә,

      Сизгер күңел хәзер елый, басып тәрәз төбендә…

      «Әйт әле: ни булды бу җиргә?..»