яңа урамнан кердеңме?
Диләрә. Әйе.
Гөлүсә. Йолдызлар бармы?
Диләрә. Иң яктысы – берәү генә.
Гөлүсә. Өмет йолдызы… (Чыгып китә.)
Диләрә. Менә бит язмыш нинди икән! Башта бар да чәчәк бакчасы күк аллы-гөлле генә иде, ә хәзер кара фәрештә бар дөньяны үз кочагына алды… Эх, абый! Кайда гына соң син?! (Наилә тыңлап тора.)
Наилә. Кайларда гына адашып йөри микән улыкаем?
Диләрә. Әни.
Наилә. Кызым. Әле дә яннарымда син бар. Кочаклап, ичмасам, бер елый алам. Барыбызның уенда Айрат кына. Кайчан кайтыр икән дип өметләнеп яшибез.
Диләрә. Ела, әни, ела! Күңелең тынычланыр ичмасам.
Наилә. Гөлүсә кайда соң, кызым?
Диләрә. Йолдызы янына чыгып китте.
Наилә. Хыялый кыз. Әнисе үлгәннән соң, соңгы өмете булып Айрат кына калды шул. Көн саен бөтен белгән догаларын шул йолдызына карап укый.
Диләрә. Айрат абый хыяллар һәрвакыт чынга аша диядер иде.
Наилә. Бар да шулай җиңел генә булсын иде дә бит… ярый, кызым, соң инде, әйдә, кереп ятыйк.
Урам. Айрат белән бергә үткән сукмактан Гөлүсә бер ялгызы атлап килә. Артта эскәмия тора. Музыка яңгырый.
Гөлүсә.
Аерылыштык синең белән,
Яфраклар да коелды.
Күңелем, көзге урман кебек,
Ялгызлыктан корыды…
Хәзер инде шигырьләрне дә үземә үзем укыйм. Эх, йолдызым! Синнән башка бернәрсә дә сорамыйм, тик Айратымны гына кайтар! (Бер читтә тезләнеп, күккә карый, артта Лилия белән Гөлия күренә.)
Лилия. Кара, ничек бетеренә.
Гөлия. Яхшы килеп чыкмады бу.
Лилия. Ә кем уйлаган бит моның болай буласын!
Гөлия. Марат артыгын кыланып атты.
Лилия. Андый кабахәт икәнен белгән булсам… (Гөлүсә чыгып китә.)
Гөлия. Ә теге көнне ул бит шаяртмаган, чыннан да, Айратка каршы план корган.
Лилия. Айратның монда икәнен, бәлки, әйтергәдер?
Гөлия. Айрат хәзер ак-караны аермый. Аны Маратның каладагы дуслары энәгә утырткан.
Лилия. Беләм. Ә бәлки, Гөлүсәне күргәч, ул рәтләнер? Кайбер китапларда шулай булгалый бит.
Гөлия. Мәхәббәт китапларындамы, әллә Шарль Перроның әкиятләр җыентыгындамы?
Лилия. Барып чыкмас дисеңме?
Гөлия. Син әле Айратны күрмәдең, кичә кайтканын күргән булсаң, урыныңда ук егылыр идең. Хәтта мин аны танымадым.
Марат белән Айрат керә.
Марат. Сәлам, кызлар, хәлләрегез ничек?
Гөлия. Нишләттең син аны? Айрат! Айрат! Нәрсә булды сиңа?
Марат. Ул хәзер күктә йөзә, аңа рәхәт. Мин әйткән сүземдә тордым: бу миңа хәзер киртә түгел, Гөлүсә минеке булачак!
Лилия. Гөлүсәгә бик начар, ул һаман Айратны көтә. Аны күрергә хыяллана.
Марат. Күрсен! Менә ул! Гөлүсәнең сөйгән Айраты!
Гөлия. Син… син… бозык җан! Менә кем син! Төкерәм мин сиңа!
Марат.
