азиз бўлолмайди. Кечиринг мени, ёш эдим, олдин тушунмаганманда…
Жамила ўшандан кейин “ҳозир, ҳозир” дея ўғлининг пешонасидан ўпади, сўнг тайёргарлик кўради. Улар учун атаб олган қимматбаҳо сарполарни, тақинчоқларни олиб ўғли билан бирга кетади. Боришгач келинига, ўғлига атаганларини ҳамманинг олдида тақдим этади. Сўнг ўғлининг чан ёнига ўтиради.
Бирозгина, бирозгина.
Ўша дақиқалар учун у умрини қурбон қилишға ҳам тайёр. Энг лаззатли, энг ажойиб дамлари бўлиб қолади ўша дакиқалар.
Аёл ҳовлида бетоқат юра бошлади. Атрофга тун зулмат кўрпасини ёярди.
Худди ҳозир ҳам ўғли кириб келадигандек, юқоридаги сўзларни айтиб уни бошлаб кетадигандек.
Узоқдан тўй садолари – инсон энг омадли, энг бахтли онларида ўз шодликларини у билан баҳам кўргувчи, у билангина қувончини тўлдиргувчи мусиқалар эшитила бошлади. Бир хонадон бахт оғушида, орзу-ҳавасларини рўёбга чиқарган, атаганлари тўйга буюрган кун эди.
Аёл айвон устунига суянганча ўйланиб қолди.
Мана, отасн Жасурни соғлом ўстирди, ўқитди, янги уй солди, бугун эса севган қизига данғиллама тўй қилиб уйлантираяпти. Кейинги хотини, ўн боласидан ортиб, Жасурни шу даражага етказиши осон кечмагандир ахир. Эри ҳақида ўйлаб қолди.
“Уни нима мажбур қилди экан, қайси куч таъсирида ўғлига бунча хизматларни ато этдийкин? Ё умри оз муҳаббати ҳаққи-ҳурматими, ундан ёдгор қолган ўғлини суйганиданми, ё дўсту душманлари олдида Жамиласиз ҳам ўғил тарбиялаш бунақа бўлади дея мағрурланиш учунми?
Тушунмайди, тушунмайди.
Аммо юрагида ён бергиси келарди: “Раҳмат, шунисигаям”.
Қайнонаси, болага кўзи оч қайнонаси-чи, келини ўн бола туғиб, ҳовлини тўлдириб ташлади.
У орзуларига етди. Лекин эри-чи? Ҳамид бахтлимикан, хотини билан жанжаллари ҳеч тинмайди дейишарди-ку. Хаёлан мурожаат этди. “Бир этак бола билан онанг сени бахтли қила олдими, Ҳамид? Ахир, ахир, – кўз ёшлари юзларини ювиб кетди, – биз битта ўғлимиз билан ҳам қанчалар бахтли бўлишимиз мумкин эди-ку!” Ўғлини уйлантиришарди. Кейин набираларини боқиб ўтиришарди. “Менинг айбим нима, наҳотки ёлғизгина ўғлимни менга нисбатан бирозгина оқибатли қилиб тарбиялай олмадинг, Ҳамид? Ахир сени қанчалар яхши кўрардим, қанчалар ардоқлардим, ўғлнм иккингга дунёнинг энг яхши тилакларини, хотиржамликларини тилаб келаяпман-ку шу пайтгача. Нега бунча лоқайд, бетуйғусан, Ҳамид!
Жамиланинг дилидан чиқаётган ёлворишлар тўсатдан нафратга айланиб кетди. Кўз ёшлариям таққа тўхтади.
“Бораман, – ўжарона такрорлади у, – кўраман уларнинг тўйларини”. Шу аҳволда кўчага чиқди.
Тўйхонага яқинилашган сайин юраги ҳаприқиб, безовталана бошлади. Фақат бир нарса, уни неча йиллар ўз домига тортган, хаёлий ширин эртакка ишонтирган вафосиз ҳислар олами уни олдинга ундарди.
Бир гал у ортига қайтмоқчи ҳам бўлди. “Йўқ, йўқ, Жасурнинг шу пайтдаги қиёфасини биргина кўришим керак…”.
Аёл
