тўрида отамнинг сурати туради. Бир қарашдан сезилади ундаги қароғ қанчалик синчков эканлиги. Унинг қудрати кўзида эди, қариган чоғида раҳматли Отам тортишувларни мутлақо тўхтатиш, рақиблар билан дўст ва қариндош бўлишни истади, ёлғонлар, мишмишлар, туҳматларга чек қўйишни ихтиёр айлади. Бундан кейин ёлғон мишмишлар даврон сурмайди, деган қатъий тўхтамда оёқ илди.
Отамга 90 ёшида ёпишган дард Оллоҳ даргоҳига олиб кетди, отам тириклигида мабодо хато қилган бўлсам, кечикиб эса-да, қабрига бориб йиғлаб узр сўрадим, йўл қўйган хатоларимни (агар хато қилган бўлсам) руҳи поки кечириши учун тавоф қилдим.
Элим, қишлоқдошларим ва болаларим деб яшаган Отам рақибларига ҳеч қачон омонлик бермаган, уларни иши билан, сўзи билан, меҳри билан эритган, қаҳри ҳам посангида доим тўғри тортилган эди.
Кечалари чироқни ўчиришим биланоқ Отам деразам олдида намоён бўлади.
Отамнинг руҳи мени тонг отгунча қўриқлаб чиқади, сен беморсан, узоқларга бориб даволангин дегандай бўлади, отам бизларни тириклигида қўйнига жойлаб балою қазолардан сақлаганди-да.
Отам тушларимга кириб: – Болам, жанжал – фалокат. Мени рақибларим қанчалаб ноҳақ яралади. Миқ этганим йўқ. Қара, гавдамда тешилмаган жой борми? Кўксимга ўқ отганлар Худодан топди. Чида, Худога сол. Мен элим, ўз йигитлик орим учун рақибларим ёқасидан тутдим. Улар билан курашганим рост, энди, жоним болам, тортишувга ҳожат йўқ. Элимизнинг тинчлигини Оллоҳдан сўрагин, қўлингдан келса, уларга раҳнамо бўлгин.
Отам тоза сўзли инсон эди: у ҳаловат билмади, фақат меҳнат қилди. Унинг кўнглига маишат сиғмаган.
«Болам, ўйлайман, ўжар фикримда туриб, балки ишларимиз хатодан хатодир, деб фикр ҳам қиламан. Лекин элим ризқига хиёнат қилмадим. Кимларнидир ноҳақ хафа қилгандирман, аммо мен ҳақ эдим. Ҳақлигимча омонатимни Эгасига топширдим», деб тонггача менга тикилиб тургандай, тасалли ва таскин улашгандай туюлади.
Отам олдида нима ҳам дер эдим.
Отамнинг сўнгги сўзларини бажаришим шарт.
Бу менинг мақсадим бўлиши керак.
Рақибларимдан узр сўрашимнинг эса ҳеч имкони йўқ.
Ўзлари бу дунёни тарк этган, лекин рақибларимнинг гуноҳ ишларини хотирамдан ўчира олмайман.
Фақат Отамдан тиз чўкиб узр сўрашим керак, Отам мени кечиради, сўнгги насиҳатлари мен учун ҳаёт ва катта йўл эди.
Отам бошимни ўз қўллари билан силаб қўйган.
У мени чин дилдан яхши кўрган, бу айни ҳақиқат.
Тўғрисини айтсам, отамсиз бу дунё офтоб нури тушмаган ғорга ўхшайди.
Шуни тан олишим керакки, отасиз ғариб ва бахтсиз кишилар бир умр падарига талпинади, уларнинг ҳаёти баргсиз дарахтга ўхшайди.
Отам рақиблари билан кураша олди. Тўғри келса, муроса ҳам қила билди. Ҳаммасига ҳалоллик ва покизалик билан эришди.
Отам – ҳамиша бедор.
Отам Тўра Орзиқуловнинг бедор арвоҳи жонажон Ватаним, мустақил Ўзбекистонимни, кечаси
