эртасига эрталаб билдим, у бемор чиндан ҳам водийлик чойхўрлардан экан…
Профессор Низомхўжаев келдилар, ҳамшира аҳволим баёнини билдирди.
– Тоҳир ака, кўринишингиз яхши, – дедилар.
– Зайниддин, қорнимни ёриб кўрдингиз, ичим қора эмас эканми, ишқилиб? – дедим.
Кун бўйи давом этган амалиётлардан чарчаган шифокор ҳазилни дастлаб тушунмади, илмий савол ўрнида қабул қилиб, ички чарвларда ҳали қорайиш бошланмаганини, бу яхши аломат эканини айта туриб, кейин бирдан кулиб юбордилар.
Ташқари шом қоронғулигига бурканиб, ичкарида ҳам ҳаловатли онлар бошланди. Югур-югур камайди, беморларнинг аксари уйқуда. Хаёл беланчаги қаттиқ-қаттиқ силкиниб, мендан уйқуни ҳайдайди.
Хона тўрида бир бемор ётибди. Ўзи менга кўринмайди. Юрак зарбларини акс эттирувчи экран эса аниқ кўриниб турибди. Юрак зарбининг заиф чий-чийи қулоққа чалинади. Юрак уриши безовта. Ярим кечада овоз тинди. Экрандаги безовта чизиқ тўғри чизиққа айланди. Беморнинг жони узилди. Бир ўзи, яқинларига бир оғиз сўз айтолмай, эҳтимол беҳуш ҳолида жон берди. Жағини, оёқларини боғловчи яқинлари ҳам йўқ… Худди етимчадай, худди мусофирдай. Балки деворнинг нарёғида, даҳлизда жигарлари бу онда Аллоҳга илтижо қилиб унга шифо тилашаётгандир. Шифохоналарнинг тартиб-интизомига қарши сўз айтишга ҳуқуқим йўқ. Лекин эшик ортида яқинлари тургани ҳолда одамнинг бундай ўлим топиши адолатдан эмасдир. Тонгга қадар яқинлари айрилиқдан бехабар, умид билан ўтирадилар.
Ярим кеча, навбатчи врач ҳам, ҳамширалар ҳам уйқуда. Ёш ўзбек ҳамширасигина уйғоқ. “Ўликни кўриб қўрқиб кетармикин?” деб ўйладим. Йўқ, кўринишида қўрқув сезилмади. Менинг уйғоқлигимни кўриб, ўликни кўрмаслигим учун тўсиқ парда қўйди. Кейин ўликнинг билак томирига санчилган эм игнасини олди. Тепасига оқ чойшаб ёпгач, навбатчи врачни уйғотди. Бу ҳамшира қизнинг жасоратига қойил қолдим.
Бировлар мурдадан қўрқарлар, ажаб!
Қўрқмоқ керак,
ўлик қалблардан.
Мен ўша томон қараб ётиб, марҳум дўстим Абдужалил Зокировни эслайман. Бир неча ой муқаддам у ҳам шундай ҳолатда жон берган эди. Абдужалил билан дорулфунунда бирга ўқиганман, узоқ йиллар мобайнида матбуот соҳасида ҳамкасб эдик. Ғоят содда, кўнгли покиза, вафоли дўст эди. “Шайтанат”ни ўқиган ё кўрганлар Жалилни эслашар. Бу образда икки дўстимнинг ҳаёти, феъли атвори, гапларидан фойдаланганман. Бири – Абдужалил, унинг исмини ўзгартирмаганман, ундан кўпроқ олганман, иккинчиси – Тўра, қўшним, синфдошим. Қўли ширин ошпаз, аммо ҳақиқатпарвар, дангалчи, тилини заҳар дейдиганлар бор. Чунки ҳамиша тўғрисини гапиради. Кўнглида кири йўқ. Себзор маҳалласида яшовчи Абдужалил Ёдгор Саъдиев билан қўшни, ҳамда бир синфда ўқиган экан. Шу сабабли Хайрулла Саъдиев бу образга қизиқиб, кино юзига олиб чиқдилар. Китобдаги Абдужалилнинг уйини ҳаётдаги Абдужалилнинг уйида суратга олишган. Раҳматли дўстим дастлабки олти қисмини кўриб, “Ҳа, боплабсанлар”, деб қўйган эди. Телефондаги охирги суҳбатимизда шундай деб эди…
Яна бир дўстим, синфдошим – Дилмурод Муҳамедов, тиббиёт фанлари доктори, профессор ҳам ёлғизликда жон бериб
