ва чинқириқлар билан қува кетди:
– Соҳиби салтанат ҳукмдоримизга йўл беринглар! Уэлс шаҳзодасига йўл бўшатинг!
IV БОБ
ШАҲЗОДАНИНГ КЎРГИЛИКЛАРИ БОШЛАНЯПТИ
Оломон шаҳзодани кўп соатлар давомида ҳақоратлаб таъқиб этиб борди, кейин тарқалишиб, уни сазойи қилишни тўхтатди. Шаҳзода қора халқдан қуввати етганича жонҳолатда қутилишга ҳаракат қилиб, ҳукмдор сифатида уларни жазолашини эълон қиларди; у оломонга шоҳона буйруқ беришга уринаркан, бу нарса ҳамманинг кулгисига сабаб бўларди, аммо лекигин чарчоқнинг зўри шаҳзодани жим бўлишга мажбур қилгач, у ўзининг золимларини ҳеч қанақасига қизиқтирмай қўйди ва улар ўзларига бошқа эрмак топиш учун тарқалиб кетдилар. Шаҳзода теварак-атрофга қанча алангламасин, бу жойларни таний олмади; у ўзининг Лондонда эканини биларди холос. У оёғи тортган томонга йўл олди. Бир оз вақт ўтиб, уйлар сийраклаша бошлади, йўловчилар ҳам тобора камроқ кўзга ташланарди. У қонаб кетган оёқларини ҳозирги Фарингдон-стрит жойлашган ердан оқиб ўтган сойга ботириб, бир неча дақиқа нафасини ростлаб олди ва яна йўлга тушди. Тез орада тартибсиз қурилган бир неча бинолар ва улкан бир черков кўриниб турган хароба манзилга етиб келди. Шаҳзода бу ибодатгоҳни таниди. У ҳавозалар билан ўралган бўлиб, ҳамма жойда ишчилар иш билан банд эдилар: уни қайта қуришмоқда эди. Шаҳзода бир зумда тетиклашиб қолди. У ўз машаққатлари ниҳоят якунига етганини ҳис этди ва ўзига ўзи деди: “Бу – Тунд роҳибларнинг қадимий черкови. Менинг ҳукмдор отам ибодатгоҳни улардан тортиб олиб, ташландиқ ҳамда қаровсиз болалар учун бошпанага айлантириб, унга Масиҳ Қўнимгоҳи номини берган. Бу канисада тарбияланувчилар албатта ўзларига саҳоват ва марҳамат кўрсатган валинеъматларининг ўғлига хизмат қилмоқликдан мамнун бўладилар. Боз устига, камина ўғлон ҳам айни дамда худди шу манзилдан нажот топганлар ва келгусида ҳам паноҳ топгувчилар каби қувғинда ва қашшоқликда қолгандир”.
Тез орада у югураётган, сакраётган, тўп ўйнаётган, бир-бирининг устидан ошиб ўтаётган бир тўда болалар орасида пайдо бўлди: ҳар бир зумраша ўзи билганича шўхлик қилар, тирранчаларнинг тўс-тўполонлари қулоқни қоматга келтирарди. Улар ҳаммалари бир хил – ўша пайтдаги дастёрлар ва хизматкорлар киядиган кийимда эдилар. Ҳар бирининг бошида кичик тақсимчадек катталикдаги ясси қалпоқча – у билан бошни асраб ҳам бўлмайди, чунки ниҳоятда кичик; кишига зеб беради дейишга эса тил бормайди. Қалпоқча остидан доира шаклида кесилган, фарқ очилмаган сочлар тутами пешанага тушиб туради: бўйинларида роҳиблик мартабасига эга шахсларда бўладиган ёқалар; танага ёпишиб турадиган, тиззани бемалол ёпадиган даражада узун, енглари кенг кўк камзул; кенг қизил белбоғ, тиззадан тепароқда боғич билан боғланган ёрқин сариқ пайпоқ; катта темир тўқали ковуш. Бу анчайин бачкана хоскийим эди.
Болалар ўйинларини тўхтатиб, шаҳзоданинг теварагига тўпланишди. У эса туғма бир ғурур билан сўз қотди:
– Қадрли болакайлар, бошлиғингизга Уэлс шаҳзодаси Эдуард у билан сўзлашмоқчи эканини айтинглар.
Бу сўзлар
