Mesela, hoplaya zıplaya oyun oynarken bebeklerini kırdığı için suaygırına asla vurmazdı. Arka bahçedeki küçük kafeslerinde yaşayan gergedanlarını beslemeyi hiç unutmazdı. Fili ona gönülden bağlıydı. Hatta Mary Ann bazen bu küçük sevimli hayvanı gizlice yatağına götürüp yanında uyumasına izin vererek dadısını çok kızdırırdı. Fil uzun hortumunu şefkatle sahibesinin boynuna atar, sevimli başını Prenses’in asil kulağının hemen altına yaslardı.
Prenses’in tıpkı tüm etten kemikten, gerçek ve iyi çocuklar gibi bazen yaramazlık ettiği olurdu ama o hafta boyunca uslu davranmıştı. Bu nedenle Dadı, çarşamba sabahı küçük arkadaşlarını davet edip bütün günü beraber geçirmelerine izin verdi. Çünkü o ülkede haftanın son günü çarşambaydı.
O gün öğleden sonra tüm küçük dükler, düşesler, markizler ve kontesler sütlaçlarını bitirip ellerini ve yüzlerini yıkayınca Dadı şöyle dedi: “Şimdi benim güzellerim, bugün ne yapmak istersiniz bakalım?”
Sanki bilmiyormuş gibi! Cevap her zaman aynıydı:
“Hayvanat bahçesine gidip büyük kobay faresine binelim, tavşanlara yem verip fındıkfaresinin uyurken çıkardığı sesleri dinleyelim.”
Böylece önlüklerini çıkarıp hep birlikte hayvanat bahçesine gittiler. Burada yirmi çocuk aynı anda bir kobay faresine binebilir ve eğer bir yetişkin onları yukarı kaldırma nezaketini gösterirse küçük çocuklar kocaman tavşanları besleyebilirdi.
Her zaman böyle biri bulunurdu çünkü Rotundia’da herkes çok iyi kalpliydi. Bir kişi hariç.
Buraya kadar okuduğunuza göre Rotundia Krallığı’nın harikulade bir yer olduğunu elbette biliyorsunuz. Eğer dikkatli bir okursanız (tabii ki öylesiniz) bu ülkenin en harikulade tarafının ne olduğunu size söylememe hiç gerek yok. Ama (muhtemelen) dikkatli bir okur olmayabilirsiniz. Bu durumda, en harikulade şeyin ne olduğunu size hemen söyleyeceğim: Tüm hayvanlar yanlış büyüklükteydi!
İşte şöyle olmuştu:
Çok ama çok eski zamanlarda dünyamız henüz ham toprak, hava, ateş ve suyun puding gibi bir karışımından ibaretken ve her şeyin yerli yerine oturması için deli gibi dönerken, topraktan yuvarlakça bir parça kopup fırıl fırıl dönmeye başladı. Su, gerçek bir denize dönüşmek üzere etrafı kaplamaya henüz başlamıştı. Kocaman ve yuvarlak toprak parçası var gücüyle döne döne uçup gidiyordu. Bu esnada puding karışımının bir başka kısmından kopmuş uzunca bir sert kaya parçasıyla karşılaştı. Kaya öyle sert ve hızlıydı ki sivri ucu yuvarlak toprak parçasına girip öteki tarafından dışarı çıktı. İkisi çok ama çok büyük bir topaç gibi olmuştu.
Maalesef bu anlattıklarım çok sıkıcı ama siz de biliyorsunuz ki coğrafya pek de eğlenceli bir ders sayılmaz. Yine de bir masal anlatırken bile sizlere azıcık bilgi vermem şart, bala katılıp içilen acı ilaç misali.
Her neyse, sivri uçlu kaya yuvarlak toprak parçasına çarptığında yaşanan sarsıntı öyle büyüktü ki ikisi birlikte havada dönmeye başladı. Diğer her şey gibi hava da kendi yerine yerleşmeye yeni başlamıştı. Yalnız şansa bakın ki ne tarafa doğru gittiklerini unuttukları için yanlış yönde dönmeye başlamışlardı. Hemen ardından Ağırlık Merkezi dünyanın tam ortasında yattığı uykudan uyanıp homurdanmaya başladı. O, tüm işleri yöneten müthiş bir devdi.
“Acele et,” dedi. “Aşağı inip sessizce uzan, tamam mı?”
Bunun üzerine, yuvarlak toprak parçasına takılan kaya denize düştü. Kayanın sivri ucu ise bir deliğe girerek taşlık deniz dibine sıkıca oturdu. Burada yanlış yönde tam yedi kez döndükten sonra durdu. İşte o yuvarlak toprak parçası milyonlarca yıl sonra Rotundia Krallığı olacaktı.
Coğrafya dersinin sonuna geldik. Şimdi sıra biraz doğa tarihi öğrenmeye geldi. Böylelikle zamanımızı boşa harcıyor gibi hissetmeyiz. Elbette, adanın yanlış yönde dönmesinin bir sonucu vardı: Adada ortaya çıkacak hayvanlar yanlış büyüklükte olacaktı. Bildiğiniz üzere buradaki kobay fareleri bizim filler kadardı. Sevimli evcil hayvanlar olan filler ise hanımların bazen ellerinde taşıdıkları siyah ve açık kahverengi, minicik, şapşal fino köpeklerinin boyundaydı. Tavşanlar bizim gergedanlar kadardı, adanın tenha yerlerinde demiryolu tünelleri büyüklüğünde yuvalar yapmışlardı. Elbette, hayvanların en büyüğü fındıkfaresiydi. Ne kadar büyük olduğunu anlatabilmem mümkün değil. Gözünüzde filleri canlandırsanız bile yeterli olmayacaktır. Neyse ki sadece bir tane fındıkfaresi vardı, o da sürekli uyurdu. Aksi halde Rotundia’lılar ona dayanamazdı diye düşünüyorum. Hal böyleyken, fındıkfaresi için bir ev yaptılar. Bu hayvan sayesinde bando masrafından da kurtulmuşlardı zira fındıkfaresi uykusunda konuşurken bandoyu işitmek imkânsız olurdu.
Bu muhteşem adada yaşayan kadınlar, erkekler ve çocuklar doğru büyüklükteydi çünkü ataları ada yerine oturduktan ve hayvanlar ortaya çıktıktan çok sonra gelmişti.
Böylece doğa tarihi dersini de tamamladık. Bu derse katıldıysanız, Rotundia hakkında orada yaşayanlardan çok daha fazlasını biliyorsunuz demektir. Üç kişi hariç: Okul Başmüdürü, Prenses’in amcası (kendisi bir büyücüydü ve hiç çalışmadan her şeyi biliyordu) ve bahçıvanın oğlu Tom.
Tom okulda diğer herkesten çok şey öğrenmişti çünkü kazanmak istediği bir ödül vardı. Okul Başmüdürü’nün teklif ettiği ödül, arka kapağında kraliyet arması bulunan güzelce ciltlenmiş bir Rotundia Tarihi idi. Ne var ki Prenses’in onunla evlenmek istediğini söylediği günün ardından Tom, bu konu üzerine iyice kafa yordu ve dünyadaki en güzel ödülün Prenses’in kendisi olduğuna karar verdi. İşte Tom bu ödülü kazanmak istiyordu. Eğer bir bahçıvanın oğluysanız ve bir prensesle evlenmeye karar verdiyseniz şunu bilirsiniz: Okulda ne kadar çok şey öğrenirseniz o kadar iyidir.
Prenses küçük düklerle markizlerin çaya gelmediği günlerde daima Tom’la oynardı. Tom birincilik ödülünü alacağından neredeyse emin olduğunu söyleyince Prenses, ellerini çırpıp “Sevgili Tom! İyi kalpli, akıllı Tom sen tüm ödülleri hak ediyorsun. Ben de sana beslediğim fili vereceğim. İstersen, biz evlenene kadar ona sen bakabilirsin,” dedi.
Bu evcil filin adı Fido idi. Bahçıvanın oğlu onu paltosunun cebine sokup götürdü. Dünyanın en tatlı ve küçük filiydi, gövdesinin uzunluğu on beş santimetre kadardı ama akıllı mı akıllıydı. Boyu bir mil olsa bu kadar akıllı olamazdı. Tom’un cebinde uzanıp rahatça yatıyordu. Tom elini cebine atınca Fido küçük hortumunu parmaklarına doladı. Bunu öyle şefkat dolu bir güvenle yapmıştı ki çocuğun kalbi yeni evcil hayvanına hemen ısındı. Fido, Prenses’in sevgisi ve arka kapağına kraliyet arması işlenip güzelce ciltlenmiş Rotundia Tarihi kitabını ertesi gün kazanacağını bilmek, Tom’u bir türlü uyutmayacaktı. Ayrıca köpek çok fena havlıyordu. Rotundia’da bir tek köpek vardı (zaten daha fazlasına bakmaya krallığın gücü yetmezdi). Bu köpek dünyanın çoğu yerinde bulunan bir Meksika finosuydu. Sevimli burnundan tatlı kuyruğunun ucuna kadar ölçüldüğünde ancak on altı santimetre uzunluğunda geliyordu. Ama Rotundia’daki Meksika finosu inanamayacağınız kadar büyüktü. Öyle yüksek sesle havlıyordu ki gece boyu ne uykuya ve rüya görmeye ne de sohbet etmeye veya başka bir şey yapmaya imkân oluyordu. Adada olup biten şeylere asla havlamazdı, bunun için fazla hoşgörülüydü. Ama karanlıkta adanın bir ucundaki kayalara çarpa çarpa yol alan gemiler olursa, bir
