yok. Onları tanıdıkça insan daha çok seviyor.”
“Evet, evet, biraz evvel onların nasıl çalıştıklarını gördüğüm vakit bu kadar zahmet çektiklerini görmek bence bir vicdan azabı oldu. Ben ki o kadar bahtiyarım, o kadar…”
Sözümü keserek ve bana muhabbetle bakarak ciddi bir sesle: “Bu hissiyatla oynamayınız. Aziz dostum!” dedi. “Bunlar mukaddes şeylerdir. Bunlarla övünmekten Allah sizi korusun.”
“Sade size söylüyorum.”
“Evet, biliyorum. Peki, kirazlar ne oldu?”
Sobalar kapalı idi; bundan başka bahçıvanların hepsini tarlalara yollamış olduklarından kimse yoktu. Sonia anahtarı aramaya koştu. Lakin Sergey daha fazla beklemek istemedi, bir ağaca asılarak içeri atladı ve bana:
“Tabağı verir misiniz?” diye haykırdı.
“Hayır, ben kendim toplamak isterim. Anahtarı aramaya gidiyorum. Sonia bulamamış olacak…”
Lakin aynı zamanda onun hâlini ve orada ne yaptığını görmek, kısaca kendini tamamen yalnız zannettiği vakit onu denemek düşüncesinde bulundum. Belki de onu bir an gözümden kaybetmek istemiyordum. Duvarın daha az yüksek olduğu bir yere kadar ayaklarımın ucu ile dolaştım, boş bir fıçı üzerine çıktım, eğildim ve içeriye bir göz gezdirdim, kiraz ağaçları eski yumru gövdelerini yükseltiyor, kaba yapraklarını yayıyor ve bunların üzerinde kiraz demetleri ayrılıyordu. Sobanın üzerine konmuş hasırın altına başımı sokarak Sergey Mihaioviç’i bir kiraz ağacının altında oturmuş gördüm. Şüphesiz beni gitmiş ve kendini yapayalnız zannediyordu. Başı açık, gözleri kapalı idi ve parmakları arasında gayriihtiyari, bitkisel bir zamk yuvarlıyordu. Birdenbire omuzlarını kaldırdı, gözlerini açtı ve gülümseyerek yavaşça ağzından bir kelime kaçırdı. Bu kelime ve bu tebessüm onun hâline o kadar az uygundu ki onu gözetlediğimden dolayı utandım, onun Maria dediğini işittim sanmıştım. Bunun ihtimali olamayacağını düşündüm. O daha hafif daha muhabbetli bir sesle tekrar etti: “Sevgili Maria!” lakin bu defa bu iki kelimeyi iyi işittim. Yüreğim o kadar şiddetle çarptı ve ben öyle bir heyecan ve birdenbire öyle bir sevinç duydum ki düşmemek için duvara sarılmışım. Gürültüyü işitti ve korku ile etrafına baktı ve bir çocuk gibi kızardı. Bir söz söylemek istedi başarılı olamadı. Kırmızılığı gittikçe artıyordu. Bununla beraber beni görünce gülümsedi, ben de gülümsedim. Yüzü neşeliydi o artık bana nasihatler veren beni himaye eden yaşlı bir amca değildi benim gibi genç ve benim onu sevdiğim ve ondan korktuğum kadar beni seven ve benden korkan adam idi. Bir şey söylemeksizin birbirimize bakıyorduk. Birdenbire kaşlarını çattı, gözlerinin parlaklığı ve tebessümündeki şefkat kayboldu. Bir kabahat işlemişiz gibi sakin ve babacan bir tavır aldı kendine sahip oldu ve benim de öyle olmamı istiyor gibiydi.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
